Eunteung
Ku Nina Rahayu Nadéa
Ngahaja nguliwed kapipir kelas méh
teu kapanggih ku Pak Zén. Mun kapanggih téh tada teuing wé ngambekna. Pan geus
pada apal saha ari Pak Zén. Wakasek Kesiswaan nu killer ka murid. Teu kaop aya nu ngarémpak aturan langsung nyarékan lalak dasar. Komo ayeuna keur LDKS.
Tinangtu leuwih disiplin.
Horéam sabenerna ngiluan LDKS. Ngan
cenah wajib. Nya kapaksa wé ngilu. Ayeuna sotéh bisa ka luar, pédah pergantian
nu méré matéri. Jadi kakak kelas rada balangah. Ieu kasempetan teu dimomorékeun
ku kuring. Langsung metot leungeun Riris, sobat kuring pikeun ka luar kelas. Cicing
di tukang kelas jeung Riris nu sarua horéam ngiluan kegiatan.
Di tukang ngadon tingcirihil duaan,
bari mukaan facebook atawa WA. Sakapeung némbongkeun poto anu pikaseurieun. Sakapeung
ningali nu pikasieuneun. Poto jurig.
“Bébas nya, Ris, cicing di dieu mah.
Bisa seuseurian sawaregna.”
“Heueuh. Tinimbang di kelas. Ngan
nempokeun slide jeung slide wé. Leuheung lamun anu méré materina kasep. Ieu mah,
nya geus kolot nya diuk waé. Euweuh bodorna. Garing.... Garing. Hii, bété abis
pokona.” Riris ngomong bari jeung teu lésot tina tablétna.
“Tingali, Ris. Ieu poto alus nya?”
Kuring ngaharéwos kana ceuli Riris.
“Haha, alus tah ide téh. Cicing urang
néangan heula méh rada loba.”
Bél dua kali kadéngé. Cirining
istirahat.
“Hayu Ris. Urang kaluar heula tina
panyumputan. Gabung jeung nu lain.” Kuring metot leungeun Riris.
“Mél. Manéh ka mana tadi?”
“Tadi iraha? Aya ogé. Manéh meureun
nu euweuh.” Kuring ngajebian Adit.
“Aya kituh di tukang?” Adit malik
nanya.
“Aya, pan tadi manéh rada nundutan tah di hareup. Urang gé
ningali.” Kuring seuri. Ngomong sakarepna. Apal ka Adit nu dilandih pélor. Pédah
di kelas mun keur diajar sok nundutan waé. Ayeuna keur acara kieu. Ah, geus pasti moal jauh ti éta. ”Bener pan. Manéh
saré?” Ngahaja ngomong ditarikeun.
“Nya geus lah gandéng. Tong
diomong-omong éra atuh.” Manéhna nyekel curuk dina biwirna. Kuring seuri asa meunang.
“Sok cepet... cepet, ambil dulu peralatan
sholatnya. Kita solat berjamaah.” Ceuk Pak Muslih ka barudak nu keur di luar.
Barudak
anu keur anteng ngariung paburencay, aya nu
ka cai aya nu ka lapang. Tapi ogé aya nu haré-haré, api-api teu ngadéngé.
“Cepet,
bukannya santai gitu.” Pak Zén teu kanyahoan geus aya hareupeun barudak anu
keur ngarobrol, teu madulikeun panitah guru. Atuh harita kénéh barudak tibuburajat,
asup ka kelas, nyokot alat solat.
“Waw..
Pak aya jurig... aya jurig.
“Sieun...”
Ti kelas teu pupuguh loba nu ting
jarerit. Malah aya nu ceurik sagala bari
jeung nyebut sieun...
Panitia jeung guru asup ka kelas nu
meredong. Nyetrékeun saklar lampu. “Nanaonan atuh maké jeung mareuman lampu
sagala?”
“Poék teu pupuguh, Pak.“ Delina
nyampeurkeun bari jeung ceurik. Leungeunna ngeleper. “Pak... Fitri kasurupan, Pak. A... aya
jurig, Pak.” Delina ngajerit. “Sieun...
sieun...” Ngomongna narikan.
Kelas
jadi harénghéng. Loba nu kasurupan. Loba nu ceurik teu puguh. Panitia
ngamankeun barudak. Misahkeun anu kasurupan jeung nu cageur, méh teu mawa pangaruh goréng kanu cageur.
“Yang
lain tenang... tenang. Ayo baca surat yasin bareng...” Bu Wéndah méré paréntah
ka barudak anu dianggap cageur. Barudak nurut sarta langsung maraca yasin.
“Amel....
tingali di kelas tadi loba nu kasurupan.” Riris nyarita.
“Enya
kitu, Ris? Hari gini kasurupan, ih meni teu elit. Héhé.” Kuring anteng kana HP
“paling gé nu carentil. Caper lah. Cari perhatian ti guru, ti ketua kelas. Pikasebeleun
nya. Enggeus lah, urang mah mending cicing
waé di dieu. Di masjid. Aman.”
“Rék
naon di dieu? Tuh batur geus ka kelas deui. Hayu atuh Mel.” Riris metot
leungeun. Panonna culang cileung siga nu sieun.
“Kela
atuh sakedeng. Bété yeuh. Ku naon, manéh sieun nya? Ha..ha..”
“Heunteu...
ngan.”
Kuring
nyokot bedak tina kantong. Bari jeung hahariringan. Niru niru sora anu kaluar
tina hénsét. Jung nangtung hareupeun
eunteung nu aya di masjid. Duh sisirna
poho, kuring ngagarenyem. Sirah tungkul. Nyokot sisir dina kantong. Sanggeus
meunang. Sirah tanggah. Manco kana eunteung hareupeun.
“A.... a.... Ju ... Ju. Ampuuuun.” Les kuring
teu inget di bumi alam.
“Mél...
istigfar ... Mel....” Hawar - hawar asa écés asa heunteu aya sora nu sumulusup
kana ceuli. Sok istigfar.” Aya leungeun nu ngusapan sirah. “Sok, ieu Bu Wéndah,
énggal turutkeun carioasan Ibu.”
“Ibuu..
sieun... Bu...” kuring nangkeup pageuh Bu Wéndah.
“Muhun,
tos da tos teu aya nanaon. Anggur babacaan satiasa-tiasa nya. “ Bu Wéndah
nangkeup pageuh kuring. Ngusapan buuk bari jeung gegerenyeman.
“Tos
sadar, Bu?” Pak Burhan nyampeurkeun.
“Atos,
Pak. Ngan baluas kénéh sigana.” Omong Bu
Wéndah.
“Ningali
naon atuh tadi téh, Mél?” Pak Burhan neuteup kuring. “Tadi di masjid solat
teu?”
Kuring
gideug.
“Nanaonan
atuh tadi di masjid?” Pak Burhan nalék deui.
“Nyumput,
Pak.”
“Nyumput?”
“Muhun.
Sieun dicarékan ku Pak Zén. Teu ngiring acara di kelas, jeung bosen wé, Pak.”
Kuring ngeluk.
“Ari
tadi di masjid ningali naon?” Pak Burhan nanya ka Riris.
“Duka
da Amél tadi téh ngeunteung di masjid. Langsung ngajerit.” Riris nyarita,
“Ningali
naon, Mel.”
“Eu...
tadi teh nuju mérésan. Ari pas ningal dina eunteung beut sanes bayangan abi,
tapi istrii geulis rambut panjang tapi waosna rangéténg.” Kuring ngabirigidig, Ginggiapeun.
“Geus
ayeuna mah tong mikiran deui nu kitu. Matakna tong misahkeun diri tinu lain.
Pikiran ulah kosong. Komo bari jeung teu solat mah.”
“Enya,
Pak. Abi téh, tos ngajak Amél. Tapi alim waé. Nya kapaksa abi calik di masjid.”
Riris tungkul.” Nya, Mél tuh jadi urang ka babawa.” Riris ngadilak ka kuring.
“Naha
beut jadi nyalahkeun urang. Pan gara-gara manéh tah anu mikeunan poto jurig ka
batur. Nya enya atuh urang gé sieun disalahkeun.” Kuring ambek ka Riris.
“Kéla...
kéla... poto jurig naon?”
“Enya
pa. Tadi jam 5 an abi jeung Riris. Caralik di pipir kelas. Tos kitu milarian
poto-poto jurig dina internét. Teras dikumpulkeun. Tah waktos poék, dikirim
kirimkeun ka réréncangan nu aya di kelas.”
“Oh...
paingan atuh tingjarerit da ceunah
manggihan jurig. Sakali deui ceuk Bapak gé omat tong hareureuy.
Keur
kitu kadéngé aya nu ngetrok panto.
“Buka
wéh atuh da teu dikonci” Pak Burhan
nyarita tarik. Tapi panto angger diketrokan
“Leuh
saha atuh nya nu ngadon heureuy.” Pak Burhan cengkat, muru panto. Nu lain silirérét.
Kuring ngarérét Riris. Teu ku hanteu kasieun nganjang. Punduk asa ngandelan
”Naha da tadi mah teu dikonci” Pak Burhan nyarita, nyekel gagang panto.
Trok...
trok... trok... sora panto diketrok deui tarik.
“Ké...
ké sabar.” Pak Bahrun muka panto, disakalikeun.
“WAW!!”
kabéh ngajerit neuteup seukeut nu di lawang panto.
“Mana
eunteung nguring...” Sorana ngirung. Neuteup seukeut ka kuring.***
Nina
Rahayu Nadéa.
Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di: Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan,
Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh,
Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah
Mangle, SundaMidang, Galura, Tabloid
Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka
Tasikmalaya, Majalah Guneman, jrrd
Tidak ada komentar:
Posting Komentar