Qurban
Ku Nina Rahayu Nadéa
Gara-gara
Mamang kituna mah. Enya Mang Danu, adi bapak kuring. Méré info anu teu bener. Jadi wé
kuring ayeuna kieu. Ditatagih hutang ku Ko Acay, atuh gawé
kuring kana rongsok teu pati lancar siga baheula. Balukar pikiran anu baluweng.
Ko Acay deui ayeuna mah teu bageur siga baheula. Pédah meureun kuring boga
hutang. Da dibayar ku domba mah geuning embung. Ngadoa téh nya mudah-mudahan waé
sagancangna aya nu meuli domba.
Enya gara-gara
Mang Danu tah. Jadi wé kuring lieur. Mun manéhna teu cacarita nu lain-lain
mah meureun kuring moal rugi. Ehm, rék untung téh ngadon buntung. Tungtungna
kuring ngarandapan kuciwa anu pohara.
Geus
diniatan ti baheula hayang meuli domba. Keur bisnis. Da ningali di lembur mah asa
resep. Nu boga domba mah sok loba untungna komo mun pareng Idul Adha mah. Ku
boga niat anu pageuh, saeutik saeutik kuring nabung. Dikumpulkeun nepi ka hasilna
lumayan. Cukup keur sadombaeun. Keur kuring mah perkara nabung téh
lain hal anu babari, da kudu ngabagi duit beubeunangan anu saeutik jeung
pangabutuh.
Di
lembur mah apaleun ka kuring teh pesuruh di hiji sakola. Balik ka lembur
saminggu sakali. Lembur Cimali. Padahal
mah lian ti éta
kuring nyambi jadi tukang rongsok. Mulungan sabangsaning plastik, kardus, naon
waé
anu sakira kira payu bisa dijual.
Apal kana
rongsok. Mimitina tina hiji poé.
Bah Uus, pasuruh di SD 1 gering.
Heunteu gering parna, ngan batuk waé.
Haat kuring mantuan pagawéanna satutas pagawéan
di SD 2 – tempat kuring gawé bérés. Runtah dikumpulkeun. Plastik jeung plastik, ari kumpulan runtah kotor mah dihijikeun. Kitu
wé
nurutan manéhna.
Basa rék
dipiceun ku manéhna dihulag.
“Ulah
dipijeun, Dang. Piduiteun éta téh.”
“Piduiteun?”
“Enya
pan sok dikumpulkeun terus dijual.”
Ti dinya
ngobrol jeung si Abah ngeunaan rongsok téa. Jorojoy hayang nurutan. Bah Uus gé atoheun kacida waktu kuring nembrakeun kahayang téh. Atoh. Meureun jadi aya
batur dina pacabakan. Ti dinya mah bareng jeung Bah Uus néangan
rongsok. Satutas bébérés di sakola. Kuring jeung Bah Uus sok nguriling komplék,
néangan
rongsok. Lamun geus meunang sakarung sok langsung balik. Lamun masih
kurang, sok nguriling kanu rada jauh. Pasar landeuh. Pokona nargét
wé
sapoé
kudu meunang sakarung éwang. Beubeunangan rongsok dikumpulkeun di imah Bah Uus nu
teu pati jauh ti sakola. Sanggeus loba dijual ka penampung. Ko Acay. Lumayan hasina gedé.
Tah tina beubeunangan éta saeutik saeutik kuring
bisa nabung.
Dua
bulan deui ka Lebaran Idul Adha kaingetan kana niat nu baheula, hayang meuli
domba. Kabeneran duitna geus cukup keur sadombaeun. Harita kénéh langsung
dibeulikeun. Waktu aya di Lembur Cimali,
ditawarkeun heula ka dulur, Mang Danu. Kabeneran boga paniatan rék
kurban. Bungah waktu Mamang rék meuli domba ti kuring. Malah
dipanjer heula satengahna.
“Bisi
kapaké,”
kitu ceuk Mamang, waktu ku kuring duitna ditolak, da lebaran lila kénéh.
Atuh kuring
lugina. Duit anu ti manéhna diteundeun deui di bank. Ari domba diteundeun di imah
Bah Uus, méh
babari néangan
parab angkeuhanna téh. Katambahna deui pan Bah Uus gé geus tiheula bisnis kana
domba.
Waktu
hiji poé
balik ka Lembur Cimali, aya nu nanyakeun deui domba ka kuring. Mang Sumadi.
Kataji ku omongan nu jadi Mamang meureun. Domba ti kuring cenah murah. Manéhna rék meuli dua.
Atoh.
Ngan bingung lebah néangan modalna. Untung inget ka Ko’ Acay. Bos rongsok téa.
Tah kadinya kuring ngumaha. Kabeneran Ko Acay méré modal. Ngan omat duitna kudu
geuwat dibikeun. Kitu ceuk manéhna téh.
Dua
poé
deui ka qurban Mang Danu datang ka imah.
“Man,
mana domba téh.
Hayang dibawa ka imah ayeuna.”
“Oh,
hayu atuh Mang. Urang ka bumi Bah Uus waé.”
Harita
kénéh
langsung ka imah Bah Uus.
“Bélah
mana kandangna?” Ceuk Mang Danu waktu nepi ka imah Bah Uus.
“Di
pengker, Mang. Kuring leumpang rusuh dituturkeun ku Mang Danu.
“Tuh..
Mang dombana. Pasti sugema. Badag kitu.” Kuring nunjuk domba.
Mang
Danu leumpang ngadeukeutan domba. Panonna ngulincer ka sakuriling.
“Leuh
geuning parabna....” Mang Danu rada ngahuleng waktu ningali kaayaan kandang. Kabeneran runtah téh can kabangkat. Rongsok
plastik mah rencana teh isuk rek di ka Ko Acay keun. “Parabna geuning runtah
Dang?!”
Mang
Danu nempo runtah nu ngahunyud patulayah.
“Haduuuh...
ngadon diacak kieu manéh mah.” Kuring méréskeun runtah anu patulayah.
Sigana karung runtah katokér ku sukuna, eusina patulayah minuhan kandang. Malah
katingali éta
domba keur kokoréh néangan kahakanan.
“Jadi
parabna runtah. Dang?”
“Sanés
atuh, Mang. Mung ieu mah kaleresan waé runtahna nambru, teu acan
kabersihkeun. Katokér tah ku si bebengok Domba. Jukut héjo atuh, Mang.”
“Dang...”
“Kumaha,
Mang?”
Mang
Danu neuteup kuring terus neuteup domba.
“Hampura
nya.”
“Hampura
kumaha ari Mamang.”
“Sigana
teu jadi meuli domba téh?”
“Har?”
Kuring reuwas. Teu pupuguh Mamang ngabolaykeun meuli domba.
“Hampura
sakali deui. Ieu si Andi nga SMS geus meuli cenah ti Bandung.” Mang Danu némbongkeun
HP ka kuring. Teuing naon eusina mah, boro-boro hayang ningali. “Nyéta
budak téh
teu ngajak badami. Ké wé duitna mah isuk gé
teu nanaon. Sakali deui hampura nya.“
Mang Danu ngaléos, ningalkeun kuring nu mata simeuteun.
“Kunaon
ngahuleng waé.
Dang.” Bah Uus teu kanyahoan geus aya tukangeun.
“Itu
geura nu jadi Mamang, teu pupuguh ngabolaykeun meuli domba.”
“Keun
ngaranna gé
jual beli. Kitu tah ari dagang mah. Pan masih kénéh aya dua deui domba. Sing
sabar wé...”
Bah uus nepakan tonggong.
“Enya
meureun, Bah. Lain milikna.”
“Rék
ka mana ayeuna?”
“Ka
lembur. Pamajikan bisi arep-arepeun. Ké wé isuk ka dieu. Mawa domba anu
dua. ”
Di
imah kasampak pamajikan keur pakepuk di dapur. Rék nyarita pisan kanu jadi
pamajikan, geus kapiheulaan.
“Kang Mang
Sumadi, tadi ka dieu.”
“Béjakeun
atuh, dombana isuk dianteurkeun kituh.”
“Lain kitu.
Teu jadi meuli dombana cenah.”
“Kunaon?
Bener teu caritaan téh?”
“Piraku rék
ngabohong.”
Teu
percaya kana omongan pamajikan. Kencling ka imah Mang Sumadi.Nanyakeun perkara
beut teu jadi meuli dombana.
“Hampura
wé,
Dang. Lain jalir ngan kumaha atuh da kuring téh hayang meuli domba nu alus
sarta séhat.”
“Memang
domba ti kuring teu sehat kitu? Sakitu alus jeung gedéna. Hayu gera tingali ka
tempatna.”
“Ah.
Moal... moal. Keun wé cukup Mang Danu nu ka ditu.”
“Mang
Danu? Naon hubunganna Mang Danu jeung Mang
Sumadi nu teu jadi meuli domba?”
“Ceuk
Mang Danu gé,
domba téh
diparaban ku runtah lain?”
Kuring
olohok. Kirining HP disada, diilikan SMS ti Ko Acay.
“Wayahna
soré
ayeuna duit kudu dikadieukeun. Rék dipaké.” ***
Nina
Rahayu Nadéa.
Menulis dalam bahasa Indonesia dan bahasa Sunda. Tulisannya dimuat di: Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan,
Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh,
Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah
Mangle, SundaMidang, Galura, Tabloid
Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka
Tasikmalaya, Majalah Guneman, Sastra
Sumbar, Majalah Bobo, Buletin Jejak, KOMPAS, Kedaulatan Rakyat, Solo Pos, Joglo
Semar, Radar Bayuwangi, dll
Tidak ada komentar:
Posting Komentar