Kawin Aki-aki
Ku: Nina Rahayu Nadéa
Kapaksa
teu asup gawé.
Da aya telepon penting. Aya gempungan keluarga, kitu cenah dina eusi telepon. Rék
naon deui atuh nya? Kitu anu gumulung dina jero haté waktu nampa amanat dina
telepon.
Karék surti waktu geus ngariung
sadulur-dulur. Ngagebeg waktu bapak ngabéjaan rék kawin. Kawin deui. Kawin nu
kadua kali tisaprak indung kuring ninggalkeun alam dunya. Nyeri haté.
Enya nyeri haté kanu jadi bapak. Euweuh pisan perhatiana ka diri kuring. Ti
tilu sadulur tinggal kuring nu can rimbitan. Pan manéhna nyaho kuring sakeudeung
deui rék
jatukrami. Sabulan deui. Tapi euweuh pisan basa jeung carita. Tadina mah atoh
aya riungan keluarga téh, sugan téh rék nyawalakeun perkara kuring.
Ari pék? Leuh jauh tina panyangka.
Ning ngadon riungan nyawalakeun dirina sorangan. Kasebeleun. Tapi teu bisa
majar kumaha. Meureun geus kitu kahayangna. Geus pada apal, boga bapak téh
kitu cupatna. Lamun dipikiran mah kanyeri-nyeri haté.
“Nya kitu wéh, omat dina poéana
bapak kudu dianteurkeun.”
“Insya Alloh.”
“Hiji deui.”
“Naon deui, Pak?”
“Mun bisa mah udunan ti maranéh.
Saeutik éwang.
Dua juta euwang wé. Keun ari perkara mas kawin mah, Bapak gé
da geus nyiapkeun.”
“Dua juta. Ah, teu langkung Bapak
wé,
da abdi kaleresan kosong,” ceuk kuring miheulaan bari jeung ngarérét
ka nu jadi lanceuk. Dina haté keuheul pisan. Ngeunah wéh
hayang dibantuan. Ka kuring gé teu saeutik-eutik acan barang béré.
Euweuh pisan basa carita, keun wéh sina ihtiar sorangan.
“Nya baé atuh, tadina mah éra
wéh.
Ka ditu ngagilincing,” Bapak jamedud
***
Dina poéana, kuring sadulur-dulur nganteurkeun.
Ngabélaan
nyarter mobil hiji. Teu digugu kahayangna anu hayang ondang-ondang ka dulur anu
deukeut. Kahayangna mah adi lanceukna jeung adi lanceuk almarhum (indung kuring)
kudu dibéjaan.
“Atos wé hawatos. Rariweuh. Keun wéh
urang nu ngariung,” cekéng kanu jadi bapak.
Ti imah nyubuh. Ngahaja. Da nu rék
kaanjangan téh
ayana di luar kota. Naméh nepi ka ditu teu beurang teuing. Ngarah téréh
rérés.
Maklum kabéh
boga kasibukan séwang-séwangan. Dikersakeun poé
kawinan téh,
lain poé
Minggu. Tapi poé Kemis, anu keur meujeuhna loba gawé. Padahal basa riungan téh omat-omatan kanu jadi bapak.
Sangkan poéan
ngadahup téh
kudu poé
Minggu. Ari ieu? Enya rék teu digugu piraku da kanu jadi bapak. “Meunang ngitung
jeung poé
nu alus,” ceuk bapak. Ngabélaan gutreng heula jeung dunungan, anu antukna
alhamdulillah ngidinan, sanggeus ditembongkeun eusi sms.
Lanceuk-lanceuk kuring marawa
barudak. Da kitu kahayang akina, omat kudu dibawa.
“Palih mana ieu téh,
Pak?” ceuk supir kanu jadi bapak.
“Kéla-kéla. Asa itu tuh lebah péngkolan,”
Bapak semu asa-asa.
Léok supir muterkeun setir
kabeulah kénca.
Katinggali sawah héjo ngémploh ti ditu ti dieu. Teu katingali aya imah hiji-hiji
acan.
“Leres, Pak ka dieu?” supir
nandeskeun.
“Enya sok wé terus, ké manggih pilemburan geura.”
Mobil nyemprung. Tapi beuki jauh
asa teu katingali aya pilemburan. Nu puguh ngadon panggih jeung kekebonan. Nu
dijero mobil geus teu puguh cicing. Komo deui nu jadi alo geus titatadi mula.
Ngarenghik ka indungna.
“Mah, lami kénéh
teu? Panas.”
“Muhun, abdi mah lapar.”
Rét kuring ningali kana jam dina
pigeulang leungeun. Geus jam 12 beurang. Ari jangjian dirapalan jam 9. Teuing sababaraha kali mobil puputeran.
Nyasab.
“Ari Bapak, atos ka bumina?”
kuring nanya.
“Pernah sakali. Ngan poho deui da
harita téh
peuting ka dieuna,” cenah semu éra. Duméh ditalék ku budak sababaraha kali.
“Leuh atuh kumaha apél
téh
teu paruguh,” nu jadi lanceuk ngomong.
“Telepon atuh, Ki?” ceuk alo.
“Nyéta telepona tinggaleun.”
“Tong cios nikah wé,
Ki. Urang uih deui wéh, yu!. Adé mah panas sareng hareudang,” ceuk
alo.
Leuh kumaha atuh. kabéh
tingharuleng. Bari caricing di hiji warung. Kapaksa. Pédah Alo jeung nu lainna
lalapar.
“Badé ka mana Bapak?” nu boga
warung nanya.
“Éta badé ka bumina bu Imas.”
“Muhun ngan ti tadi kukurilingan
teu kapendak waé geuning,” lanceuk ka dua kuring ngomong semu keuheul.
“Bu imas?” nu boga warung kerung.
“Bu Imas nu nembé
uih ti Arab, Minggu kamari.”
“Imas putrana almarhum Pak Soma?”
“Oh. Leres pisan. Manawi ibu
uninga atuh,” Bapak semu atoh.
“Atuh éta mah baraya kénéh.
Dupi bapak téh
calonna téa
kitu?”
“Leres.”
“Euleuh. Hayu atuh dijajapkeun.
Bapak lepat jalan rupina. Kedahna méngkol ka katuhu, waktos mendak cagak téh.”
Alah siah. Jadi yeuh kuring boga
indung téré
nu kadu kalina, haté kuring ngagerendeng. Boro geus atoh, moal jadi kawin.***
Tidak ada komentar:
Posting Komentar