Kanyaah Guru
Ku: Nina Rahayu Nadéa
“Pokona kuring teu apal nanaon, ibu ayeuna kénéh kudu ngilu ka kuring.”
“Ké heula Pak, urang ku cara kekeluargaan.”
“Teu bisa, Bu. Pan ibu geus nyieun codéka ka anak ibu sorangan. Tingali nepi ka
leungeunna baloboran getih kitu, pokona ibu kudu ngilu ka kantor pulisi
ayeuna.”
“Moal, Pak!”
“Kudu.”
Awak kuring pada nyéréd ku lobaan, teu dibéré kasempetan pisan keur ngomong.
Malah komo aya awéwé, teu puguh puguh ngadon nyabok kana pipi kuring satarikna.
“Tah rasakeun kanyeri kuring, naha anak kuring ku manéh dianiaya.”
“Ampun. Tulung...tulung.”
“Mah sadar…sadar.”
Gebeg.
Nyah beunta, rét ka salaki nu aya di gigireun.
“Alhamdulillah Gusti, geuning ngan ngimpi,” kuring ngagerendeng.
“Yeuh cai heula geura.”
Regot nginum bari jeung renghap ranjug, kuring nyangsaya kanu bantal.
“Na ngimpi naon meni ngareuwaskeun? jeung tulung-tulung sagala?”
Kuring ngahuleng sajongjonan.
“Ngimpi diberik anjing édan puguh gé,” Kuring teu kapapanjangan, golédag wé
deui kana kasur. Api-api saré. Bisi salaki nanya deui.
Ningali kuring saré, goledag wé manéhna di gigireun
***
Tadina mah hayang betus ka salaki ngeunaan kajadian nu kamari, tapi kuring teu
wasa. Inggis jadi pikiran salaki, komo manéhna ayeuna keur ngaringkuk. Malah
geus ampir saminggu teu ka kantor. Ceuk dokter mah tipes, jadi kudu istirahat
nu rada lila. Ayeuna kabeneran poe Minggu jadi kuring bisa marengan manéhna.
Sanajan istrihat di imah, nu kuduna haté lugina. Tapi pikiran kuring angger cus
cos ka ditu ka dieu. Mikiran Andi, anak didik kuring.
“Deudeuh Andi hampura Ibu, nyaan Ibu teu ngahaja.”
Pikiran kumalayang kana kajadian kamari.
Harita kuring keur di kelas. Barudak keur anteng ngerjakeun Matematika.
“Bu, Andi maén ketepél,” Dini ngagorowok ka kuring.
“Bohong Bu,” Andi nyempad, tapi ku juru panon kuring karérét Andi nyumputkeun
leungeunna ka kolong bangku.
“Tos jempé, tong ribut enggal kerjakeun, nu can bérés moal diistirahatkeun
geura.”
Budak jempling.
“Bu, ada yang nangis.”
“Saha?”
“Ria, Bu.” Barudak réang.
“Kunaon nangis?” kuring nyampeurkeun Ria.
“Itu, Andina baong Bu.Ria nyegruk dina bangku.”
“Tuh Bu, tadi Andi ngetepél geura,” ceuk Éga, babaturan sabangkuna.
“Tos tong nangis ke Andina ku Ibu diseuseulan nya!” kuring ngupahan. “Andi ka
dieu! Enya ngetepél Ria?”
“Heunteu Bu.”
“Bohong Bu” Barudak réang.
“Enya heunteu?”
Andi tungkul.
Sanggeus diguliksek ku
kuring, manéhna ngaku.
“Kade tong sakali-kali deui nya!”
Andi unggek.
“Sok ayeuna istirahat heula.”
Réngsé istirahat, kuring ka kelas deui. Barudak ciweuh, aya nu lulumpatan kénéh
di luar, aya nu barang dahar waé. Réa-réa deui pamolah barudak. Sok jangar
sakapeung mah ngajar di kelas 3 SD téh. Komo pan kuring jadi guru kelasna. Jadi
unggal poé téh kieu wé. sakapeung sok horéam ngajar téh. Hayang pindah ka SMP
atawa SMA. Ngareunah meureun moal siga di dieu. Unggal poé téh aya wé nu
ceurik. Unggal poé téh kudu wé kuring gogorowokan ngajemplingkeun budak.
“Sok kaluarkeun buku basa Indonésiana!”
Barudak ribut. “Cepet keluarkan buku basa
Indonesianya!!” kuring ngomong tarik, barudak rada jempling. Ngan
katingali Andi masih kénéh tetelenyengan ka ditu ka dieu, siga nu haré-haré
kana omongan kuring.
“Andi diuk!”
“Kéla atuh, Bu.”
Kuring masih sabar ka Andi harita. Tapi basa kuring keur nerangkeun basa Indonésia.
Kasabaran kuring geus béak, basa Andi ngaheureuyan babaturan jeung malédogkeun
kertas ka Éga. Kabeneran harita katingali pisan ku kuring.
“Andi ka dieu!”
Andi cicing, teu daék nyampeurkeun ka kuring.
Kuring nyampeurkeun manéhna.
Tapi na atuh ari beretek téh Andi lumpat ka juru panto. Kuring muru manéhna,
bari nyekel panto nu kabeneran harita muka.
“Andi ku naon atuh ari
manéh téh, meni baong-baong teuing,” ceuk kuring bari nyiwit lengeun
Andi. Rarasaan mah nyiwit téh laun, tapi na atuh ari kocéak téh Andi
ngajerit bari lumpat kana bangkuna.
“Diciwit saeutik gé,
manéh mah meuni ngocéak kitu, siga nu dikumaha,” ceuk kuring teu
katutuluyan. Akting meureun ceuk kuring dina haté, da engké ge sok biasa,
bangor deui geura. Guru nu lain geus pada apal kana kalakukan Andi, baong
na ménta ampun. Keur mah belet taya kabisa. Matak taak nyanghareupana.
“Kerjakeun
halaman 15,” ceuk kuring ka barudak.
Kelas jempling.
Tapi Andi angger nyuuh
dina bangku, bari jeung ceurik.
“Geus tong ceurik,
kerjakeun halaman 15,” ceuk kuring bari nyampeurkeun Andi.
“Bu tangannya berdarah,”
ceuk Wawan sabangkuna.
“Ningali leungeuna.”
Reuwas kacida basa ningali leungeun Andi ngucur getih.
“Matakna tong baong atuh jadi budak téh,” kuring ngomong leuleuy pacampur haté
nu reuwas jeung sieun. Duh Gusti, maenya tina diciwit, getih bisa ngucur kitu,
haté norowéco.
Andi ku kuring di bawa ka kantor diobatan. Tapi basa ningali tapak tina
tatu mah lain urut nyiwit kuring. Tayohna basa manéhna lumpat ka lebah panto,
teu ku heunteu leungeuna neueul pisan kana triplék panto nu kabeneran ruksak. Sigana leungeuna
tikait. Katambah tambah kuring nyekel panto harita téh. Atuh meureun leungeun
manéhna kasedekeun pisan kana lebah triplek nu geus nyuay pisan.
“Duh Gusti nyaan abi mah teu ngahaja.”
Sanggeus bérés merban leungeunna, ku kuring ditawaran bisi rék balik, malah rék dianteurkeun ku kuring. Tapi manéhna
embung. Rék diajar deui cenah.
Di kelas panon kuring teu weléh ningali
manéhna. Tapi katingalina téh geus teu nanaon. Malah jadi bageur Andi téh.
Basa bél tanda balik disada,kuring teu langsung balik. Ngadon ngahuleng di
ruang guru.
“Moal nanaon kitu Bu, si Andi?“ Kuring nanya ka Bu Één..
“Moal lah da geus pada apaleun si Andi mah budakna baong.”
“Enya moal,” ceuk nu lain.
Haté rada reugreug.
Tapi kumaha nya mun kolotna teu narima kana kajadieun bieu? Pananya éta minuhan
dada. Heug anyar kénéh geuning di Tivi mana-mana kaberitakeun hiji oknum guru Agama
nyundut siswana maké korék api. Malah siswana harita dipoto jeté pisan ka ditu
ka dieu ku wartawan. Asa jadi artis meureun loba nu ngawawancara, loba nu moto.
Jeprét, jeprét wé, wartawan harita motoan pipi siswa. Atuh isukna meuni guyur
poto siswa aya di koran mana-mana.
Malah dina tivi mah
meuni jelas ngaran sakolana. Siga nu ngahaja wartawan téh nyentér lebah
gerbang sakolana. Boa boa meureun nasib kuring siga guru itu. Inget ka
dinya haté kacida salempang.
Enya sok serba salah ku jaman ayeuna mah, ngajar téh teu bebas siga baheula. saeutik-saeutik
budak laporan ka kolotna. Leuheung lamun kolotna ngarti, ieu mun pas kabeneran
kolotna nu teu ngarti. Beu. Lieur.
Pan baheula, basa keur
kuring sakola mah, asa tara aya budak anu sagala bébéja ka kolot. Barina gé
lamun bébéja, anggursing urang salaku murid nu dicarékan. Malah basa kuring bébéja diciwit
ku guru, gantawang téh Ema nyarékan. Majar téh, moal satapa tapa guru ngambek
lamun kuring teu boga dosa. Matakna ka guru kudu merhatikeun, kudu suhud
diajar.
Tapi jaman ayeuna mah asa tibalik pisan. Budak asa teu hormat ka guru, budak
geus teu éra ka guru. Enya meureun jaman téh geus robah. Globalisasi téa
meureun ngaranna. Komo ayeuna mah aya HAM téa, Perlindungan anak téa, LSM téa.
Salah saeutik, kapanggih ku wartawan, geus matak cilaka.
***
Kuring beuki reuwas basa poé Senén, Andi teu asup. Ceuk barudak mah cenah
geuring. Leuh boa-boa? Pikiran goreng minuhan haté. Isuk mah lahlahan rék ka
imahna, rék ménta dihampura ka indung bapana.
Asa lila nungguan poé isuk téh. Hayang geura nyaho kana kajadian isukan. Tapi
muga muga wé Andi sakola deui, gerendeng haté.
***
Basa poé Salasa diabsén,
tétéla Andi teu sakola deui. Haté beuki tagiwur, inggis aya nanaon ka Andi.
Harita kénéh langsung muru ka imah Andi, teu nungguan heula bubar sakola.
Barudak dititipkeun ka Bu Endah guru agama nu kabeneran harita teu keur asup ka
kelas.
Sajajalan pikiran nganteng ka Andi, diwawas budak téh keur ngaringkuk di kamar
bari jeung humarurung nahan kanyeri. Diwawas indung bapakna harita kénéh bébéja
ka pulisi, ngalaporkeun kalakuan kuring. Nyaan mun geus nepi ka imahna, Andi ku
kuring dirawu dipangku. Lain ngéwa kuring nyiwit téh tapi bakat kun nyaah, bakat
ku hayang ningali Andi robah adat jadi bageur. Nyaah kacida Ibu téh Andi, haté
kuring norowéco.
Ari dibarung ku ngalamun mah teu karasa geus nepi kanu dituju. Barang srog
jeung nu boga imah katara manéhna reuwas. Komo barang nyaho kuring téh guru
kelasna Andi.
“Aduh Bu, hapunten pun anak téh nya! Da kumaha atuh dielingan mah unggal waktu,
ngan angger wé kitu geuning, abi mah sok aral mayunan kalakuan budak téh. Komo
ku Bapakna mah, mindeng disiksa. Tapi angger wé, teu euih…euih.” Indungna Andi
nyarita norolang. Teu ningali kuring anu colohok ngembang kadu ngabandungan
carita indungna Andi nu jauh tina sangkaan kuring.
“Dupi Andina ayeuna aya di mana, Bu?” kuring nanya ka Indungna Andi.
“Tuh nya da budak téh geus ngador deui waé, paingan cenah tadi ceuk Bi Jumi
basa balik ti pasar. Majar ningali Andi
keur maén kaléci wé di buruan Bi Julaéha bari jeung maké saragam. Sugan téh
enya wé rék ka sakola. Apal moal sakola mah, moal teuing ngéclok duit ka Bi
Jumi. Aduh, hapunten Bu guru nya. Pangdidikeun pun anak téh lah. Nyanggakan ka
Ibu badé dikumaha kumaha gé.”
Geus puguh mah kana kaayaan Andi, kuring gura giru balik bari jeung haté
ngemplong. Ngemplong, duméh Andi teu sakola téh lain lantaran kuring, tapina
mabal. Malah basa kuring nyarita kajadian poé Saptu, indungna téh siga nu atoh
pisan. Sing sering wé ngaping sareng ngadidikna, ngarah kapok jeung sieun ka
guru, da ku indungna mah geus taya kasieun.***
Tidak ada komentar:
Posting Komentar