Nu Rumahuh
Ku Nina Rahayu Nadéa
“Bibi mah kieu waé
geuning, Néng.
Taya menyatna. Ripuh di lembur mah, komo ayeuna sagala mahal. Lah duka kumaha
ieu Bibi. Jaba barudak keur meujeuhna biayaeun.”
“Ari si Dédé, sakola di mana ayeuna, Bi?”
“Tadina mah moal di sakolakeun
ku Bibi téh.
Cukup SMP gé.
Sina ngalamar gawé tadina mah. Malaur kaayaan Bibi batan sakieu.
Ngan alhamdulillah dicandak ku Badar ka Surabaya.”
“Badar... raina Mang Jana nya?”
“Enya. Tah éta
nu getén
ngintunan ka Bibi mah, Néng.”
Kuring ngahuleng, kabawakeun ku omonganna. Neuteup Bi Uti nu kacida alum, kalimpud ku kasusah.
Ehm... paingan atuh unggal panggih téh ngan ngangluh jeung ngangluh. Enya
balukar ékonomi
meureun. Da mun senang mah moal teuing manéhna ngarasula. Moal teuing nu
diobrolkeun téh ngan kasusah jeung kasusah.
“Nya sing sabar wé,
Bi. Aéh
anya ari Héndri
ayeuna damel di mana?”
“Nyéta kaluar. Kamari damel di showroom ngan kuat dua bulan. Majar teu
betah da gajihna alit. Keur ongkos gé Bibi téh mindeng nombokan.”
“Di showroom mana, Bi?”
“Di showroom Andalas.”
“Oh atuh sareng jeung Érik nya?”
“Enya pan éta
gé
dilebetkeun ku Érik ka dinya téh.
Ngan nya kitu budakna teu betah.”
“Nya sugan sing geura kenging
deui atuh, Bi.”
“Nya mudah-mudahan, wé.
Ngan kieu geuning Bibi beuki ripuh. Da
teu kabantu pisan ku Héndri. Komo ayeuna Anis, nyanghareupan
ujian sakola. Acan mayar SPP. Kamari mah nepi ka teu sakola budak téh
da cenah éra
ditagih waé.”
Kuring beuki leleb neuteup Bi Uti.
Gusti... enya sok ras ka diri sorangan. Karasa
riweuhna ngurusan budak sakola téh. Anak kuring onaman ngan dua jeung
leutik kénéh.
Tapi karasa pisan meredelna pangabutuh.
Mayar outbound téa,
renang téa,
mayar buku téa.
Alhamdulillah kétang kuring masih bisa ngajeujeuhkeun duit. Ras ka Bi Uti
anu hirup ngan saukur tina tani. Anakna reuay, pagabutuh loba. Tada teuing
susahna.
“Iraha Enéng ka Jakarta deui?”
“Ké
sonten jigana, Bi.”
“Baku si Enéng mah ka dieu téh ngan sajorélat. Hayu atuh ka Bibi heula.”
“Ké
sanés
waktos. Bi, hatur lumayan nya kanggé jajan.” Kuring ngeupeulkeun duit kana
leungeun Bi Uti.
“Nuhun, Néng. Malaur di bumi geus teu aya sabun-sabun acan.”
Bi Uti téh adi Ibu pituin. Imahna masih kénéh salembur jeung Ibu. Ngan rada
nenggang. Ibu jeung Apa kacida merhatikeun kaayaan Bi Uti jeung kulawargana.
Kitu deui lamun panén atawa aya rejeki pasti tara elat méré.
Sababaraha sawah nu Apa digarap ku Bi Uti jeung salakina. Sanajan enya
lamun palebah panén, hancengan Ibu téh sok teu puguh hasilna. Alesanna mah
rugi, atawa béak dipaké meuli gemuk jeung pangabutuh tani
lainna. Tara dipikiran ku Ibu. Da niatna gé lain hayang aya bagéan,
tapi asal Bi Uti aya pagawéan méh aya panghasilan nu leuwih.
Ku kaayaan Bi Uti kitu. Kabéh dulur asa ngabogaan tanggung jawab.
Kabéh
ihtiar sangkan budakna Bi Uti bisa ngambeu bangku sakola. Atuh dulur lain harideng
méré
biaya, sanajan teu dipénta.
Ari kuring, satutasna boga salaki jeung cicing di Jakarta. Geus tara
ngelol deui ka imah Bi Uti. Barina gé kétang da rék naon
ka imahna. Pan Bi Utina gé unggal poé sok ngelol ka imah Ibu. Jadi lamun
kuring ka lembur téh,
pasti wé
panggih jeung Bi Uti di imah Ibu. Duka sabaraha taun tara nganjang ka imahna.
“Rik. Kunaon cenah si Héndri kaluar ti pagawéana?”
tanya kuring kanu jadi adi.
“Ah, duka. Ngadon ngérakeun puguh diasupkeun gawé téh. Padahal ngahaja dititipkeun
ka dunungan méh diperhatikeun. Éh, karék dua bulan geus kaluar.”
“Majar cenah gajihna leutik? Jeung nombokan waé ceuk Bi Uti.”
“Ari karék asup mah nya wajar atuh.
Jeung moal mungkin nombokan deuih da ku Ibu sok mindeng dibéré.
Kitu deui ari ongkos mah sakali-kali gé ku Érik sok dibéré.
Ah, duka kunaon budak téh. Tuh gening ayeuna mah ngadon kitu wé
gawéna.
Geugeuleuyeungan kana motor teu puguh. Ngojég onaman puguh puguh ngahasilkeun
duit.”
“Motor nu saha kitu?”
“Bi Uti atuh meuli. Anyar pisan. Érik mah nepi ka ayeuna can kabedag
meuli motor ninja. Na ari si Héndri, teu boga gawé gé
langsung boga motor alus.”
“Kutan Bi Uti meuli motor anyar
keur Héndri?”
“Enya Téh.”
“Heuleuh loba duit atuh.”
“Ari perkara éta mah Érik gé teu apal, Téh.
Da nu sidik mah ningali Bi Uti sok karunya puguh gé. Gawe ngan ngarahuh wé
jeung ngarahuh. Lain Bi Uti waé kétang. Mang Jana salakina gé
sarua. Mun ngobrol téh ngan ngomongkeun kasusah wé. Matak karunya puguh Érik
mah.”
“Sing hideng wé méré roko-roko waé mah, Rik. Karunya.”
“Teu kudu dibéjaan éta mah. Unggal panggih gé teu weléh
dibéré
keur roko waé
mah.”
“Ari Ibu kumaha, masih kénéh sok ngiriman?”
“Nya pasti atuh. Piraku deui Ibu tambélar.”
“Enya sok karunya ku Bi Uti jeung Mang Jana. Hirup téh
ripuh kitu. Paroman tara pisan béar. Urang mah kudu loba syukuran ka
Pangéran.
Bisa ngahasilkeun, sanajan leutik gé. Alhamdulillah ning bisa cukup. Tabungan
atuh saeutik waé boga.”
“Téh,
geus ka imah Bi Uti acan? pan Wati anak nu panggedéna geus ngalahirkeun. Cicing
di dieu ayeuna mah.”
“Naha Bi Uti teu ubral obrol
ning?”
“Éraeun meureun. Pan salakina
Wati téh
kabur, teuing ka mana?”
“Euleuh?.”
“Salah Bi Uti. Teu asak pipilih.
Kabongbroy teuing ku harta. Ngakukeun gawé di bank. Tapi ning supir
angkot bari jeung cicingna teu puguh. Disusul teuing ka mana nyusulna.”
*
Méméh mulang ka Jakarta. Nyimpang
heula ka imah Bi Uti. Sanajan geus
taunan teu ka imahna. Tapi lebah-lebahna mah apal kénéh. Enya kitu ieu imah Bi Uti? Kuring ngajanteng hareupeun imah sigrong.
Sigana mah bener da aya motor ninja sagala. Gerentes haté, banget ku hélok.
Pananya téh nyinglar waktu ti jero aya
Bi Uti ngurunyung.
“Heuleuh aya Enéng
geuning sareng Aa. Sok ka lebet.”
“Majar cenah Wati aya di dieu,
Bi?”
“Enya. Tuh di kamar.”
Bi Uti cakah cikih di dapur. Ari
kuring rarat rérét ka nu aya di imah. Gusti... bet jauh tina panyangka.
Kaayaan imah Bi Uti éstu agréng, kitu deui parabot, eusina pepek
jeung aralus. Kulkas nu gedé,
dua pintu. Tivina gé 21 in bari jeung layar datar. Ari kuring di imah ngan
saukur 14 in kitu gé nu biasa. Sagalana jauh pisan jeung kaayaan imah kuring,
nu basajan.
“Sok Néng. Tah caina. Nya kieu
geuning di Bibi mah. Komo deui ayeuna tah katambahan ku Wati cicing di dieu. Jaba
hasil tatanén
teu kajadian. Duka kumaha puguh Bibi ayeuna téh. Asa teu pararuguh. Jeung
cenah listrik sakedap deui naék. Haduh Bibi mah baringung puguh gé.”
Teu hayang mairan. Harita kénéh
langsung mulang sanggeus nempo incu Bi
Uti. Sajajalan euweuh nu cumarita. Kuring jeung salaki anteng dina panglamunan.
“Hatur nuhun Ya Rabb. Anjeun
masihan nikmat ka jisim abdi. Nepi ka danget ayeuna abdi masih bisa ngucap
syukur ka Anjeun. Syukur kana naon rupa rejeki nu datang. Sukuran kana naon
nikmat kahirupan nu teu bisa dibandingkeun kunaoan waé. Hatur nuhun Gustiiii.... Mugia
abdi salamina aya dina jalan lempeng, sareng teu weléh ngucap sukur.” Cipanon nu teu
karasa ngalembéréh, disusut ku tonggong leungeun.***
Tidak ada komentar:
Posting Komentar