Rabu, 30 Desember 2015

#Jangan

Dimuat di Majalah Mangle, 31 Des-6 Januari 2016. Alhamdulillah


Jangan
Ku: Nina Rahayu Nadéa
                Di sakola sok aya acara rutin arisan bulanan. Lain karna duitna nu sabenerna mah, tapi ngahaja dilaksanakeun  pikeun maheutkeun tali silaturahmi  jeung duduluran diantara sasama pagawé. Dilakukeun sacara bagiir ti hiji imah ka imah lain, kabéh kudu bagéan teu meunang aya nu embung.
                Harita nu kabagéan giliran téh Bu Wati, imahna lumayan  jauh ti  sakola. Sanajan jauh, kabéh gé marilu. Resep wé nu aya itung-itung jalan jalan haratis. Mobil geus disadiakeun ku sakola. Tinggal niatna waé, sangkan daék  milu.
Lantaran kakaraeun ka imah Bu Wati téa. Tatanya di jalan geus teu kaitung. Enya gé mawa peta nu dijieun. Tapi angger prak-prakanna mah lieur, puputeran sabaraha kali. Tungtungna mah nelepon ka Bu Wati sangkan ngajemput di jalan raya.
                Antukna anjog kanu dituju. Datang datang langsung ngalempréh,  neundeun kacapé.
                “Haduuh punten nya, kieu kaayaanna geuning. Jaba butut, jaba tebih.”
                “Jaba daerah Bodogol mah teu aya dina atlasna gé, Bu.” Pak Hambali ngaheureuyan.
                “Héhé...” Nu boga imah anggur ngahéhéh.
                Sur sor susuguh ti pribumi. Heunteu diengkékeun deui. Langsung pada moro. Acara dimimitian ku biantara ti kepala sakola, tinu boga imah, ceramah jeung doa.
                Keur ceramah ti Pak Hambali  karasa élékésékéngna. Lain waé kuring. Babaturan gé sarua. Enya teu uyahan tah nu méré ceramah aya kana sajamna leuwih. Teu inget ka babaturan anu geus nahan lapar. Nu boga hadasna mah, ih, haré-haré waé sangkilang geus dikiceupan. Bangun ngahajakeun. Dasar si tukang bodor, kitu tah landian Pak Hambali  di sakola. Beuteung geus pupurilitan ménta eusi, manéhna mah ngahajakeun ngulur waktu. Najan enya dihareupeun aya kadaharan ringan, tapi  angger beuteung kuak kéok hayang dieusi  sangu.
                Sanajan lila, teu burung ceramah  bérés. Waktu nu dianti sakeudeung deui baris dilakonan. Makan siang nu geus kacida dianti ku para pamirsah.  Beuteung nu geus kukurubukan ayeuna baris kaeusian.
                Dahareun geus ting garupay luhureun meja. Beuki kumejot hayang gera dahar. Geus kacipta nikmatna...
                “Ayo, cepet dinikmati hidangannya...” Mitoha Bu Wati norojol ti kamar.
                “Iya, Bu. Makasih banyak. Maaf merepotkan.” Bu Mursih ngomong basa – basi. Bari jeung ngaléngkahkeun suku. Ngantri, nuturkeun nu tiheula.
                Antukna giliran kuring. Langsung ngalas sangu, jeung deungeunna. Rempeg. Bari terus ngaléngkahkeun suku.
                “Ayo, Nak. Yang banyak. Silahkan dicicipi, yah. Nah, ini jangan... ini jangan.”
                Ngarengkog. Ngan teu lila. Langsung muru nu lain nu geus ngariung.
                “Naha teu maké sayur gudeg, énak gera.”
                “Ih, naha geuning Bu Mursih mah bisa ngalas sayur. Da ka kuring mah teu meunang.” Kuring ngaharéwos.
                “Teu meunang? Ah, maenya.”
                “Enya. Tadi gé kuring rék ngalas sayur. Ngan ceuk mitoha Bu Wati, jangan cenah.”
                “Haduuuh. Bu Emi aya-aya waé. Jangan téh bahasa Jawa... nu artina, sayur.”
                “Oh.” Kuring kapiasem.


Nina Rahayu Nadéa. Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di:  Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan, Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh, Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah Mangle, SundaMidang, Galura,  Tabloid Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka Tasikmalaya, Majalah Guneman,  Sastra Sumbar, Majalah Bobo, Buletin Jejak, KOMPAS, Kedaulatan Rakyat. jrrd.

Jumat, 25 Desember 2015

Ditikam Cerita

Dimuat di Sastra Sumbar, 9 Mei 2015


Ditikam Cerita
Oleh: Nina Rahayu Nadea
                Ombak bergemuruh. Suaranya meretas sampai ke langit. Bersorak kegirangan, menemani malam yang pekat. Malam yang bermisteri. Deburannya menghantam pesisir, kembali lagi ke laut, terkadang ke tengah terkadang ke samping, mengular. Sesekali lidahnya terulur membersihkan percikan darah di pesisir pantai. Darah misterius. Seakan  tak bosan  ombak itu terus mengumpat, bersuara, bergerak ke sana ke mari bergoyang berpesta  kemenangan.
                Samar-samar dari kejauhan terdengar suara. Terkadang tangisan sesunggukan, terkadang bersuara lantang memecah kesunyian malam yang gulita. Senyap. Kembali lagi kegaduhan terdengar.
                “Badrun! Dimana, kau?” ujar laki-laki itu. Duka membayang di wajahnya. “Mana anakku?!” Suaranya menguar, isaknya menjadi. Berontak. Ketika tangan-tangan mulai mencengkramnya. Memberinya air do’a untuk penenang.
                “Sabar Dende, nanti kita cari.”
                “Siapa orang yang berani mengambil anakku?” Mata membelalak. Mengusap air mata yang jatuh. Sakit hati dan kesepian bergumul di dadanya. “Paozan, kau harus cari kakakmu. Sampai ketemu!”
“Ya, akan saya cari, Pak.”
                “Sabar ya, Pak,” isak perempuan muda di sampingnya. Merangkul laki-laki itu.
                “Kamu yang harus lebih sabar, Imah. Bapak kuat. Kamu harus lebih kuat. Ingat sebentar lagi kau jadi mantuku, kau akan menikah dengan Bad....”
                Kalimatnya menggantung di ujung lidah. Termakan sedih yang tiada terkira. Ditikam luka yang begitu mendalam.  Kiranya ia lupa apa yang terjadi. Yah kesedihan, telah mencakar pikirannya, hingga perkataan terkadang melayang entah kemana. “Imah, do’akan mudah-mudahan calon suamimu cepat ketemu.”
                Saimah mengangguk. Wajahnya ia lipat ke dadanya, mengusap air mata. Beringsut menghindar dari orang lain. Menyepi.
                “Mah... Mah...nasibmu, baru saja kau akan bahagia karena akan menikah dengan anak orang kaya. Tapi....”
                “Ssst...jangan keras-keras, nanti terdengar,” seorang Ibu menyikut lengan. “Moga Badrun cepat ketemu.”
                “Ya moga saja. Jangan sampai nasibnya seperti  Sabrun, adiknya Dende, tak kembali sampai kini.”
*
                “Kumpul semuanya kumpul,”  suara kentongan dipukul peronda. Memecah kesenyapan, kampung menjadi riuh. Orang-orang yang sedang tertidur seketika bangun. Keriuhan tejadi di sana sini.
                “Ada apa?” tanya orang-orang dengan sedikit linglung. Matanya mengerjap terkena lampu. Kantuk masih menguasai mereka.
                “Badrun hilang.”
                “Hilang?”
                “Iya hilang misterius.”  
                “Barusan aku diutus Dende untuk mengumpulkan orang sekampung. Tugas kita sekarang, untuk mencari anaknya, mudah-mudahan ketemu. Dende berjanji akan memberikan hadiah yang besar bagi siapa saja yang menemukan anaknya.”
                Semua menelusuri jalan yang kiranya memudahkan penemuan. Menelusuri jejak yang nyata-nyata sudah ada. Jejak dari sebuah benda yang digusur  begitu  kentara. Jejak yang kemudian berakhir di pesisir pantai. Pantai Tanjung Menangis. Di pinggir pantai mereka terkesiap ketika melihat tetesan darah.
                “Apakah ini darah Badrun?”
                “Entahlah.”
                Semua orang mematung. Seribu tanya dan kecemasan memenuhi otaknya. Ketakutan mulai menguasai mereka. Ketika dilihatnya laut lepas. Laut yang seolah bersorak menyambut kedatangan mereka. Gemuruh. Sesekali terdengar suara-suara aneh. Desis yang aneh. Menyelusup ke setiap debar dada. Mereka saling berpandangan, menguasai perasaan masing-masing dengan gigil takut yang begitu menjadi.
                “Apa sebaiknya kita cari besok saja, Pa?”
                “Ya. Cuaca sedang tidak bersahabat,” sang tetua manggut. 
Sekampung sibuk bercerita, mulai merangkai kata  tentang gerangan sang pelaku. Tabir yang kini mengungkung  Pringgabaya. Tapi banyak diantara  mereka yang seakan tak mau bercakap. Memilih diam dan berselimut di balik cerita bermisteri. Ketakutan mulai bertamu di hatinya. Mereka diam dalam pikirannya sendiri, menutup cerita malam yang dipenuhi misteri. Misteri Badrun yang menghilang. Misteri  Pringgabaya yang menyimpan tabir.
Apakah sang penunggu meminta sesajen? Para tetua dan yang lainnya mulai berpikir ke arah mistik. Yah, Tanjung Menangis terlupakan. Bukankah selama ini leluhur telah mewanti-wanti agar senantiasa memberi sesajen secara rutin.
                Begitulah semenjak Badrun menghilang. Pringgabaya menjadi sepi. Setiap orang takut untuk ke luar rumah. Apalagi sang pelaku belum ditemukan. Mereka takut kalau-kalau pelaku itu datang ke rumah mereka dan mengambil paksa nyawa. Yang paling ditakutkan mereka,  pelakunya adalah benar-benar dari penguasa gaib yang  murka karena tak kunjung diberi sesajen.
                Mulai dari itu tetua mengumpulkan warga menyerukan keinginannya. Dan menjelaskan apa yang sebenarnya terjadi.
                “Mulai sekarang kita bersama merawat dan melakukan ritual  seperti dulu lagi. Menyiapkan kerbau dan beberapa sesajen untuk sang penghuni laut yang murka. Mereka marah karena kita tak memberikan sesajen. Ritual rebo buntung nyaris kita lupakan.”
                “Tapi kerbau itu kan mahal?”
                “Saya tidak memaksa kalian. Saya hanya ingin ketentraman di sini.  Jangan sampai bencana itu terjadi lagi.”
 Semua diam. Tak berani mengelak. Karena demikian adanya. Takut begitu menguntit. Kematian seolah mengikuti kemanapun mereka pergi. Kematian yang tidak wajar. Badrun meninggal dengan cara yang tidak wajar. Dia diambil paksa oleh sang penguasa laut.
                “Ambil saja kerbauku berapa kalian mau,” Dende yang sedari tadi diam ikut bicara.” Aku tak mau nasib anak dan adikku menimpa kalian.”
                Semenjak itu, penduduk kampung mulai siaga dan berpatroli meningkatkan ritual yang sudah terlupa. Meruwat kampung juga pesisir pantai semua dilakukan dengan sungguh-sungguh. Yang diharap hanya satu. Keselamatan tetap ada dalam  kampung ini. Demi kenyamanan dan keamanan kampung, kegiatan ritual yang telah lama menghilang dilakukan kembali.
Hanya bercak darah di pesisir pantai yang menjadi saksi, gerangan apa yang terjadi dengan Badrun malam itu? Malam  petaka.
                Seseorang menatap jendela kamar. Dari kejauhan ia melihat ritual yang sedang dilakukan banyak orang. Dengan dada berdebar ia mengintip dari celah jendela bilik kamarnya. Suara deburan ombak sama seperti deburan hati. Sekilas diliriknya photo  ibunya yang telah tiada,  tergantung di sebelah lemari kamarnya.
                “Semoga kau tenang di sana,” ia menghapus air mata, sekilas dilihatnya lemari yang tertutup rapat. Ada yang berderit nyeri setiap melihat lemari yang tertutup rapat. Sangat rapat. Tapi kali ini seperti ada sesuatu yang menyuruhnya untuk membuka. Ia begitu merindu. Malam-malam seperti ini selalu mengingatkannya pada Ibu.
                Sejenak mematung di hadapan lemari. Lambat ia membuka pintu, mengeluarkan sesuatu dari lemarinya. Sesuatu yang ditutup kain putih. Dibuka dengan hati-hati. Semakin terbuka semakin terlihat darah yang sudah mengering kaku, mengeras. Diambilnya keris yang ada di sana. Keris yang berkarat karena telah memakan darah Badrun. Keris yang lapar, kini menyuruhnya untuk memangsa baru.

“Besok Subuh ketika fajar menyingsing. Kita akan kembali ke tanah Jawa. Aku tak mau kau teringat masalah yang telah terjadi.” Seseorang menyadarkannya.
Ia tersenyum. Meninggalkan kenangan di tanah Pringgabaya yang baru 3 tahun mereka jajaki. Yah, mereka ke sini sebagai penghuni baru. Karena ajakan seseorang untuk mengadu nasib.
                Tergambar jelas kepedihan dan duka ibunya ketika menceritakan siapa sebenarnya ayahnya. Ayah yang telah tega mengusir Ibu dari tanah kelahirannya. Yang lebih menyedihkan Ibu pergi ketika mengandung. Ibu dianggap pembawa bencana, telah mengotori tanah leluhurnya. Hingga akhirnya dengan perut  membuncit meninggalkan tanah kelahiran. Perbuatan laki-laki biadab yang tidak pernah mau bertanggung jawab.
                Langit gelap. Dari kejauhan terdengar lolongan anjing yang menakutkan. Ditatapnya kembali lekat wajah ibunya.
                “Aku mohon restu Ibu, aku akan membalas semua kepedihanmu. Aku ingin dia mati ditikam  cerita penuh misteri.” matanya nyalang memandang kejauhan. “Paozan malam ini kau akan menemani Badrun. Aku ingin menyaksikan laki-laki itu kesepian seumur hidup. Dende, kau tak layak kupanggil Ayah,” Saimah menggertak.***


Nina Rahayu Nadea. Menulis dalam bahasa Indonesia dan bahasa Sunda. Tulisannya dimuat di:  Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan, Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh, Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah Mangle, SundaMidang, Galura,  Tabloid Ganesha, Koran Merapi Yogyakarta, Tribun Jabar, Majalah Guneman, Majalah Kandaga, Majalah Loka, Majalah HAI, dll 

Bau Naon

Dimuat di Majalah Mangle N0 2547, 16-21 Oktober 2015



Bau Naon
Ku Nina Rahayu Nadéa
                Geus biasa sakadang laptop dibabawa. Teu nyaho waktu, teu nyaho tempat, dimana wae mun aya waktu tur aya ide nu alus, langsung dibuka harita kénéh. Geder ngetik.
                Siga harita,  sanggeus nganteurkeun budak sakola. Rét kana jam. Jam 6.45. Aya waktu rinéh saméméh asup ka kantor. Kabeneren aya kahayang pikeun  tutulisan, tur sakadang ide ti kamari kénéh geus hayang dikotrétkeun kana laptop.
                Rarat rérét ka sakurilingeun. Loba bangku tapi katangen geus parinuh ku ibu –ibu nu ngadon nungguan barudakna. Sakapeung mah sok  mikiran. Naha betah caricing di sakola sakitu lilana nungguan. Ti jam 7 kaluar jam satengah satu. Ceuk urang mah mending baralik, tibatan ngarumpi teu puguh. Tapi kétang meuereun ceuk maranéhna mah itung-itung hiburan. Matak kitu gé barosen caricing di imah.
                Rét kanu rada nénggang, katangen bangku Kosong. Horséh! Hate surak lain dikieuna. Langsung ngajugjug kadinya. Muka laptot. Geder nulis. Tara diengkékeun, sok langsung wé ngetik. Haré-haré wé kanu lain. Sanajan loba nu ningali ka kuring. Pantes marelong atuh. Da ngetikna  bari cingogo. Tadina mah diuk dina éta bangku panjang. Laptop diteundeun dina pingping, bari suku rada dicengkatkeun saeutik. Nahan kasaimbangan, tapi kalilaan mah karasa cangkeul utamana lebah punduk da tungkul teuing. Antukna laptop diecagkeun, di teundeun dina bangku, ari kuring cingogo nyanghareupan  laptop téa.
                Anteng ngetik. Eureun-eureun sotéh, sanggeus ngetik geus beubeunangan loba, sarta na sirah geus béak pikeun ngetrukeun. Eureun, sawatara lila ngahuleng. Mun kandeg kitu, sok tumpa tempo kana naon waé nu bisa ditempo. Ibu- ibu nu ngariung masih aya kénéh, katangen tingkecewis, bapak satpam nangtung lebah panto gerbang. Kuring ngarénghap panjang.
                Tah lebah ngarénghap panjang beut kaangseu bau teu puguh. Teuing nanahaon. Ngarénghap deui. Bener da bau. Rarat rérét ka tukang ka gigir. Teu kapanggih sumber bauna. Ah, rarasaan meureun. Jeun teuing, ceuk pikir bari langsung deui nereleng neruskeun hanca tutulisan.
                Ketikeun geus bérés. Tinggal ngedit. Tah keur ngedit kitu nu kaambeu téh aya deui. Rét kana jam,  sakeudeung deui asup ngantor. Editeun lebar deuih. Geus di kantor mah sok loba pagawéan. Tapi nu bau? Ih, beut pipilueun hayang katempo ku kuring meureun. Dangdak déngdék. Teu sirika laptop diilikan lebah bujurna. Taya nanaon. Irung diantelkeun kana laptop. Karasa rada cangkeul. Suku ngised saeutik. Pelenghir nu bau tambah rosa. Rét ka handap.  Gehel sihoréng tai ucing ngadungkuk handapeun pisan sapatu. Kaangseu pisan, komo da kakoerkeun meureun ku sapatu. Paingan bau sihoréng tai ucing. Sanajan bau hanca diteruskeun deui. Anggursing nganuhunkeun ka tai ucing nu geus méré sumber tulisan J



Nina Rahayu Nadéa. Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di:  Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan, Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh, Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah Mangle, SundaMidang, Galura,  Tabloid Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka Tasikmalaya, Majalah Guneman,  Sastra Sumbar, Majalah Bobo, Buletin Jejak, KOMPAS, jrrd.

Genyas

Dimuat di Majalah Mangle No 2542, 10-16 September 2015



Genyas
Ku Nina Rahayu Nadéa
                “Aww!” Kuring nyekelan suku nu nyeri.
                “Punten nya,” aya sora kadéngé. ”Abdi Genyas.” Manéhna ngasongkeun leungeun ngajak sasalaman. “Punten tadi kajejek nya”.
                “Euu... Arum.” Kuring nampanan leungeunna. “Teu nanaon.” Ceuk kuring bari muringis nyekelan suku.
                “Nyeri kénéh? Yu, urang ka UKS, supados diurut.” Genyas metot leungeun kuring.
                Teu wasa nolak. Ieu awak hideng nuturkeun kahayangna. Suku ngaléngkah bari jeung ingkud-ingkudan.
                “Teu nanaon da tos biasa ieu mah. Sanes nyeri pédah kajejek. Nanging tilas kacilakaan kapungkur.” Kuring tungkul deui.
                “A...rum Purwaningrum.” Manéhna ngagerendengkeun ngaran kuring. Katingali panonna neuteup kana name tag nu ngadaplok dina dada. “Ari tadi nuju naon di aula  meni pajejel? Janten wé Arum  kajejek.”
                “Aya pengumuman ti ketua kelompok kanggé candakeun énjing.”
                “Oh... keun engké dibantosan ku Genyas nya. Tenang, kaka kaka di dieu mah balageur da. Pilakadar aya senior nu nyentak, éta mah ngan sakadar latihan méntal wungkul. Tong dilebetkeun kana haté.”
                “Genyas. Kunaon di dieu? Kumaha sih ketua senat téh. Dari tadi anak-anak pada nyariin tuh.” Hiji awéwé norojol ka ruang UKS. “Pantesan adem di sini, ternyata ada céwék cantik.” Cenah rada sinis ka kuring. “Sakit beneran?” Manéhna nalek kuring.
                “Matak aya di dieu gé nya pasti atuh. Arum belum kuat berdiri lama. Dia baru sembuh dari sakitnya, jadi harus diawasi.” Genyas nangtung. “Saha petugas UKS ayeuna? Naha ning ruangan téh beut suwung?”
                “Nya pastilah mereka  pada keluar. Ngontrol. Takut ada yang sakit.”
                “Ah. Kuduna mah tong ka luar kabéh atuh. Maenya UKS suwung kieu.” Genyas katangen keuheul.
                “Tapi kan kamu seneng paduduaan.”
                “Yasmin!” Sora Genyas tarik. “Sok ka mana waé...” Bari ngaléos ninggalkeun ruang UKS.
                “Memang beneran kaki kamu sakit?”
                “Iya, Kak. Tadi pagi sih ngak sakit, cuma keinjek sama Kak Genyas, jadinya sakit lagi.” Ceuk kuring bari ngusapan suku.
                “Tapi masih bisa berdiri kan? Awas jangan cari perhatian dari Kak Genyas. Dia tuh sudah punya céwé.”
Teu hayang némbalan. Barina gé lain urusan kuring. Da kuliah téh  lain keur anu teu paruguh, tapi keur nyuprih élmu. “Awas, tong kamalinaan kuliahna. Opat taun kedah tos bérés. Lamun lebih tina targét, biaya nyalira.” Ngajelengéng omongan Mamah. Ayeuna karék gé asup geus dirudetkeun ku urusan nu kieu. Ih, teu harayang teuing.
                “Oh, ternyata ada pasien di sini. Siapa namanya?”
                “Iya siapa nih. Bening amat matanya.” Lalaki tukangeun éta awéwé pipilueun nanya.
                Éits, awas... awas pasien cewek bagéana cewek. Kaditu Rangga. Kamu kan ada urusan. Tuh tadi Genyas nyariin kamu.” Yasmin nyampeurkeun kanu duaan.
                “Aya naon cenah?”
                “Ga tau. Ngan sigana keur rada ngambek. Keur bété.”
                “Enya. Ari ieu pasien jurusan naon nya?”
                “Euuuh angger cunihin. Sakitu kabogoh gigireun téh. Dasar lalaki. Awas ka ditu....”
                “Heureuy kétang, Puput sayang.   Tong dianggap kana haté.” Rangga noél gado Puput.
                “Kunaon cenah tadi Genyas ngambek ka Rangga, Yas?” tanya Puput sanggeus Rangga teu aya.
                “Kateuing lah. Hayang katangar pédah jadi ketua senat meureun.”
                “Ih, manéh mah. Kitu ari bogoh teu diladangan téh.”
                “Gandéng, Put!”
                “Tapi enya cintrong kan?”
                “Cinta sih cinta.... Ngan Genyas ning haré-haré waé.”
                “Tetap berusaha dong. Tuturkeun ka mana waé Genyas... Awéwé téh kudu agrésif. Turutan atuh Puput.” Manéhna nepak dada. “Rangga gé ning antukna serah bongkokan. Ari ditutur tutur waé mah , teu burung....”
*
                Genyas. Ketua Senat Universitas DarmaSakti. Lalaki nu kacida didama-damana ku para wanoja.  Enya kétang teu ngabibisani Genyas téh kasép kharismatik. Teu anéh lamun awéwé rabul nyalamperukeun, malah nepi ka barang béré sagala. Beuki lila kuliah, beuki apal ka Genyas, beuki apal karakterna. Hiji nu hésé dikobét, ningali Genyas nu haré-haré waé ka awéwé. Ceuk Dini mah cenah Genyas bogoheun ka kuring. Ah, teu hayang ngadéngékeun.
                “Rum... katitipan salam ti seseorang.” Andini sobat kuring datang bari jeung gék sisieun korsi.
                “Halah terus waé, cowok nu diobrolkeun téh.”
“Serius yeuh. Kasép pisan. Salamna gé 3 beungkeut cenah.”
                “Males ah, ngomongkeun waé lalaki.” Kuring ngaléos, teu miroséa ka Dini.
                Resep ka Andin téh, sok ramé, sagala diobrolkeun. Ngan éta nu teu dipikaresep téh. Sok ngobrolkeun waé lalaki. Pan sebel.
                “Euuh. Sigana Arum, mah prigiiid. Meni teu resep mun Dini ngobrolkeun lalaki téh.”
                “Enya atuh da bosen. Barina gé kuliah téh pan keur diajar lain keur ngabahas lalaki. Ceuk Mamah gé kudu soson-soson diajar. Bisi kuliah teu anggeus.”
                “Hem, dasar anak Mamah.” Andin gogodeg. ”Tapi enyaan yeuh, Rum. Aya salam ti Genyas. Lamun Arum teu nolak. Engké ku Genyas ditungguan di Gramedia jam 1 cenah. Kitu gé lamun Arum heunteu nolak. Tapi mun nolak téh kacida teuing. Mun nolak téh berarti bener wé Arum téh prigid.”
                “Gandéng... gandéng. Barina gé moal mungkin atuh Genyas neundeun haté  ka Arum.” Kuring ngarénghap panjang. Aya momot nu kacida beuratna jeroeun dada. “Naon sih anu dipikaresep ti kuring, Din. Pan nyaho Dini gé. Arum mah batan sakieu.” Nu ngeyembeng na juru panon teu kaampeuh ngeclak. “Arum mah pan cacad, Din. Teu bisa leumpang normal siga nu lain. Matakna Arum mah embung deukeut jeung ngaran lalaki. Inggis ngayerikeun haté. Embung kajadian nu enggeus-eunggeus karandapan deui.”
                “Arum?”
                “Naon Din? Anéh nya  ka Arum...”
                “Anéh pédah Arum beut jadi capétang kieu.” Dini nangkeup pageuh kuring. “Okéy Dini ngarti ayeuna... ngarti kana kaayanan Arum. Ngarti Arum kungsi meunang kapeurih ku lalaki.”
                “Sukur ari Dini ngarti mah. Geus tong ngomongkeun waé Genyas.”
                “Tapi naha bener Arum teu nyaah ka Genyas. Teu peduli lamun salila ieu Genyas merhatikeun. Daék mangerjakeun tugas Arum. Naha éta hartina taya nanaon, Rum.  Moal mungkin, Rum. Genyas cinta ka Arum heunteu ningali fisikna. Aya hal lain nu matak narik ati. Cinta teu mandang rupa, Rum.”
                Kuring nyusut cipanon nu ngalémbéréh. Kalangkang Genyas aya dina kongkolak panon. Genyas. Enya Genyas anu salila ieu kaimpikeun waé. Ngalangkangan tiap usik, tiap menit. Genyas anu kacida perhatianna ka kuring. Genyas nu sanyatana dipicinta. Ah, Genyas.
                “Hampura lamun Dini ikut campur urusan Arum. Ngan sakadar méré jalan. Tong kaduhung engkéna. Ceuk kamandang Dini mah sok tepungan heula Genyas.  Omongkeun sagala kasalempang Arum. Lamun geus diomongkeun sagalana, nepi ka bubuk leutikna mah. Jeun teuing.”
                “Dini daék nganteur?”
                “Pasti, Dini siap mengantar sobat dalam keadaan suka dan duka.”
*
                Panon poé keur meujeuhna hadé. Teu panas teuing heunteu poék teuing, basa aya nu ngetrok kana panto kamar
                “Arum.... énggal  aya tamu!” Mamah ngageroan ti luareun kamar.
                “Tamu saha, Mah?” Kuring ngelol.
                “Duka. Pameget. Kasép. Kabogoh nya?” Mamah ngagelenyu.
                “Iyy. Saha ari Mamah. Enyaan aya tamu pameget, Mah?”
                “Muhun. Sok énggal tepangan.”
                “Genyas?” Kuring ngajenghok waktu apal saha nu datang.
                “Naha meni reuwas. Teu kénging kitu ka dieu?”
                “Sanés kitu. Nanging....”
                “Nanging naon? Masih teu percanten ka Genyas. Rum pokona Genyas nyaah ka Arum. Sanés ngan saukur tina fisikna wungkul. Urang diajar silih mikanyaah. Mihapékeun diri.”
                “Kunaon atuh Genyas téh meni keukeuh waé. Naon sih anu dipikaresep ti Arum?” Kuring neuteup gegenclang panonna.
                “Resep ku pribadi Arum nu soléh. Teu kacandakeun janten gadis gaul siga jaman ayeuna. Sareng resep ku suanten Arum pami nuju ngaos. Genyas hoyong budak Genyas, putra urang pinter kana agama jalaran Umina ngajarkeun.”
                “Genyas!”
***

                Nina Rahayu Nadea. Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di:  Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan, Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh, Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah Mangle, SundaMidang, Galura,  Tabloid Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka Tasikmalaya, Majalah Guneman, jrrd