Jangan
Ku: Nina Rahayu Nadéa
Di
sakola sok aya acara rutin arisan bulanan. Lain karna duitna nu sabenerna mah,
tapi ngahaja dilaksanakeun pikeun
maheutkeun tali silaturahmi jeung
duduluran diantara sasama pagawé. Dilakukeun sacara bagiir ti hiji imah
ka imah lain, kabéh kudu bagéan teu meunang aya nu embung.
Harita
nu kabagéan
giliran téh
Bu Wati, imahna lumayan jauh ti sakola. Sanajan jauh, kabéh
gé
marilu. Resep wé nu aya itung-itung jalan jalan haratis. Mobil geus
disadiakeun ku sakola. Tinggal niatna waé, sangkan daék milu.
Lantaran
kakaraeun ka imah Bu Wati téa. Tatanya di jalan geus teu kaitung.
Enya gé
mawa peta nu dijieun. Tapi angger prak-prakanna mah lieur, puputeran sabaraha
kali. Tungtungna mah nelepon ka Bu Wati sangkan ngajemput di jalan raya.
Antukna
anjog kanu dituju. Datang datang langsung ngalempréh, neundeun kacapé.
“Haduuh
punten nya, kieu kaayaanna geuning. Jaba butut, jaba tebih.”
“Jaba
daerah Bodogol mah teu aya dina atlasna gé, Bu.” Pak Hambali
ngaheureuyan.
“Héhé...”
Nu boga imah anggur ngahéhéh.
Sur
sor susuguh ti pribumi. Heunteu diengkékeun deui. Langsung pada moro. Acara
dimimitian ku biantara ti kepala sakola, tinu boga imah, ceramah jeung doa.
Keur
ceramah ti Pak Hambali karasa élékésékéngna.
Lain waé
kuring. Babaturan gé sarua. Enya teu uyahan tah nu méré ceramah aya kana sajamna
leuwih. Teu inget ka babaturan anu geus nahan lapar. Nu boga hadasna mah, ih,
haré-haré waé
sangkilang geus dikiceupan. Bangun ngahajakeun. Dasar si tukang bodor, kitu tah
landian Pak Hambali di sakola. Beuteung
geus pupurilitan ménta eusi, manéhna mah ngahajakeun ngulur waktu.
Najan enya dihareupeun aya kadaharan ringan, tapi angger beuteung kuak kéok hayang dieusi sangu.
Sanajan
lila, teu burung ceramah bérés.
Waktu nu dianti sakeudeung deui baris dilakonan. Makan siang nu geus kacida
dianti ku para pamirsah. Beuteung nu
geus kukurubukan ayeuna baris kaeusian.
Dahareun
geus ting garupay luhureun meja. Beuki kumejot hayang gera dahar. Geus kacipta
nikmatna...
“Ayo,
cepet dinikmati hidangannya...” Mitoha Bu Wati norojol ti kamar.
“Iya,
Bu. Makasih banyak. Maaf merepotkan.” Bu Mursih ngomong basa – basi. Bari jeung
ngaléngkahkeun
suku. Ngantri, nuturkeun nu tiheula.
Antukna
giliran kuring. Langsung ngalas sangu, jeung deungeunna. Rempeg. Bari terus
ngaléngkahkeun
suku.
“Ayo,
Nak. Yang banyak. Silahkan dicicipi, yah. Nah, ini jangan... ini jangan.”
Ngarengkog.
Ngan teu lila. Langsung muru nu lain nu geus ngariung.
“Naha
teu maké
sayur gudeg, énak gera.”
“Ih,
naha geuning Bu Mursih mah bisa ngalas sayur. Da ka kuring mah teu meunang.”
Kuring ngaharéwos.
“Teu
meunang? Ah, maenya.”
“Enya.
Tadi gé
kuring rék
ngalas sayur. Ngan ceuk mitoha Bu Wati, jangan cenah.”
“Haduuuh.
Bu Emi aya-aya waé. Jangan téh bahasa Jawa... nu artina, sayur.”
“Oh.”
Kuring kapiasem.
Nina
Rahayu Nadéa.
Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di: Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan,
Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh, Majalah
Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah Mangle,
SundaMidang, Galura, Tabloid Ganesha,
Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka Tasikmalaya,
Majalah Guneman, Sastra Sumbar, Majalah
Bobo, Buletin Jejak, KOMPAS, Kedaulatan Rakyat. jrrd.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar