Ringkang di Tengah Peuting
Ku: Nina Rahayu Nadéa
Puringkak
bulu pundukna teu pupuguh ngandelan. Sora bueuk jeung sabangsaning manuk ti
kajauhan kadéngé
ngelak. Marengan léngkah. Marengan pangharepan manéhna jeung hiji hal nu
dipikahayang. Hayang panggih jeung mahluk gaib. Mahluk nu ngageugeuh Pulo Panaitan.
Rido uculan duit. Nu penting warta nu ngageunjleungkeun jagat bakal kacumponan.
Bakal nyebar saalam madhab. Geunjleung. Reputasina bakal téréh
naék,
nérékél.
Korosak ti tukang aya sora. Manéhna
ngalieuk. Simpé. Ukur belegbeg tatangkalan jeung petengna peuting nu
meredong. Taya sasaha. Laju lempang deui ningalkeun éta tempat. Léngkah
beuki ngendoran perbawa capé jeung kakeueung nu rohaka. Bulu
punduk beuki ngandelan, dina saban léngkah. Ah, tapi ngaludeng ludeng manéh.
Pan geus aya ubarna. Bonus nu bakal gedé pibeunangeunana. Lamun suksés ngaliput ieu warta. Warta ahéng.
Sieun? Éta mah meureun perbawa carita.
Carita ti sakaol, timana-mana. Nu ngabéjakan yén Ieu pulo kacida sanget. Meujeuhna
di sebut ‘Pulau Misteri’. Pan cenah di
ieu pulo nyimpen rupaning rusiah nu hésé dicaritakeuna. Rusiah
ngeunaan lokomotif atawa rél karéta api titinggal bangsa walanda nu kungsi ngajajah. lila
tara aya nu daék ngalanto ka ieu pulo. Tah, kuring hayang ngabuktikeun. Enya
heunteuna. Enya ieu pulo dieusian ririwa. Ririwa nu saban usik ngaringkangan
ngaheureuyan jalama nu luha loho atawa
ngaliwat ka dieu. Jeung na deui saha jalmana nu daék ngalanto ka ieu pulo, naon
tujuanna. Paling gé nu rék naluntik misteri. Siga kuring nu kapaksa. Kapaksa jeung
butuh. Gepokan duit dina panon teu weléh ngajurungkeun kuring sangkan miang.
Ti kajauhan sora lokomotif lep lepan. Hawar-hawar, gujesna karéta api kadéngé. Teuing lebah mana. Pan ieu
teh aya di leuweung. Di gunung gedé nu loba sato galak nyiruruk. Sora
monyét
jeung sabangsaning manuk mah geus puguh tatadi gé geus maturan. Ti lebah biwir
Pulo kénéh.
Malah pasanggrok pisan jeung sakadang monyet anu pating rarenyoh. Pating gulantung kana tatangkalan.
Saméméh miang ngajakan heula
sababaraha pawang. Pawang nu kacida ahlina pikeun meruhkeun sasatoan. Sato anu
garalak anu ngahuni Pulo Panaitan. Teu poho mawa ahli mistik nu cenah bisa
ngabantu kuring pikeun patepung jeung mahluk gaib.
Kuring
ngahuleng. Ngaréka-réka deui kecap jeung kalimah anu kaluar tina haté
sangkan merenah. Teuteupan manco kana
layar, bari macaan kalimah anu ku kuring geus ditulis. Leungeun aya dina
luhureun keyboard. Simpé. Kecap-kecap nu ngagugulung ngajarumat dina haté
can aya nu bisa dituliskeun. Mancawura katebak angin peuting nu nyulusup tina
sarisig jandéla.
Hordéng
ririaban katebak angin. Tiris. Gerendeng haté, bari ngarongkong jékét
anu ngalumuk gigireun printer. Rap dipaké. Haneut meueusan, katiris rada
ngurangan.
Rét
kana jam nu ngadaplok. Jam dua belas kurang lima belas. Katunduh mimiti
ngagupayan. Tapi inget kana Deadline.
Isuk jam 8 naskah kudu geus dibikeun ka rédaksi. Teuing atuh peuting ieu
beut asa tunduh pisan. Pan, biasana gé kuring kuat begadang nepi ka tilu poé.
Nyieunan naskah. Sigana kudu dibéré cikopi heula, gerendeng haté.
Laju cengkat tina korsi. Jung nangtung. Murilitkeun awak ka kénca
jeung ka katuhu. Awak babatek heula.
Sora
sendal marengan kuring ngaléngkah. Mapay mapay hambalan dina tiap
tangga. Muru dapur. Ngahaja ruangan kerja kuring di luhur. Lante dua. Méh
teu nganganggu anak pamajikan lamun peuting keur loba pagawéan.
Ngaliwat ka kamar pamajikan jeung barudak. Noong heula. Katingali pamajikan
jeung nu jadi anak keur tibra. Kabita ningali maranehna saré
nikmat pisan. Ngageubra.
Tik...tak...tuk...tik...tak...tuk....
Ti luhur kadéngé
sora anu ngetik. Didéngékeun atra. Ah, saha nu ngeutik tengah peuting kieu.
Gerendeng haté. Bari terus ngaléngkah muru dapur. Déndéngéan,
mereun ceuk haté. Teu madulikeun kana naon anu ku kuring kadéngé.
Cur cipanas maseuhan cikopi anu aya dina gelas. Ceug kana sendok, terus leungeun ngocékeun
heula cikopi nu ngebul. Ngasaan saeutik. Nikmat.
Suku
ngaléngkah
kana hambalan dina tincakan. Tik...tak...tuk...tik...tak...tuk nu ngetik kadéngé deui.
Léngkah
ngarandeng. Nyidik-nyidik éta sora. Atra. Sora tina keyboard. Ah, sigana tatangga keur ngeutik. Ceuk kuring neruskeun léngkah.
Dina hambalan anu terakhir. Karérét siga aya nu ngaringkang. Nangtung
ti palebah korsi hareupeun komputer. Ngaleungit lebah kamar cai. Rét kana komputer hurung. Siga tadi.
Padahal biasana mah ditingalkeun lila sok robah. Robah jadi poto anak kuring.
Pan Screen Saverna geus diaktifkeun.
Tapi ning ieu mah hurung terus. Teu robah. Ngaragap korsi haneut. Siga urut nu
diuk. Teu geruh. Barina gé bisi salah.
Karék
ngaranjug waktu ningali naskah dina layar. Beu, naha beut asa ngalobaan. Naskah
anu tadi diketik rarasaan karék dua kaca ning ieu mah, geus tilu
kaca? Kuring ngahuleng. Macaan naskah nu aya dina layar. Salah meureun ceuk
kuring deuih. Sanajan dina haté pangjerona aya rasa kahemeng nu
pohara. Komo lebah maca....
Lebah
tanjakan rénghapna
ngahanju waktu ningali jelema gedé. Gedé pisan. Tapi beut euweuh
sirahan. Dina lebah beuheung nu euweuh sirahan katingali getih kentel semu hideung
ngimpel. “Kuring Goliat nu ngageugeuh Pulo Panaitan,” tina bujalna kadéngé
sora. Tiap sora kaluar, bujalna ngagedéan. Persis biwir nu keur cumarita “Awas
wani-wani nyabit tempat kuring ngageugeuh, komo wani nyebut ngaran kuring dina
carita.”
Kuring
ngahuleng. Macaan kecap. Ingetan ngalalar. Nginget-nginget kana naon rupa anu
geus ditulis. Enyaan tatadi can nepi kana kalimah éta. Komo geus nulis ngaran
tokoh Goliat. Enyaan heunteu. Kabawakeun ku eusi carita, meureun. Kuring nyuruput
cikopi dina gelas. Haneut. Ngabaseuhan dada nu tiis. Caméwék. Peuting beuki jempling.
Laju ngetik deui nganggeuskeun hanca.
Kusial.
Beuteung ngusial. Duh aya-aya waé yeuh gogoda. Dina usum tiris. Beuteung
jadi sasaran. Mules. Ditahan tahan teu bisa. Kojéngkang kuring muru kamar cai
nu kabeneran pagigir gigir jeung kamar kerja. Teu poho mawa roko Samsoe
sabatang. Méh
nikmat. Sugan keur cindeten manggih ilham nu alus pikeun ngangeuskeun naskah
sangkan éndingna
hadé.
Panon
anteb neuteup lalangit. Nyipta-nyipta carita nu bakal anggeus. Nyipta-nyipta
pijadieun carita ngarah nikmat jeung dipikaresep kunu maca. Tik...tak...tuk...tik...tak...tuk.
Kadéngé
deui sora nu ngetik. Atra. Persis ti gigir. Lebah komputer tempat kuring ngetik
anu biasa. Kuring méléngékeun panto saeutik. Jempling. Ngan katingali aya nu
ngaringkang teu pati écés. Saheulaanan panto muka. Taya nu nyoara. Panto
ditutupkeun deui. Leng ngahuleng ngaraga meneng. Nyipta-nyipta éta
ringkang. “Hadé, lah dijieun carita,” ceuk kuring ngeupeulkeun leungeun
semu atoh.
Tik...tak...tuk...tik...tak...tuk....
Kadéngé
deui sora nu ngetik. Éh, éta tatangga tatadi ngetik tara biasana. Sigana si Amir
keur sibuk nyieun skripsi, keun lah ngabaturan kuring nu sarua ngetik. Jeroning
haté
cumarita. Rérés
ka cai. Langsung muru cikopi. Leguk. “Hah...naha kosong?” ceuk kuring nilik-nilik
gelas. Sidik da tadi téh aya kénéh satengahna. Leuh na saha anu
méakeun
cikopi? Rét
kana layar komputer. Hurung. Screen saverna
teu aktif. Rét
kana korsi semu kempés siga urut nu ngadiukan. Dicagap. Haneut.
Moal
sieun. Ceuk kuring jeroning haté. Rék neruskeun hanca. Hayang
geura ngetik, geus aya ilham rék ngasupkeun tokoh nu ngaringkang téa.
Leungeun ngaragamang kana keyboard, ngagésérkeun mouse ka béh
handap. Rénjag
kuring reuwas kabina-bina. Waktu dina layar komputer sidik tulisan nambahan.
Tulisan hurup gedé kabéh make warna beureum.
“Ceuk
aing kumaha? Tong wani neruskeun hanca komo wani-wani nyabit ngaran Goliat.”
Sanajan
rada reuwas jeung sieun. Kuring nyoba-nyoba ngetik.
“Na
saha atuh manéh téh?”
Teu
kanyahoan dina layar nambahan tulisan.
“Kuring
Goliat.”
“Saha
manéh?”
“Nu
ngageugeuh Pulo Panitan. Asal ti Éropah nu milu ka walanda waktu
ngabangun Pulo Panaitan.”
“Di
mana kuring bisa ningali manéh?”
“Di
dieu. Di tukang.”
Gebeg.
Rey teu pupuguh bulu punduk ngandelan. Selengseng kaambeu bau hanyir. Hanyir
rohaka. Bau. Hayang utah. Tapi panasaran. Ret wé ka tukang. Sajongjonan kuring
colohok ngembang kadu. Ngarérét kanu ngabelegbeg hideung.
Siga kalangkang. Tapi sidik. Jelema badag. Ret ka luhur sidik euweuh sirahan.
Beuki ka handap. Kuring beuki ngarénjag waktu ningali di lanté
kamar beut katingali getih. Getih anu terus nambahan. Kentel semu hideung. Nyarakclakan
ti béh
luhur. Kaambeu bau hanyir nyelengseng.
“Jur....Juriiig.”
Pangrasa tarik. Tapi biwir rapet. Kemba. Taya sora nu ka luar. Hayang lumpat.
Tapi teu bisa.
Éta
kalangkang leumpang ngaringkang. Waktu ningali kuring ngudupruk. Leungit
palebah kamar cai. Sidik. Écés. Kuring gigisik. Ngegel leungeun satarikna. Nyeri. Bener
ning teu ngimpi. Rét kana lanté. Gebeg. Sidik getih
ngabayabah....Bau.
Rét
kana layar komputer. Beuki kagét waktu aya tulisan.
“Tong
diteruskeun carita ngeunaan Pulo Panaitan, bisi aya mamalana.”
Antara
sadar jeung teu sadar. Siga aya nu ngahipnotis. Kuring ngahapus naskah,
mareuman komputer. Sssr karasa kana ceuli. ....aya ringkang. Bulu punduk
cengkat, waktu ningali getih nu ngabayabah. Saeutik saeutik ngiles. Laju jeung
ngilesna hiji ringkang. Ringkang di tengah peuting.***
