Kamar 4011
Ku Nina Rahayu Nadéa
Bagja
temen bisa kapilih jadi peserta anu ngawakilan sakola kuring. Pelatihan pikeun
kurikulum 2013. Bagja sotéh pédah waé tempatna rada alus. Béda
tinu biasana. Hotél anu kasohor di kota Bandung. Ngahajakeun mah iraha
teuing bisa saré di hotél anu éndah kitu. Atuh basa apal
tempatna di dinya téh, surak kacida. Sanajan enya horéam sabenerna ari ngiluan
pelatihanna mah. Asa bosen. Sataun kamari riweuh ku pelatihan kurikulum
2013. Tapi pugag, teu dilakonan di
sakola. Da cenah sakolana can siap. Jeung nu anéhna téh pamaréntah beut nyieun kawijakan anu
béda-sakola
bisa milih kurikulum anu dipaké, aya nu make kurtilas aya mu make KTSP.
Cenah mah Indonesia satu tapi lebah pendidikan beut dibédakeun.
Atoh
teu atoh sabenerna. Atohna, balik deui ka KTSP anu sabenerna leuwih simpel lebah
penilaian Ari rugina asa mubazir pelatihan ti ditu ti dieu. Méakan
tanaga waktu jeung duit tapi teu dilaksanakan. Da sakola kuring mah kabeneran
balik deui ka KTSP.
Ari
taun ayeuna. Geunjleung kurtilas kudu dihangkeutkeun deui. Atuh pakepuk ku pelatihan deui. Keur sakola negeri mah meureun
untung da pelatihan téh teu kudu ngaluarkeun waragad-atuh guruna nambah
pangaweruh. Kabéh ditangkes ku pamarentah. Ari sakola swasta, cenah mah kudu mayar sorangan. Leuheung
sakola swasta anu bonafit, ari sakola swasta nu leutik siga di tempat kuring? aya
murid gé
geus untung. Kepala sakola rada
ngahuleng waktu apal kudu ngaluarkeun waragad sorangan. Matakna wayahna waé
cenah teu kabéh guru bisa ngiluan.
Poé
kahiji sanggeus régistrasi langsung chek
in ka kamar. Kabagéan kamar 3022. Nomor awal di hareup nandakeun ayana di
lanté
3, kitu ceuk panitia.
“Bu
mangga di kamar 3022?”
“Sareng
saha?”
“Sareng
bu Ajeng ti SMP Mandalawangsit.”
“Ah,
sareng Ibu geuningan. Nepangkeun, Bu.” Hiji awéwé ti tukang saumuran kuring
ngasongkeun leungeun.
“Oh,
bu Ajeng. Nepangkeun abdi Aini.”
Sanggeus
kituh mah ngobrol ngaler ngidul jeung Bu Ajeng. Conggah. Da kitu biasana.
Sanajan anyar panggih gé ari keur kitu mah resep wé nu aya asa aya batur
pakukumaha.
“Ti
sakola Ibu sabaraha jalmi anu ka dieu?”
“Duaan,
Bu.”
“Ih,
raos atuh aya réncang, abdi mah mung nyalira.”
Ti
dinya ngobrol ngaler ngidul. Nepi ka teu karasa waktuna materi munggaran dimimitian. Acarana ti jam tujuh nepi ka jam salapan.
Waktu nu dilakonan pikeun ngadéngékeun matéri
teu karasa. Bubuhan acarana lolobana prakték. Jeung loba humorna. Atuh
dina ngaregepkeun matéri téh kabéh peserta katangen enjoy.
Loba hal anu matak pikaseurieun. Ngahaja meureun panitia nyieun acara siga kitu,
méh
teu bosen.
Matéri
munggaran teu karasa lekasan. Kabéh peserta bisa istirahat ka kamar séwang-séwangan
sanggeus coffe break. Kitu deui kuring
jeung Bu Ajeng, langsung muru kamar pikeun istirahat.
“Wah
asiik nya, Bu. Tiasa ngaraosan kamar di
hotél méwah.”
“Enya.
Mun nyalira mah iraha teuing bisa kalaksanakeun.” Ceuk kuring bari jeung rarat
rérét.
Kasur
dua badag. Hiji éwang. Padahal mah hiji gé bisa dieusi ku duaan. Tapi
kangaranan hotél alus nya ngahaja
meureun siga kieu. Kasur disepréan ku lawon warna bodas polos. Empuk karasana,
béda
jeung nu di imah. Kuring milih kasur nu ngaréndéng kana témbok.
Témbok
nu ngahalangan kamar cai. Rét kana témbok gigireun- naplok hiji lukisan. Teuing lukisan naon
da ceuk kuring mah asa teu pararuguh. Nu puguh mah siga bola kusut ngagulung,
warna warni.
Rék
reup pisan basa kadéngé aya nu ngetrok panto. Bu Ajeng cengkat. Mukakeun panto.
“Oh,
hayu ka dieu....” kadéngé sora Bu Ajeng nyarita. Panasaran kuring cengkat. Rét
kanu anyar datang. Ngora kénéh. Umur 25 an.
“Bu,
tah ieu réréncangan
téh.”
“Aini.”
“Riri.”
Dua leungeun pataréma.
“Bu
Ajeng, teu nanaon abdi kaluar heula. Hoyong jalan-jalan ka lobi.” Bu Ajeng
nyarita. “Bisi Bu Ajeng badé sareng, hayu atuh.”
“Moal,
Bu. Asa capé.”
“Nya
atuh. Abdi kaluar heula.”
Sanggeus
Bu Ajeng kaluar. Kuring ngahérang sorangan di kamar. Pitunduheun
beut asa jarauh. Sora klakson ti sisi jalan raya kadéngé atra. Beuki peuting bet teu
puguh rasa. Asa kaduhung teu ngilu ka Bu Ajeng, nu meureun ayeuna keur happy di lobi. Rék turun, keueung kaluarna. Horéam ngaliwatan lorong kamar anu
asa canéom
Tungtungna ngadon ngahuleng. Rét deu rét deui kana jam. Geus nincak
pukul 11 peuting, tapi Bu Ajeng can embol-embol. Jaba teu apal no HPna.
Kadéngé seah
angin handaruan, teu pupuguh. Kakeueung
nganjang. Kuring metot simbut. Panon dipeureum-peureum. Batan tunduh, ngadon
asa loba dédéngéan
teu puguh. Tungtungna ngahuleng. Jetrék ngahurungkeun tivi.
Tok...tok...tok...”
Kana panto aya nu ngetrok.
Atoh.
Langsung mukakeun panto.
“Bu
Ajengna mana?” miheulaan nanya, waktu apal kanu ngajanteng.
“Leuh
manawi téh
tos ka dieu....” Manéhna semu ngahuleng. “Oh, sigana ka kamar abdi, Bu. Hayu
atuh urang ka ditu...”
“Oh
hayu atuh. Kuring gasik mareuman tivi.
Nyokot HP. Nuturkeun nu geus leumpang
tiheula. Sssr. Kana punduk beut aya nu
ngahiliwir. Punduk asa ngandelan. Leumpang digancangan, sieun tinggaleun léngkah.
`”Asa
keueung,” kuring humaréwos kana ceulina.
“Tong
sieun atuh, Bu. Pan aya abi.” Manéhna imut. Laju mencét
tombol lif. Panto lif muka. Kuring jeung manéhna asup.
“Lanté
sabaraha?” kuring tumanya.
“Opat.”
Walonna pondok. Bari jeung mencét tombol.
Sanggeus
nepi ka lanté
opat. Niténan
sakuriling. Asa béda. Kamar nu kapanggih asa cahayaan. Lampuna warna warni.
Teu keueung siga di lorong kamar kuring. Asa haneuteun puguh. Komo ningali hareupeun panto kamar mah katangen loba nu
ngobrol uplek. Ngobrol tumaninah dina korsi anu disadiakeun. Tah ieu bédana
jeung kamar kuring. Kamar nu disaréan ku kuring mah teu disadiakeun korsi
di hareupeun kamar téh.
Béda
harga meureun. Gerendeng hate, bari teu loba cacarita. Hélok nu aya. Asa betah asa
resep. Hareupeun kamar 4011 ngajanteng. Ahéng. Panto ujug-ujug muka. Siga anu geus ngabagéakeun
ti saanggalna.
“Saé
nya, Bu kamarna. Ibu bakal betah gera di dieu.” Manéhna nyoara, siga apal kahémeng
kuring.
Kuring
unggeuk.
Kamar
téh
kawilang lega. Malah kamar mandina gé maké fasilitas bathtub. Atuh lebah muka kulkas matak resep.
Bungbuahan nu ngareunah loba. Anggur, pir, apel, jeung lainna nyampak.
“Seger
geura, Bu.” Manéhna ngahuapkeun anggur ka kuring.
Beut
jadi inget jaman baheula. Keur anyar panganténan remen dihuapan ku Kang
Yudi. Ah, nanaonan mikir nu kitu. Kuring miceun lambaran lalakon.
Hujan
beuki ngagedéan.
Dor dar gelap kadéngé pisan. Sieun jeung
tiris nataku.
“Leuh
kamana Bu Ajeng, atuh nya.”
“Moal
nanaon. Paling ka kamar Ibu. Sigana pasalingsingan.”
Ti
dinya beut ngadon curhat. Kuring anu karék dipangnyerikeun ku salaki, bet asa boga
batur ngobrol. Manéhna ge sarua- anyar ditalak ku salaki pédah
can boga waé
turuan. Kabéh
dicaritakeun taya nu kaliwat. Tina
curhat, siligedékeun haté, silirangkul nguatkeun diri.
Parangkul rangkul lila. Beut jadi kausap sétan.
Tingtong.
Sora panto disada.
Kagareuwahkeun.
Kuring lilir. Bréh kana awak nu buligir. Inget kana kajadian peuting. Asa éra
sorangan. Gentak baju dipaké. Kadéngé sora cai ngocor. Manéhna
keur mandi meureun gerentes téh.
“Bu
Ajeng, timana waé? Janten wé abdi ngalih ka kamar ieu.”
“Ih,
puguh abdi milarian Ibu. Naha iraha Ibu ka dieuna? Bet tos aya deui di kamar
ieu?” Bu Ajeng neuteup seukeut. “Saha ari éta nu di jamban?”
“Riri.”
“Riri?
Naha da wengi téh dijemput carogéna ka dieu. Teu janten uih kitu?”
Duaan
ngahuleng. Sora nu mandi katangen atra. “Ari Ibu wengi ngalih ka kamar mana?”
“Kamar
4011. di lanté 4”
“Teu
aya lanté
4 di dieu Mah, Bu.” Lalaki pagawé hotel, nu tatadi ngajanteng jeung Bu
Ajeng mairan.
Panasaran
kuring jeung Bu Ajeng asup ka kamar cai.... Suwung. Katangen aya haseup mumbul kaluhur. Dibarung ku
seuri cicirihilan.***
Nina
Rahayu Nadéa.
Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di: Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan,
Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh,
Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah
Mangle, SundaMidang, Galura, Tabloid
Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka
Tasikmalaya, Majalah Guneman, jrrd
Tidak ada komentar:
Posting Komentar