Nu Nganti Bargas
Ku: Nina Rahayu Nadéa
Reg
mobil eureun. Kabéh panumpang kaasup kuring langsung tarurun. Mawa
perlengkapan séwang-séwangan nu geus disiapkeun ti imah.
“Isuk
jam sabaraha dijemput?”
“Biasa.
Magrib geus aya di dieu nya! Méh sholat magrib heula.” Ceuk Anwar ka
tukang angkot.
“Sip.”
Geleser
mobil maju ninggalkeun kuring sabatur-batur.
Geus
jadi pangaresep kuring kana ngusep. Uculan sabaraha ge teu paduli. Asal karesep
kasalurkeun. Ngusep. Nu ceuk batur, ceuk indung kuring, kateuteuari.
Pangedulan. Tapi da keresep, teu karasa ku sasaha. Nya angger wé dilakonan.
Siga ayeuna kuring jeung babaturan geus aya di hiji tempat. Jatiluhur.
“Tah
di dieu cigana merenah, Mang.” Kuring ngomong tarik ka tukang bargas.
“Naha
lain biasana mah rada béh ditu?”
“Hayang
meunang nu mucekil ah, biasana cenah lebah dieu mah sok rada alus. Loba nu
nyanggut.”
“Lamun
dék
mulang mah SMS we nya?” ceuk nu boga bargas bari malikeun bargasna. Ninggalkeun
kuring jeung batur-batur.
***
Peuting baganti beurang.
Panonpoé
mimiti manceran. Beuki dieu beuki lingsir ngulon. Luak lieuk kana korang,
molongpong kénéh.
Lauk gedé
nu diajam bakal minuhan korang teu
ngabukti. Paling banter mujaer leutik
atawa betok, kitu jeung kitu matak kesel.
“War, naon di dinya eupanna? meuni
alus beubeunanganna?” kuring ngagorowok.
“Sarua
wé
jeung di dinya eupan pélét jeung lukut.”
“Ah,
naha nya béda
milik. Di dinya alus waé euy. Boga asihan nya?” kuring seuri.
“Asihan
ti mana? rajin sholat wé,” manéhna nyenghél.
“Ah
siah. Nyindiran ka urang tara sholat. Engké geus meunang lauk kajajadén.
Rék
rajin Sholatna,” kuring seuri.
Sssr...
sora angin handaruan teu puguh-puguh nebak kana puhu ceuli kuring. Jempling.
Kuring reuwas kabawakeun ku omongan sorangan. Rumasa geus ngomong padu engab.
Ayeuna beut asa béda karasana. Keueung. Geueuman.
“Kamana,
Sép?”
Anwar ngagorowok basa kuring turun tina rakit. Jeujeur, korang, samping nu tadi
peuting dipake ngurilingan rakit dibawa.
“Rék
pindah ka darat sugan beubeunangan,” cekéng ngagorowok. Teu disebutkeun yén
kuring neundeun kakeueung. Bisi geruh.
Geus
aya di darat, tunga tengo. Néangan tempat nu bisa dijadikeun lapak.
Hayang rada tumaninah. Teu kagiridig teuing ku batur. Ambéh
lauk teu sieunan. Kuring seuri sorangan waktu ningali tempat nu rada anggang.
Kahalangan ku hiji rungkun. “Tah, di dinya sigana bakal beubeunangan,” kuring
ngagerendeng. Laju ngabebanah kabéh alat-alat nu geus dibawa. Sanajan
rada anggang tempatna. Tapi kuring bisa nyidikeun ka babaturan anu aya di
sebrangeun kuring. Da lapak anyar ayana rada béh luhur, bisa ningalikeun
babaturan sanajan teu pati écés. Teuing ari manéhna,
teuing sidikeun teuing heunteu ka lapak kuring. Duméh rada nenggang jeung
katingker ku rungkun. Ngan sigana mah katingali, ceuk haté kuring.
Pan aya cirina. Samping téa. Ku kuring ngahaja ditingkerkeun kana rungkun. Lian ti
keur ciri, ogé keur ngahalangan awak méh teu tiris teuing.
Wanci maju ka soré
waktu kuring karék bérés ngabebenah lapak ‘tempat nyiruruk kuring saheulaanan’.
Mimita mah kuring nyicingan rakit. Sajajar jeung Anwar. Tapi ning teu beubeunangan. Keuheul kabina-bina. Kabita
ku Anwar nu tiap clom, lauk langsung ngagiriwil.
Rarat
rérét
kanu lain. Anteng, ngusep. Anwar, Robi katingali beubeunangana nambahan. Ari korang
kuring. Molongpong kénéh.
Enya
wé
ari geus pindah mah. Beubeunangan. Teu kaur clom. Lauk langsung ngagiriwil kana
jeujeur. Padahal eupan sarua siga nu tadi. Pélét bari jeung dicampuran lukut
saeutik. Beuki betah wé dina lapak. Karék 2 jam geus beubeunangan. Teu karasa.
Nguseup nu ceuk batur mah pangedulan méakeun waktu teu ngabukti. Enya kitu
pangedulan? Pan angger wé beubeunangan. Bisa ngahasilkeun duit, lamun dijual téh.
Pangedulan sotéh lamun ngan saukur cicing di enggon teu barang gawé.
Gawé
ngan saukur hardolin. Dahar-modol-ulin. Ari ceuk kuring mah lain pangedulan
tapi hobby anu bisa mawa kauntungan anu teu disangka-sangka.
Siga
poéan
ayeuna. Korang geus pinuh. Beuki anteng
di ieu lapak. Biasana mah kuring ceuk sasaha ge héjo tihang ‘si tukang pipindahan’.
Moal ayeuna mah, moal pipindahan deui lapak. Geus wé di dieu. Keun maranéhna
sina apaleun engke mun rék balik. Beubeunangan kuring mucekil. Maranéhna
gé
teu percayaeun waktu kuring nga sms ngabéjakeun beubeunangan. Majar téh
cenah teu percaya, 2 jam korang langsung pinuh. Ah, ngahina pisan ka kuring. Ké diborolokeun eusi korang. Karék héran. Kuring seuri sorangan.
Jarum
pondok dina pigeulang leungeun kuring geus nunjukeun angka opat. Nu panjangna
angka 6. Satengah jam deui tukang bargas bakal ngajemput. Da kitu biasana. Jam
5 geus ngajemput. Kudu leuwih hangkeut. Hayang meunang lauk nu gedé.
Lauk panggedéna
nu aya di Jatiluhur, kuring ngagerendeng dina haté.
Ransel
disarandekeun kana tangkal. Terus kuring nyarandé. Nikmat. Betah. Nyawang babaturan
nu beubeunangana kaéléhkeun ku kuring. Kuring seuri
leutik ngarérét
kana korang nu pinuh ku lauk. Teu karasa jeujeur ngerenyed. Ditarik hésé.
Lakadalah meunang lauk gedé. Ceuk kuring bari ugil-ugilan kana jeujeur. Barang bréh. Enya wé
lauk gedé.
Ngan bentukna rada anéh. Teuing lauk naon da kuring gé karék manggihan. Bentuk sirahna
persis buhaya, palebah calangap beut katangen huntuna rangeteng pikagilaeun. Kuring
ugil-ugilan ngalaan éta lauk tina jeujeur. Bari jeung hésé gé teu burung leupas tina ruruhit.
Lung wé
ku kuring dialungkeun deui. Sieun. Sanajan enya gedé, teu hayang ngarawatan eta
lauk ahéng
kana korang.
Gebeg
kuring ngagebeg. Waktu ningali jam dina leungeun geus nunjukeun jam 8 peuting.
Biasana bargas teu disms gé sok datang sorangan. Jeung anéh titatadi teu ngadéngé
HP disada. Rét
kana sinyal HP. Pinuh. Kamarana mangkluk téh, teu méré
kabar pisan ka kuring. Sigana kabéh kajongjonan, gerendeng haté.
Terus ngasms ka babaturan, sangkan bargas geura datang. Teu aya nu ngabales. Ditelepon
kitu deui, euweuh nu nyambung hiji-hiji acan. Patromak nu ngabagug digigireun
dihurungkeun. Dikersakeun teu daék hurung. Antukna ngahuleng ngaraga
meneng. Simpé.
Jempling. Kakeueung teu puguh-puguh ningker. Huntu buhaya nu tadi kacerek ku jeujeur
kuring némbongan
waé.
Selengseng kaambeu bau kentang. Teu pupuguh deuih teuing ti mana asalna, asa
deukeut kadéngé
sora gamelan. Atra.
Rét ka lapak babaturan nu aya di
peuntaseun. Beuki ngagebeg. Naha nu hurung teh beut lilin. Lieuk ka kénca ka katuhu pinuh ku lilin.
Pan kuring jeung babaturan mah, maraké patromak. Hp nu digigiwing
dipareuman. Bari babacaaan sabisa-bisa. Terus dihurungkeun deui. Barang bréh.
SMS ngaburudul. Kitu deui panggilan tidak terjawab ngantay.
“Dimana
manéh?”
“Kamana
waé
tatadi ditéangan?”
“Pindah
ka mana lapakna?”
Kuring
langsung nelepon ka babaturan.
“Geuwat
jemput kuring ayeuna.”
“Di
mana?”
“Di
nu tadi, nu aya ciri samping ningker rungkun,” kuring mareuman HP bari nyusutan késang
nu ngagarajag.
Teu
lila bargas nu dianti datang. Datang jeung Jeung hiji aki-aki tengah tuwuh,
“Sok
enggal Cép,
kadieu?” éta
aki-aki nuyun kuring kana bargas.
Kuring
nurut. Teu loba omong. “Tos wé tong dicandak.” Ceuk éta
aki-aki ka Anwar nu rék mawa korang beubeunangan kuring. Bargas langsung maju
ninggalkeun tempat nu dijadikeun lapak
ku kuring. Kuring ngalieuk ka lapak kuring. Gebeg. Katingali sodong gedé.
Di hareupeun sodong narangtung wujud mahluk. Badis buhaya. Buhaya badag, nu huntuna rangéténg.
Rét
kabeulah katuhu. Buhaya gedé
tadi, nu beunang ku kuring. Atra lebah sungutna
ngucur getih. Getih nu kakait ku ruruhit tina jeujeur kuring. Narangtung ajeg. Panonna
anteb. Manco ka lebah kuring. Cécépét rubakna tinggarupay, sungutna
calangap nembongkeun huntu nu rangéténg. Matak kukurayeun. Ngajajar
siga gulang-gulang nu siap sadia nyalametkeun pamingpin maranéhna.
Astagfirulloh geuning kuring ngusep di
luhureun sodong.
“Untung
Encép
tiasa katulungan,” ceuk éta aki-aki basa kuring jeung sabatur-batur geus aya di
darat. Manéhna
marancahan kuring. Méré
inuman cai herang. “Tos ayeuna mah tong diemutan. Beubeunangan lauk anu seueur
dina korang kedah diiklaskeun. Da éta
mah lain lauk samanéa. Mun Encep teu katulungan, bakal ngahuni nagara manéhna.
Maranéhna
keukeuh néangan
batur keur pangeusi nagarana, sangkan beuki euyeub. Alhamdulillah nyawa Encep Masih
salamet. Tah lebah dinya pisan, minggu kamari aya nu ngusep nepi ka ayeuna leungit, teu bisa balik deui.”
“Alhamdulillah
nuhun Gusti.”
“Hiji
deui. Di mana waé, ulah poho kana
sholat 5 waktu.” Éta aki-aki mungkas obrolan.***
Tidak ada komentar:
Posting Komentar