Nu
Ngajak Kawin
Ku: Nina Rahayu Nadéa
Antukna
nu jadi kolot nyaluyuan ogé waktu kuring
keukeuh kana pamadegan. Rék diajar mandiri. Rék diajar
ngaleungitkeun sagala ruruwet anu kungsi kaalaman. Sanajan enya mimitina mah
Ema jeung Bapak kacida beurateun.
“Teu
kudu pindah. Meuggeus di dieu wé jeung Ema. Imah
sakieu gedéna. Ieu gé sarua imah hidep. Ema mah moal ngaboga-boga.” Ema ngusapan kuring banget
ku deudeuh.
“Enya,
Rum. Enggeus wé di dieu. Kabéh nyaah ka hidep. Geus nu geus mah tong dipikiran. Kabrangbrangkeun
puguh di dieu mah da loba batur. Geura lamun pindah? Ngontrak sorangan? Bapak
mah sieun hidep anggur loba ngalamun teu puguh.”
“Moal,
Pak. Arum moal ngémutan anu kapungkur. Arum hoyong pangdeudeul ti Ema kalih Bapak. Arum
hoyong naratas jalan énggal. Ninggalkeun
pangalaman pait anu kapungkur. Bapak sareng Ema teu kedah mangmang, tong sieun
ka Arum. Ngaran Bagas tos dihapus tina ingetan. Enyaan, Ma.” Kuring
ngeluk. Inggis katohyan rasa haté nu sabenerna. Ngaleungitkeun ngaran Bagas? Lalaki nu geus 8 taun mihukum
kuring. Lalaki nu geus téga megatkeun duriat,
lantaran kapincut awéwé séjén. Hésé! Ngan ka Ema jeung ka Bapak kuring
ngayakinkeun, yén éta ngaran anu teu weléh aya na ati téh geus didélét, dihapus tina memori haté. “Enya, Ma.
Arum rék diajar.” Gerendeng haté. ”Ma, alhamdulillah Arum katampi damel, ngawitan dinten Senén payun.”
“Digawé? Asa teu katingali Arum nyieun
lamaran?”
“Ti
Nita, Ma. Sobat damel kapungkur.”
“Nya
sukur atuh. Sugan ku gawé mah hidep moal nguluwut.”
“Muhun,
Ma. Pasti. Tapi Arum panuhun ka Bapak sareng Ema. Supados ngawidian Arum
ngalih. Lamun leres-leres Ema sareng Bapak nyaah.”
“Pasti
nyaah, matak hidep kudu cicing di dieu gé.”
“Ema.
Calik di dieu sami sareng menjarakan haté Arum. Sami miwarang
manah Arum ngulayaban nepungan Kang Bagas. Enyaan Arum alim ngémutan. Ma. Pan Ema terang. Arum sareng Kang Bagas tos lami balayar dina
sagara rumah tangga. Bumi, ieu, pangeusina, lamun Ema hoyong terang angger
nyuatkeun haté Arum ka lalaki nu
ngaran Bagas.” Kuring neuteup Ema. Ngumpulkeun pangacian. Negerkeun haté sangkan cipanon teu beudah. Tiap ngomongkeun Bagas. Enya cimata teu
weléh bedah. Tah, danget ieu waktuna, némbongkeun diri anu teger.
Sakedapan
Ema jeung Bapak ngahuleng. Ema neuteup ka Bapak, ménta jawaban.
“Nya
ari kahayang Arum kitu mah. Bral bapak moal ngahalangan.” Antukna kecap nu
dianti kaluar tina biwir Bapak.
“Diduakeun
ku Ema geulis.” Ema nangkeup kuring dibarung reumbay cisoca.
*
Sanajan
ceuk batur tempat anu ku kuring dicicingan téh sanget, pikasieuneun. Heunteu ceuk kuring mah. Anggur asa betah. Komo
di tukang, loba kekembangan anu keur meujeuhna
mangkak pikabitaeun. Nya di tukang pisan kuring mindeng ngareureuhkeun
kacapé satutas balik gawé. Nengetan kekembangan nu aya.
Tisaprak pindah ka ieu, can kungsi ningali ieu kembang layu. Padahal
ceuk sababaraha urang nu nyarita. Ieu imah téh geus lila kosong. Mun dipikiran mah, pasti waé barala, katurug di tukang loba tatangkalan anu garedé. Tapi, anggur resik jeung lening.
Ah,
batur mah nyebut pikasieuneun jeung geueuman
téh pédah wé dicipta-cipta meureun. Padahal geus
di jero mah. Genah waé. Jeung tiis pisan imah,
téh. Kawantu imah jaman baheula. Imah walanda.
Sanajan
enya teu ngabibisani, mimitina mah sieun
cicing di ieu téh. Pangpangna mah sok ngawawas sorangan waé kétang. Lamun keur saré bari lampu pareum, pas dihurungkeun aya mahluk lain. Lamun hujan badag
bakal aya nu datang ti tukangeun imah. Kabawakeun ku caritaan babaturan, anu kungsi
ngadéngé, yén ieu imah aya jurigan.
Tapi
beuki lila mah ning beuki betah. Taya kajadian nanaon. Perkara éta aya kajadian anéh nu karasa. Misalna waé, cai dina bak
anu asalna kosong ujug-ujug pinuh. Mun tengah peuting pareng keur hujan badag
pikasieuneun. Anggur sok ngimpi nu éndah. Ngimpi
panggih jeung nu kasép sarta lalayaran dina
sagala kabagja. Kitu wé angger lamun wanci comrék. Hujan ngaririncik. Kuring sok buru-buru ka kamar ngadon saré, tinimbang di ruang tengah nu ublug ablag. Gégéléhéan nepi ka reup wé saré. Mimitina anéh ngimpi nu kitu. Tapi
na barina gé pan ngimpi téh kembangna saré. Ah, barina gé ketang keun wé lumayan aya nu
ngabaturan, tibatan ngagugulung kasieun. Kuring ngupahan manéh.
Sakapeung
sok asa aya nu nyerangkeun lamun kuring keur dangdan atawa keur ngalangeu di
hareupeun imah. Ah, barina gé éta mah rasarasan ceuk kuring. Keun wé anggap babaturan ceuk kuring waktu ngadongéng ka babaturan gawé, perkara asa aya nu marengan jeung asa aya nu ngeukeupan waktu saré.
“Keun
wé atuh karunyaeun ka kuring. Pan nyahoeun
kuring geus randa. Héhé.”kuring seuri sorangan.
“Heuheu,
tapi nu ngabaturana gé mahluk gaib.”
“Keun
méh teu rudet. Moal nganyerikeun haté sugan. Tinimbang ka jelema bari jeung mangnyerikeun haté. Salingkuh téa,” kuring anggur
banyol.
Béh dieunakeun kaanéhan beuki karasa. Mimitina mah meureun poho waé. Harita hudang kabeurangan. Rusuh. Gesat gesut indit ka pagawéan. Ti tempat gawé ngahaja langsung balik,
padahal biasana mah pan ngerumpi heula. Inget di imah can bébérés. Teu resep
ningali imah teu asri téh, asa inget waé.
Harendeg
waktu geus aya di imah. Kasur anu balatak geus merenah. Kitu deui kumbaheun teu
nyésa hiji-hiji acan. Poho meureun ceuk pikir
bari jeung garo-garo teu ateul.
Nu
kadua waktu aya gawéan ti Pak Marzuki, nyieun
proposal keur MOU hiji perusahaan. Lantaran
can bérés, pagawéan di bawa ka imah. Ngan édas migrén kumat.
Diteundeun wé luhureun komputer di
imah. Teu dibawa deui ka pagawéan. Da apal. Pak
Marzuki merlukeunna saminggu deui. Ké wé dibawa mun geus bérés. Ceuk pikir téh.
“Rum.
Proposal nu kamari tos bérés?”
“Teu
acan, Pak. Pan dianggéna gé minggu payun?”
“Teu
nanaon can bérés gé. Éta konsép nu kamari aya nu salah. Di bawa teu?”
“Heunteu.”
Walon kuring pondok. Asa kaduhung proposal jeung konsép nu ti Pak Marzuki teu dibawa. “Bisa teu dibawa ayeuna? Keun dianteur
ku Pak Atmo wé. Bapak hayang ningali
jumlah anggaran nu kamari, asa aya nu can kaasupkeun.”
“Iya.
Manga, Pak. “ ceuk kuring nyokot kantong. Tapi bréh handapeun kantong aya map warna beureum. Asa apal kana éta map. Panasaran ditingali, enya wé gening proposal anu tinggaleun téa. Anéh, gerentes haté, da sidik teu dibawa.
“Ieu
geuning Pak, kacandak.” Kuring mikeun éta proposal bari
jeung kerung.
Ti
dinya bruh bréh kajadian anu teu masuk
akal.
“Aya
nu ngaping ka Néng Arum mah.” Ceuk Pak Hérman, kokolot urang dinya anu ngahaja diangkir. “Moal ngaganggu sabenerna,
ngan manéhna geus asa ngapimilik Néng Arum.”
“Ngapimilik
kumaha? Jeung diaping ku saha? Iy....” Kuring ngabirigdig. Komo waktu kuring inget
sok mindeng ngimpi jeung lalaki kasép.
“Geus
ngarasa Néng Arum pamajikanna.”
“Kang
Bagas?”
“Sanés.”
“Saha
atuh?”
“Hésé nyariosna. Mahlukna aya. Ngan teu ngajilim.”
“Hah?
Bangsa dedemit?”
“Nya
sabangsaning nu kitu....”
“Jurig?
Iyyy.” Bulu punduk cengkat, inget kana
sababaraha kajadian. Inget kuring nu betah pisan cicing di imah, da asa aya nu
maturan. Aya nu nyimbutan, aya nu ngabagéakeun lamun balik ti pagawéan.
Karék apal, yén imah nu dicicingan téh urut Tn Mogens, bangsa Walanda. Manéhna nelasan pati lantaran pamajikanna urang Indonésia-Nyimas salingkuh. Tn Mogens
kacida nyeri haté, padahal kacida bogohna
ka pamajikan. Lantaran cintana kacida
gedé, angger mihukum Nyimas, taya niat saeutik gé pikeun pipisahan. Ngan, pamajikanna milih kabur jeung lalaki nu
dipicintana batan ngahiji deui jeung dirina.
Ti dinya Tn Mogens tara pisan kalur ti imah. Gawéna ngan huleng jentul.
Ngan
ceuk béja deui. Tn Mogens nelasan pati ku cara ngaruang
manéh na jero taneuh. Di kebon tukangeun imah.
Lebah runggunukna kembang malati nu teu weléh hegar nyambuangkeun seuseungitna.
Rieg...
imah karasa eundeur. Ssssr.... angin nyéak ti béh tukang, karasa pisan. Saawak-awak karasa tiis. Nyelecep. Angin handaruan museur. Ngageblég warna hideung. Ngabelegbeg
siluét manusa.
“Wil jet me trouwen? (Daék heunteu kawin jeung kuring?).”
Bréh lalaki bulé hareupeun. Sorana handaruan dibaturan angin kakeueung. Lalaki nu sok
datang ngaleungitkeun kasimpé. Lalaki impian.***
Tidak ada komentar:
Posting Komentar