Kuring Rugi
Ku: Nina Rahayu Nadéa
“Téh, budak dibagi duit ku emangna, tilu ratus rébu,”
indung kuring ngomong.
“Alhamdulillah
atuh, naha tumbén babagi, biasana mah rada hésé.”
“Meunang
proyek rada gedé cenah. Oh enya tadi téh, nanyakeun ari hutang urut
ngiridit barang ka babaturan téh
sabaraha deui ceunah?” indung kuring nanya bari jeung mikeun duit tilu ratus rébu
ka kuring.
“Oh, ké urang tanyakeun ka babaturan,” ceuk
kuring bari nampanan duit. Atoh kacida. Dina bulan keur meujeuhna kolot. Teu
boga duit. Aya nu méré. Asa ditumbu umur. Enya ogé méréna ka budak. Tapi anggér
wé
sok dipaké
ku kuring salaku indungna. Piraku teuing budak leutik rék nyekel duit sakitu gedéna,
leuh lalawora.
“Ari
budakna ayeuna ka mana, Ma?”
“Jeung
bapakna.”
Ku
kuring terus duit dirawatan. Dibayarkeun hutang ka warung saratus rébu.
Nu saratus rébu
diasupkeun kana lokét anu geus euweuhan. Sésana nu saratus rebu
diteundeun dina laci anu biasa.
***
Basa
keur aya rapat di tempat gawé.
Pabeubeurang. Salaki nelepon.
“Aya
naon? énggal nuju rapat.”
“Barudak
keukeuh ngajak jalan-jalan. Tapi artos Papah kirang,” cenah kadengé
nongtoréng.
“Candak
wé
dina laci nu biasa nya. Aya saratus rébu.”
“Oh
enya. Siplah,” ceuk salaki nutup telepon.
Bérés
rapat nanyakeun heula hutang adi ka babaturan.
“Sabaraha
deui hutang adi kuring?”
“450
rébu.”
“Naon
rék
mayar?”
“Can
nitip puguh gé. Ké ku kuring urang tanyakeun.”
“Oh
keun waé
atuh. Yeuh aya baju alus, ngahaja diteundeun keur di dinya. Da warnana cocok pisan
jeung kulit di dinya,” omongna semu ngolo.
“Teu
boga duit puguh gé,” ceuk kuring bari leungeun ngagaramang kana éta
baju. Nilikan. Enya wé alus pisan, payétna meni reuteum.
“Nya
sok geura cobaan. Cocok pisan.”
“Sabaraha
kitu?”
“Kuduna
dua ratus rebu. Tapi pék wé ka di dinya mah saratus lima puluh rébu,
ngan wayahna kontan. Loket keur lépét.”
“Ah
mahal atuh.”
“Saratus
salawé
lah.”
“Saratus
we nya?” kuring nawar gatra.
“Nya
top lah bawa,” manéhna siga nu atoh.
Leng
kuring ngahuleng teu nyana geuning rék dibikeun. Jaba geus ditawar. Mun teu
jadi téh
géngsi.
Antukna golosor duit nu saratus rébu pindah kana leungeun manéhna.
“Heuh
jual dedet,” kuring nilepan baju. Sup dikana kantongkeun.
“Lah
jigjig. Nu penting di dinya boga baju alus.”
***
Basa
balik ka imah. Kabeneran aya adi kuring.
“Man,
hutang téh
cenah 450 rébu.”
“Oh
berarti tinggal 150 rébu deui nya, Téh. Pan kamari geus nitip ka si Mamah
300 rébu.”
“Nitip?”
haté
kuring langsung teu puguh rarasaan. Boa-boa duit anu dikeupeulkeun téh? Kuring ngagerendeng
sorangan.
***
“De,
cenah dipasihan artos ku Mang Iman? Mana artosna?” ceuk kuring kanu jadi budak.
“Muhun,
Mah. Artosna tos di ka Papahkeun,” walon budak.
“Pah....!”
kuring ngagéréwék
“Gandeng
aya naon!” ceuk salaki nanya rusuh.
“Enya
artos nu tilu ratus rébu keur budak, dicekelan ku Papah? Mana ayeuna?”
“Har
apanan geus béak dipaké jalan-jalan jeung budak, jaba
kabeneren deui kudu ngomékeun motor. Jadi kapaksa meuli onderdil. Motorna gé
ayeuna di béngkél
kénéh.”
“Halah
jadi rugi kieu atuh,” kuring jejebris. Bari hing wé ceurik.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar