Minantu
Ku Nina Rahayu Nadéa
Awak
nyangsaya kana korsi. Teu nyangka sacongo buuk kana naon anu geus karandapan.
Cipanon teu eureun eureun bedah. Nyeri haté jeung karunya kacida ka si
cikal. Gusti boga anak téh
soléh
soléh
teuing. Dikitu kieu kunu jadi pamajikan. Cicing waé. Teu saeutik ogé
betus kanu jadi indung. Dapon indung senang, teu loba pikiran.
Rumasa
geus nganyerikeun haté budak, utamana si bungsu. Meureun ieu wawalesna ka
kuring. Salaku indung nu teu weléh cangcaya ka manéhna.
Mindeng ngagulkeun si cikal.
“Mah
kumaha?”
“Kumaha...
kumaha?” Kuring neuteup si bungsu nu ngajanteng. “Diuk heula,” nuduhkeun korsi
hareupeun. Gék
manéhna
diuk. Luk tungkul.
“Muhun.
Kumaha abdi sareng Intan?”
Kuring
ngarénghap
panjang. Nyieuhkeun bangbaluh anu pohara. Asa seueul kana angen.
“Geus
dipikiran, Gus?”
“Tangtos,
mah. Intan pilihan Agus.”
“Ari
kahayang Mamah mah tong gedebas gedebus. Kudu ditingali bébét
bobot jeung bibitna. Bisi kaduhung engkéna. Ari nu jadi indung mah moal rék
nyarék
nyarék.
Ngan saukur jurung dua.”
“Mamah
teu panuju abdi ka Intan?”
“Ceuk
Mamah gé
moal ngahalang halang. Ngan kahayang téh tingali heula kahirupanna. Ningalina
ogé
Mamah téh
éra,
Gus. Mun kudu dicaritakeun mah. Calana jin ngetat tur disoék
soék
lebah pingpingna. Nangkring di jalan jeung barudak teu eucreug. Ah... tada
teuing ceuk batur kumaha.” Kuring ngabalieus micen kalangkang nu ngajungkiring
hareupeun. Intan. Awéwé nu salila ieu jadi catur salembur. Katelah budak bangor,
gaul jeung saha waé, ngomong garihal. Kancing coplok tara eureun.
“Éta
mah kapungkur, Mah. Pan Mamah gé terang, Intan ayeuna tara ruang riung
di jalan. Agus yakin Intan bakal robah. Komo tos rumah tangga mah.”
“Ieuh,
Agus regepkeun. Ari geus dicap goréng mah. Hésé leungitna, sok angger aya
tapakna. Angger sok jadi catur. Mamah mah sieun, Gus. Enya ogé
ayeuna ceuk Agus, Intan geus robah. Nya sukur. Tapi mun engké
geus rumah tangga, kalakuan baheula balik deui, kumaha?”
“Moal
atuh, Mah... sing percanten ka Agus.”
“Kuma
Agus. Ari geus dipikir mah.”
Rada
baketut. Da kahayang téh boga minantu anu bageur, soléh komo ditiung mah. Hayang
minantu anu siga Wanti, minantu nu kahiji. Wanti sok jadi kareueus kuring. Éta
nu sok diomongkeun ka Agus.
“Kahayang
mah minantu téh siga...”
“Siga
Téh
Wanti?”
Teu
nyarita.
“Mah,
urang mah teu apal kumaha jero-jerona. Da geus rumah tangga mah angger kudu
silisumputkeun kagoréngan pasangan sorangan.” Agus cengkat ninggalkeun kuring
sorangan di tengah imah
Muji
ka Acép
budak ka hiji. Meunangkeun minantu anu soléh. Solat tara elat. Cindung teu
lésot
sanajan aya di imah. Atuh ngaji kitu, pangrajinna. Nyarita ka budak teu weléh
lemes, tara pisan katingali nyentak. Atuh barudak gé katingali nurut pisan ka
indung bapakna. Mun kuring nganjang ka imah teu weléh dagdag dégdég
siga kadatangan gegedén. Sagala ditawarkeun. Bakat ku hayang nyugemakeun.Teu aya
cawadeun. Acép?
Sigana téh
kacida bagja meunang pamajikan siga kitu. Can kungsi saeutik ogé
ngarahuh, luh lah ngomongkeun nu jadi pamajikan. Rumah tangga geus 8 taunan.
Can kungsi pakotrék iteuk. Adem ayem. Matak bungah nu jadi indung.
Meujeuhna. Acép nu bageur jeung soléh, meunang pamajikan anu sarua
soléhna.
Ayeuna
si bungsu rék
rumah tangga. Asa ngajenghok. Waktu nuduhkeun calonna. Intan. Lanceukna katelah jéger di ieu lembur. Tato sa awak
awak. Pantes lamun Intan gaulna jeung barudak anu teu bener. Da lanceukna remen
mawa babaturan ka imah. Geus pasti lamun Intan disakompét daunkeun, sarua disebut
jeger. Kahiji pédah lanceukna meureun jeger. Kaduana, rokok tara kaliwat aya
dina leungeunna. Katiluna, nyaritana garihal. Sanajan enya ari ka kolot mah sok
kadéngé
lemes, Intan téh.
“Mulih,
Bu?” Ceuk Intan hiji waktu, basa kuring
balik ti pasar. Angkaribung ku babawaan. Harita mah manéhna can aya hubungan jeung Agus.
Nyarita lentong lain ka kuring wungkul. Ka kabéh saluruhan nyarita angger wé
adab. Sanajan kitu haté angger teu mikeun boga minantu ka manéhna.
Ijid wé
nu aya.
Diulah-ulah.
Angger ngelemet. Ka Intan beuki montél. Tungtungna léah. Sieun aya nanaon babakuna
mah. Ngidinan budak ngarangkep ka Intan.
“Mamah
ngidinan. Ngan omat tong cicing di ieu lembur.”
“Muhun
Mah, Agus ngartos. Agus gé
da tos nyicil bumi di Perumahan Jatiwargi.”
“Syukur
ari kitu mah. Sok diajar rumah tangga. Sing cageur. Sing bener.” Ukur sakitu. Teu
hayang mamatahan Intan nu harita cenah keur ka luar. Barina gé
horéam
panggih. Sok asa harendeg haté, mun ningali manéhna.
Dua
taun Agus kawin. Berkah tara aya kacaritakeun hog hag. Sanajan haté mah angger waé
cangcaya kanu jadi budak. Sieun aya nanaon, sieun éléh ku pamajikan. Ah, loba kasieun
anu aya dina haté. Kangaranan indung. Tinangtu masalah budak jadi masalah indung ogé.
Pareng
ka lembur hiji waktu. Katingali Agus jeung Intan datang. Katangen sonona.
Ngarangkul kuring. Celengok nyium pipi katuhu ogé ngénca. Asa tumarumpang. Ehm,
hayang diaku minantu meureun. Jeung Wanti gé tara sun sunan. Datang ukur
sasalaman. Peun.
Teu
kungsi lila Intan nyampeurkeun kuring nu keur popolah di dapur. Ceg, kana péso
anu aya. “Ngadamel bala-bala, Mah? Wios ku Intan waé.”
“Enya.”
Pondok. Mikeun peso ka manéhna. Tuluy wé ka hareup hayang ngobrol jeung Agus.
Keun wé
Intan mah antep lah. Barina gé bisi ngeungeunaheun sagala disadiakeun
mah.
“Gus,
ari Intan di imah sok masak?’
“Nya
muhun atuh. Mah. Wah, lamun mésér mah moal kabedag. Di kota téa
arawis. Bisa bisa bangkrut atuh gajih Agus.”
“Ning
bisaeun masak?”
“Ah,
nya diajar wé
atuh Mah.”
Saminggu
ti harita Acép
datang ka imah. Paromanna alum. Datang nyorangan. Biasana mah sok ngabring
jeung barudak.
“Teu
jeung barudak?”
“Heunteu...”
“Har...”
“Mah
abdi di dieu heula nya.” Ngebeubeutkeun awak kana korsi.
“Naha
ku naon? Pék
téh
teuing da ieu gé imah Acép. Aya masalah di kantor?”
Manéhna
unggek.
“Jig
istirahatkeun heula atuh. Tuh kamar hareup mah da kosong.”
“Muhun.
Abdi ka kamar heula atuh nya...”
Rék
ngaléos
kadéngé
sora Hp ngirining. Hp luhur méja
ditingali. Na layar, tulisan Mah Wanti, katingali.
“Cép,
telepon ti Wanti.” Rada ngagorowok.
“Tos
wé
antepkeun.” Acép ngelol ti lawang panto.
Ehm
bakat ku nyaah kanu jadi pamajikan. Enyaan teu wani ngangkat. Inggis masalah nu
karandapan kanyahoan kunu jadi pamajikan meureun. Ehm... Wanti...Wanti... bagja
boga salaki téh. Teu hayang neumbleuhkeun masalah. Kuring ngaléos.
“Cép!”
Suwung.
Tunga tengo ka kamar. Taya sasaha.
HP
nu disada, mimiti mah diantepkeun. Tapi angger disada. Dicokot. Aya nu penting
meureun, gerentes haté waktu ningali saha nu nelepon.
Kuring
langsung ngangkat.
“Goblog...
anjing! Manéh
téh
belegug pisan. Enyaan aing mah asa teu boga salaki. Cing sing mikir atuh. Maenya
méré
duit ukur sakitu. Teu kira... kira.... Mun can bisa mawa duit loba, montong
wani datang ka imah”
“Ké....
punten ieu saha?”
“Ari
manéh
saha?“
“Wanti?
Ieu Wanti? Ieu mah, Mamah Wan...”
“Oh.
Mamah. Sukur lah. Méh Mamah apal. Tah budak Mamah téh kitu kalakuanna. Belegug.
Tara ngarti kahayang pamajikan.... Kaduhung aing kawin jeung....”
Sora
tina HP les lesan. Kapupul bayu. Kapidara ceurik cimata. Nyeri lir digerihan ku
hinis.
Lilir...
lilir geus digulang gapér ku Acép.
“Mah...
hapunten abdi.” ***
Nina
Rahayu Nadéa.
Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di: Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan,
Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh,
Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah
Mangle, SundaMidang, Galura, Tabloid
Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka
Tasikmalaya, Majalah Guneman, Sastra
Sumbar, Majalah Bobo, Buletin Jejak, KOMPAS, Kedaulatan Rakyat, Solo Pos, Joglo
Semar, Radar Bayuwangi, jrrd
Tidak ada komentar:
Posting Komentar