Pangemut-ngemut kangge pun biang di kalanggengan. Katineung nu salilana marengan, hamo laas. Tawis asih kanu dipicinta..... "IBU"
Haturan Ibu
Ku: Nina Rahayu Nadéa
“Duh
meuni asa gok, asa gok. Enyaan hoyong gera tepang jeung Ibu, Kang.” Ceuk kuring
ngaléndéan
kanu jadi salaki.
“Sabar
tilu dinten deui, nya Nung.” Salaki ngusapan.
“Tada
teuing Ibu bagja. Bisa lebaran di lembur bari jeung masihan kejutan ka Ibu. Kejutan
qurban kanggé
Ibu kalih Apa.” Kuring nyipta nu jadi indung. “Nuhun nya, Kang.” Kuring
ngarangkul nu jadi salaki.
“Naha
nuhun sagala. Ibu Enung nya sami Ibu akang. Moal diwilah-wilah. Ibu urang saréréa.”
Salaki imut. Kuring sarua imut. Alhamdulilah milik téh banget ku bagja, boga salaki
anu kacida nyaah ka diri kuring. Nyaah heunteu ngan saukur ka diri kuring sorangan ketang. Kanyaahna karasa ku
kulawarga besar kuring. Enya pan Kang Maman salaki kuring geus balaka, yén
ikatan tikah téh lain waé ngan saukur ngahijikeun dua jinis nu
panganténan
tapi ogé
kudu bisa ngahijikeun kulawarga kuring jadi kulawargana.
Sanajan
geus apal ka tabéat salaki. Tapi teu burung kuring reuwas campur atoh basa
Kang Maman ngabéjaan yén taun ayeuna mah rék
nganiatkeun qurban keur kolot kuring.
Kaparengkeun boga milik. Tapi tong waka diuar-uar. Keun wé Ibu sina apaleun dina poéan
sakalian bari jeung arulin ka lembur.
Kriing
HP disada. Diilikan geuning ti Ibu.
“Ehm
panjang umur. Sigana Ibu panaseun cepil ku urang diobrolkeun.” Kuring ngomong
ka salaki, méméh
ngangkat telepon.
“Ibu...?”
“Enya
Nung, kumaha cageur di Bandung?”
“Alhamdulillah
Ibu. Kumaha Ibu kalih Apa saréhat?”
“Sukur
calageur mah. Ibu ogé Apa katut dulur di lembur alhamdulillah saréhat.
Iraha atuh ka lembur? Ibu sono.”
“Insya
alloh Bu, pami aya rejekina ké boboran di lembur.”
“Alhamdulillah
sukur atuh. Ibu sono pisan ka si Dédé. Ké urang ngabedahkeun atuh ari
apal Enung ka lembur mah.”
“Ah
teu kedah Bu. Tong ngarérépot.”
“Teu.
Keun wé
pakaulan atuh barudak ngariung. Da Ibu gé geus nitahan Mang Jaka sangkan engké
ngabedahkeun. Sugema barudak Ibu kabéh ngariung.”
‘Nuhun
atuh, Bu. Ibu sing séhat nya. Kadé capé teuing.” Kuring nutup
telepon.
*
Piisukeun
deui lebaran, ti subuh kénéh geus tatan-tatan nyiapkeun kaperluan. Ti mimiti pakéan, kuah kuéh
keur boroeun urang lembur geus dipisahkeun. Kitu deui baju nu geus teu kapaké
dikumpulkeun aya kana sakantong badagna. Lumayan baju urut gé
di lembur mah sok loba nu butuh. Keur
dadahut, kirining HP disada.
“Téh
dimana kénéh?”
sora Ibu meni ngoncrang.
“Ké
sakedap deui Bu, ngantosan heula Kang Maman aya kaperyogian heula. Tadina mah
hoyong nyubuh kénéh angkat téh. Tapi kumaha geuning Kang Maman aya
peryogi. Ké
pami tos aya mah langsung angkat ka lembur, Bu.”
“Enya
sok enggal atuh. Ibu geus mais lauk baradag keur Maman. Lauk sawah. Amis gera, moal hanyir.”
*
“Tah
geuning ngurunyung.” Cekéng kanu jadi salaki.
“Enya
hayu atuh. Geus sariap.”
“Atos
tatadi gé.
Ké
atuh ngadamel heula cai?”
“Cai
keur saha?”
“Muhun
kanggé
Akang.”
“Moal
hayu ah. Bisi nu di lembur arep-arepeun.”
Teu talangké kuring jeung salaki ngadius dibarengan ku kabungah. Komo
si bungsu mah meni capétang ngobrol ka ditu ka dieu, atoh dibéjaan
rék
ka lembur. Meuncit domba.
“Asiiik,
pendak sareng Enin.”
“Muhun
sareng Enin, sareng Engki. Tah engké meuncit domba. Sebatkeun nya ieu
domba ti Dédé
kanggé
Engki sareng Enin.”
“Asiiik.
Aya domba.”
Kirining
HP disada deui. Ditingali ti Yandi, adi kuring.
“Haloo....”
Euweuh
soraan
“Haloo...”
“Euuu.
Enya Téh,
ieu Yandi.”
“Enya
kumaha, Yan?”
“Tétéh
di mana kénéh.”
“Di
jalan Yan, ka lemburkeun.”
“Enya
sok atuh, Téh.
Énggalkeun.
Tos diarantosan.”
“Iya.”
“Enyaan,
Kang. Geus ditungguan ku urang lembur. Héhé.” Kuring seuri inget kanu
nelepon meuni rabul. Ibu, Yandi ogé Uwa. Pipilueun ngilu nelepon.
Nanyakeun kuring geus aya di mana.
Sajajalan
reuteum ku harepan. Ngabayangkeun Ibu katut dulur anu pastina sugema ka kuring.
Kuring bisa ngabagjakeun kolot. Kahayang
mah miangkeun anu jadi kolot ka tanah
suci, tapi can kaduga. Ngan saukur karék dina kahayang. Ayeuna mah nu
kahontal heula. Niat qurban keur Ibu jeung Apa. Alhamdulillah. Kuring ngagerendeng.
Jam
2an geus aya di kota kuring. Teu langsung ka lembur. Ngahaja néangan
heula domba. Milih anu alus jeung garedé sadua-dua. Keun hargana rada undak nu penting Apa jeung
Ibu sugema dipangmeulikan domba aralus.
“Ké
sonten dijajapkeun.” Ceuk tukang domba.
“Enya
kadé
nya Mang, bisi nyasab.” Ceuk kuring ngaheureuyan.
“Moal
atuh. Tos terang lah ka Lembur Cidadap mah.”
Nepi
ka lawang lembur asa simpé, beuki jero mobil nyemprung katangen hiji dua jalma.
Malah beuki deukeut abrulan jalma asa
mingkin tingaraleut. Siga nu geus nganjang ka hiji imah.
“Aya
naon, nya meni ramé kieu?” Salaki nanya ka kuring.
“Pan.
Énjing
badé
lebaran atuh, Kang.”
“Enya
kétang.
Tapi tingaraleutna téh geuning ka lembur urang.”
“Biasa
wé
meureun badé
paresen kupat .” Kuring ngajawab sahayuna. Apal di lembur loba nu ngéngkén nyarieun kupat mun manggih lebaran téh.
Padahal mah haté gé sarua neundeun pananya, ningali aleutan jalma anu teu
eureun-eureun murudul.
Komo
beuki deukeut ka imah nu ngaleut beuki loba. Malah tiap paadu jeung kuring manéhna
nareuteup leleb. “Enyaan ka urang kota mah meuni hayang nelek-nelek.” Gerentes
kuring, ambon sorangan. Nepi ka buruan imah. Katangen nu ngaleut teh geuning ti
imah. Rada anéh. Tapi inget ka Ibu. Pan Ibu mah kokolot di lembur, pasti
geus ngayakeun acara sigana keur isukan, pananya téh dijawab ku sorangan.
Da
jeung enyana Ibu téh Ibu saréréa. Kagiatan RT, nepi ka
kelurahan Ibu nu turun. Lian ti kitu Ibu aktif dina kegiatan keagamaan. Ibu-ibu
nu tara pangaosan, nu asalna haré-haré, tara ngilu pangaosan, dideukeutan
jeung diobrolan, nu antukna maranéhna ngariluan. Atuh masjid, madrasah
nu asalna tiiseun, jadi haneuteun ku alpukahna Ibu. Teu anéh
lamun panganjrekan Ibu, mindeng waé kaanjangan sémah, nyawalakeun sagala hal.
Jrut
salaki dituturkeun ku kuring tarurun ti mobil. Dipapagkeun ku Bibi jeung Uwa.
“Sing
sabar nya geulis.” Uwa ngarangkul kuring.
Sabar?
Dina haté
loba pananya. Tapi suku teu burung ngaléngkah asup ka patengahan imah. Teu
hayang waka ngobrol jeung nu mapagkeun. Kasono ka Ibu geus kacida. Hayang geura
tepung. Hayang ngarangkul, sumolondo na lahunan Ibu.
Di
imah kasampak, adi-adi keur ngarariung. Dulur-dulur careurik nyanghareupan
mayit nu ngajepat.
“Yandi?“
Kuring muru ka Yandi anu keur
diceuhceuhan ku dulur-dulur.
“Téh.
Ibu Téh...”
“Ibu?
Ibu kumaha.” Rét kanu araya. Kemba. Neuteup kuring salila-lila. Rét kana
mayit anu aya hareupeun.
“Yan.
Mana Ibu?”
“Itu
Ibu Téh.”
Yandi ngajerit, ngarangkul kuring.
Curukna bentik nunjuk kanu ngajepat.
“Ibu?”
“Enya
Ibu, Néng.
Sabar. Ibu tos ngantunkeun.” Uwa nangkeup kuring.
“Naon
ari Uwa nyarios téh ka mana waé. Ibu mah tadi gé
nelepon ka Abdi. Pa, Mana Ibu?” kuring nereleng ka kamar Apa nu sarua keur
diriung-riung. “Pak. Mana Ibu, Pak?”
“Nung?”
Ukur sakitu Apa nyarita. Apa ngarangkul pageuh kuring. “Sabar geulis anaking,
Ibu hidep geus mulih ka kalanggengan.”
“Ibu!”
Karék
apal poé
harita. Ibu geuning tos teu aya.
Dipundut umur, dicandak kunu kagungan, lantaran katabrak motor, keur meuntas di
jalan gedé,
waktu rék
meuli sayuran keur nyadiakeun kuring.
*
Mbééé....
Getih ngucur tina beuheung domba.
Disaksian ku kuring, salaki katut dulur kuring.
Langit angkeub ngilu nyaksian nu
qurban. Kagumbira nu geus diuntun ti béh ditu teu ngabukti. Jodo pati bagja
cilaka, anjeun nu ngatur Ya Rabb.
“Haturan kanggé Ibu,
mugia katampi, Bu.” Kuring ngagerentes, neuteup domba nu sakarat, laju nyusut
cipanon ku tonggong leungeun. ***
Bandung, September
2014
Haturan pun biang di kalanggengan.
Nina
Rahayu Nadea. Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat
di: Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar
Priangan, Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret
Banda Aceh, Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah
Kandaga, Majalah Mangle, SundaMidang, Galura,
Tabloid Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI,
Majalah Loka.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar