Kuéh Rasa Plastik
Ku: Nina Rahayu Nadéa
Harita ka sakola aya démo oven listrik. Kabéh guru hangkeut ngariluan. Lantaran éta nu dipikahayang. Geus lila
harayang oven, babakuna mah rék nyieun kuéh keur lebaran. Rék
meuli cash lebar da hargana mahal. Lamun anu datang ka sakola mah, biasana sok
dikreditkeun da ditalangan ku koperasi. Sanajan hargana rada mahal tapi teu
karasa da dicicil 10 kalieun.
Datang
ka imah, oven langsung dibuka. Budak surak waktu apal kuring meuli oven.
“Asiik mamah gaduh oven anyar.”
Geus lila ngarenghik, karék
ayeuna katedunan. Harita kénéh
langsung dipraktékeun. Ngajarkeun heula ka budak kumaha cara
ngahurungkeunana, cara ngatur waktu jeung nu lianna.
“Pék tah, kanggé
hadiah Tétéh.”
“Nuhun,
Mah.” Budak kacida atoh disebut oven manéhna téh.
“Muhun.
Sing apik nganggéna, nya. Heug acan lunas.” Kuring seuri.
“Siap
mamaku cantik.”
Kuring
teu papanjangan ngobrol, awak geus bayeungyang. Brus wé mandi. Méh awak seger. Bari ngahariring,
inget boga oven anyar, pon kitu deui inget ka si tétéh nu kacida bungahna
dipangmeulikeun oven. Kadéngé
di dapur sora trong trang. Ehm enyaan si Tétéh langsung mraktékeun
nyieun kuéh,
cekéng
na jero haté.
Paingan tadi langsung nanyakeun cara ngadamel kuéh bolu sagala.
“Mah,
tétéh
ngadamel kuéh nya.” Si Tétéh
ngagéréwék.
“Tos
apal resepna?”
“Nu
tadi saur mamah téa pan?”
“Muhun.
Kadé ngalebetkeunna ati-ati.”
Geus
ti cai langsung solat. Ngan asa teu tartib solat téh, dumeh ti dapur asa kaangseu
bau hangit. Bérés solat langsung ka dapur, teu
udar heula mukena.
“Téh
masak naon meuni bau hangit kitu?”
“Ngadamel
bolu, tuh da waktosna gé lami kénéh.” Budak nuju kana pangatur
waktu.
“Ah,
lepat meureun.” Kuring langsung mukakeun oven.
“Naha
janten plastik nya?” Budak kerung. Waktu ningali nu ngadungkuk bodas dina oven.
Kuring
langsung ngaluarkeun bolu nu dibulen plastik.
“Naha
beut nganggé
wadah paragi ager atuh?”
“Kedahna
kana naon atuh. Pan biasana gé mamah nganggé éta.”
“Benten.
Ieu mah paragi ager, bahanna tina plastik. Janten pami dilebetkeun kana ovén
téh
bakal lééh.” Kuring nerangkeun ka budak. Rumasa tadi teu
papagah heula. “Tah kedahna nganggé nu ieu.” Kuring nunjuk kana loyang.
“Oh,
nembé
terang.” Budak seuri. “Wios nya, ku tétéh dinamian wé kuéh
rasa plastik.”
“Muhun.
Kuéh
plastik ala tétéh.” Kuring milu seuri.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar