Ngajual
Sora
Ku:
Nina Rahayu Nadéa
Nagara
geunjleung. Sora nu halimpu, nu lumengis, pabaur jeung nu patingcorowok awor
meulah simpé, ngamuara dina tungtung langit. Pepedut nyarumput nyinglar, inggis
kabagi balai. Sieun geutih campuh di ieu nagri. Sora-sora anu asalna ngeundeurkeun
nagri saeutik-saeutik mundur, ngahiang ngiles dilegleg tangkeupan kamelang. Ngahindar
tina kasakit. Kasakit materialistik tina ladang ngajual sora. Sora anu nyumput,
anu baketut jeung nu seuri koneng. Seuri nu nyumputkeun semu. Nyamunikeun
rusiah nagara. Kabéh campuh teu éléh géléng. Pagilinggisik nyiwitan wanci.
Pagilinggisik jeung sasama, jeung sabalad-balad. Pon kitu pagilinggisik jeung
musuh bubuyutan. Musuh politik anu sumebar di sakuliah jagat. Musuh natrat musuh bungkeuleukan ogé musuh
anu demit.
Ti ditu ti dieu silih
udag lampah nu pasalia, black campaign
mahabu. Siligoréngkeun ahlak geus jadi sasalad. Nerkab. Heueuh kétang pan keur
usumna. Usum ngalus-ngalus partai. Ngalus-ngalus partai anu pro jeung dirina.
Teu anéh lamun loba kajadian babaturan jadi musuh, atuh musuh jadi babaturan. Pédah
sapamadegan, sapilihan. Sosobatan anu geus dalit nepi ka bengkah. Demi ngabélaan
naon? Ngabélaan pilihan. Tokoh anu rék
bajoang hayang jadi no hiji di tatar priangan.
Neureuy
ciduh. Hayang kuring nyumput. Malikeun lalampahan nu geus kasorang. Hayang
ngabuktikeun ka jalma réa yén kuring teu boga salah. Yén kuring euweuh sangkut
pautna jeung urusan politik. Aya nu
lumengis kacida di dieu. Dina haté pangjerona. Kahayang jeung kanyataan kacida
tojaiyah. Idéalisme nu geus dipupusti puyar. Papagon keur kahirupan pituin
piraku kudu oyag? Leungit baganti ku bagja anu ngan sakedet nétra karasana. Hayang
malikeun lampah sangkan nundung kalangkang hideung, nyieuhkeun pamadegan nu
tojaiyah jeung lelembutan. Kayakinan anu
ngiles lantaran kahayang maranéhna karuhun nagri.
Teu
hayang ulubiung dina urusan politik. Nu penting gawé bener. Ngajalankeun paréntah
atasan kalawan daria. Teu saeutik oge aya pikiran ka dinya. Mending soson-soson
gawé nu bener, ngarah pangabutuh di imah kacumponan. Loba éta gé nu ngolo-ngolo
sangkan kuring guyub jeung maranéhna. Nurut kana kahayangna.
“Enggeus
lah milih calon Z, tong milih nu lain?” Ahmad, sobat kuring nepungan ka kantor
dina hiji poé.
“Lah,
naon piuntungeunna. Rék saha-saha nu meunang gé, angger wé kuring gawé, kurah
koréh néang berita.”
“Naék
engké mah. Hayang jadi naon? Pemred?
Asal bantuan wé. Masalah éta mah gampang.Sok ku kuring dibéré modal sabaraha? 2
juta, 3 juta...”
“Halah...
halah....geus gandéng. Moal kabita!”
“Percaya
ka di dinya. Moal babari kabita. Nétral.”
“Sukur
ari ngarti mah.”
“Tapi
kuring apal di dinya mah jalma nu sok tutulung. Moal téga ningali sobat keur meunang
kasusah.”
“Insya alloh ditulungan
ari kuring bisa mah. Asal tong maksa milih si X si Y, si Z, wé siga tadi.”
“Moal. Ngan pilakadar
mangbagikeun ieu, daék?” Ahmad mikeun amplop ka kuring.
“Teuh nya pasti misi nu
tadi deui.”
“Moal maksa sangkan
maranéhna milih. Pédah wé ka amanatan ti atasan.”
“Jeun teuing ari kitu
mah atuh. Keun ku kuring dibagikeun. Ngan tong nganaha-naha wé lamun pilihanna
teu sapagodos jeung di dinya. Jaman kiwari mah, sora jalma hésé dibeulina. Geus
palinter.”
“Ngarti... ngarti. Ieu
mah sugan jeung sugan aya nu nyanggut.”
Sakedapan
panon manco kanu ngungkug balik nonggongan. Ehm, enya daékan, demi duit, demi
pangabutuh, manéhna rido ngorbankeun diri. Ras kana dongéng manéhna sababaraha waktu
kaliwat yén keur lieur néangan gawé.
Ngalamar ka ditu ka dieu nyamos. Antukna kitu geuning ngorbankeun diri anu geus
nawing na pucuk gawir. Atawa kétang sayaga bebenah diri pikeun nyalametkeun hirup
anu mémang geus nangtawing, ku cara ngajual sora. Pilakadar ngajual sora. Nu
penting bisa menyat dina kahirupan. Pilakadar ceunah loba nu béntrok teu
sapamadegan. Lakadalah kuma aing. Nu penting bajoang. Komo deui bisa narik
simpati masa anu leuwih loba pan berarti nilai jual bisa ngaronjat nikel.
Sakapeung néwo-néwo jalma sangkan biluk. Daék heug heuteu piraku pan geus
disogrogkeun duit anu gedé. Kuring bati gogodeg.
“Héndar,
manéh jadi tim suksés no sabaraha euy?” Purkon ngelol tina lawang panto.
“Heuh.
Jol itu jol ieu nanyakeun téh nu kitu. Boro-boro mikiran nu kitu, gawé gé
numpuk.”
“Pédah
wé babaturan di dinya meni remen nganjang... ngabibita.”
“Urusan
manéhna ta manah.”
“Enya kétang. Meuning
kitu. Kudu nétral ka sasaha gé. Komo urang gawéna siga kieu...”
“Siga kieu kumaha Public Figure téa meureun nya Pur? Héhé.”
“Heueuh,
tukang néangan figure batur méh bisa diékspos ka public. Haha. Urang mah kudu jonjon nya Hén... Bisi
tijalikeuh. Mending siga ayeuna wé hirup mah saujratna. Néang berita anu bener.
Teu kacampuran ku nanaon. Hayang dipercaya masarakat téh hésé jaman ayeuna mah.
Pan nyaho ning keur naékeun oplah surat kabar gé kudu tibeberegég. Suku dijieun
hulu, hulu dijieun suku téh lain bobohongan. Kuring gé embung kaeuntreupan nu
teu uni. Sanajan enya kétang ku ayana
pilkada kieu téh loba golontoran duit anu asup ka media urang.”
“Kumaha
tah... hukumna?”
“Hukumna
éta mah wajib ditarima, mubazir. Haha.”
“Asal
teu déngdék topi wé nya?”
“Kuma
duit éta mah. Pan ceuk Pemred gé bekerja
harus profesional. Pan iklan téh kudu dibayar. Atuh lamun méréna sarua
jeung tempatna hayang strategis. Nya
naon héséna tempatkeun wé kabéhanana. Dibagi-bagi. Teu kudu lieur.”
“Jadi di dinya rék milih saha?”
“Ah
éta mah rusiah. Teu meunang diucah acéh. Indung suku gé teu meunang dibéjaan.
Luber.”
“Asoy
tah pamadegan téh. Sugan téh geus teu jaman Luber ayeuna mah. Pédah dina média
sosial meni teu di dingding kelir tah kana pilihan téh. Teu sirikna dibéja-béja
rék milih saha. Lieur ngabandungana.”
“Ah
urang mah... kudu bisa nyekel prinsip. Anjing
menggonggong khafilah tetap berlalu.”
“Nuhun lah geus
ngingetan.”
“Kumaha
bérés ngawawancara narasumber téh?”
“Bérés.
Ceuk redaktur mah eusina sudah okéy
cenah. Malah rék dimuat di halaman utama. Keur diedit heula cenah méh leuwih
apdol.” Kuring seuri, asa agul meunang berita top.
“Sukur
atuh, sugan wé jabatan di dinya téréh naék. Meunang waé berita nu hédéd euy!
Kadé inget kudu nétral. Tral!”
“Enya
heueuh atuh.” Kuring nyeuseup rokok nu kari saeutik deui. Sanggeus dikenyot
sababaraha balikan. Sésana dipiceun kana asbak.
“Géhél.
Éta nu moal ngarokok... calacahna kuat ka ngahunyud kitu.” Purkon diuk
gigireun. Nenget-nenget calacah nu aya dina asbak.
“Haha.
Saeutik lah. Méh teu ruwet.”
“Kunaon
aya masalah di imah?”
“Budak
nu leutik tiktik brek waé. Pulang anting ka dokter euweuh robahna. Sugan aya
milik hayang mawa budak ka rumah sakit!” Kuring rumahuh.
*
Rapat
rédaksi asa ngadadak. Tadina mah moal ngiluan. Lebar keur aya jugjugeun nyiar
berita. Tapi kudu. Matak kitu gé penting nakeran.
“Jadi
kabéh kudu ngarti. Kumaha merjuangkeuna. Jadi wayahna berita nu dimuat téh rédaksina
dirobah saeutik.” Pak Danu salaku Pemred
ngomong écés.
“Punten,
Pak. Éta mah di luar jalur berita. Teu loyog. Teu sesuai kenyataan. Tojaiyah
ngaranna. Nu salah dibenerkeun.” Kuring nyeuneu. Asa teu diajénan. Capé-capé néang
berita aktual. Jeung pangheulana bisa ngorék ieu masalah. Kari-kari dicut ku dunungan.
“Kuring
ngarti... tapi maranéh kudu leuwih ngarti nasib media urang. Nasib karyawan kabéh.”
“Jadi?”
“Wayahna
gugu kahayang kuring. Demi mertahankeun maranéh sakabeh.” Pak Danu nutup riungan,
paromanna alum.
“Kuring
teu satuju,” kuring nangtung. “Mending eureun gawe.” Leos ka rohang gawe.
Ngarahuh
neuteup layar monitor anu reup bray. Rek balik asa wegah, reg barang gawe teu
purun. Aeh, gawe naon ketang pan geus menta eureun, rumahuh beki kerep. Cengkat
waktu HP disada, aya SMS asup. Pamajikan nitah mulang, menta anteur ka dokter.
Kalangkang budak nembongan.
Ngarandeg
lebah ruang parkir, waktu aya mobil ngaliwat. Teu apal mobil saha, tapi sareret
katingali ringkang nu dalit, ringkang nu tadi nutup rapat. Seuri suka bungah
jeung hiji jalma. Ahmad!***
Tidak ada komentar:
Posting Komentar