Korsi Roda
Ku: Nina Rahayu Nadea
Mang
Mamat nyangsaya dina kasur. Awakna teu hojah. Cicing. Ngararasakeun ka nyeri.
Teu kaur suku dicengkatkeun saeutik, ngajangheuak. Ngajeletot. Nyeri pisan.
Kitu jeung kitu nu kaalaman ku manéhna salila genep bulan. Nya kitu téa, beuki kolot téh
panyakit beuki remen datang ka manéhna. Teu dihayang-hayang gé
angger wé
nyalampeurkeun. Padahal mah hirup asa disiplin, jauh tina roko, unggal poé
teu weléh
olahraga, ku jalan leumpang ka tempat gawéna. Kitu ogé
dina hal barang dahar tara ieuh sagala brus bres. Tapi angger wé
panyakit entreup na diri. Dokter nu alus nu murah geus kapapay. Bur ber ka ditu
ka dieu. Tapi angger teu cageur-cageur.
Kasakit
anu aya dimanéhna rupa rupa. Jantung, asam urat, diabétes,
kolestérol,
jeung réa-réa
deui. Leuh lamun diinget-inget mah matak nyeri haté puguh gé.
Inget kénéh
ka baheula. Waktu manéhna
jagjag. Bisa ka ditu ka dieu. Ari ayeuna tibalik. Asa cicing di pangbérokan.
Pamajikan anu tihothat ka ditu ka dieu. Usaha nu tadina dikokolakeun, dicekel
ku manéhna
ayeuna mah pindah leungeun. Jadi ku pamajikan. Karunyana mah karunya. Nataku.
Ari geus rék
kumaha deui. Leumpang jumarigjeg. Leuleus. Lalinu. Perbawana hayang ngagolér
jeung ngagolér.
Ari
nu sok marengan Mang Mamat lamun kabeneran pamajikanan euweuh nyéta
incuna. Incu nu umurna 4 taun. Sakapeung adi beuteung nu imahna ngaréndéng
ngelolan unggal waktu bisi aya nanaon. Keur mah eukeur boga nu gering,
katambah-tambah aya budak leutik di imah. Atuh tara dicul jeun keun. Mindeng
ditingalian. Ditalingakeun.
Sabenerna
Bi Juni, adi beuteungna rék ngarawat incu Mang Mamat. Sina cicing di imahna. Tapi
dihulag. Keun wé ceunah itung-itung panghibur Mang Mamat. Da ari aya incu mah
geuning teu burung kasakit téh kaubaran. Kahibur. Kitu pantes pan
incuna téh
sasat incu kahayang. Anakna kabéh lalaki salima-lima. Ari gubrag incu
munggaran, awéwé. Geulis rancunit. Pikalucueun. Atuh sagalana gé
dinangna néngné,
ku manéhna
kitu deui ku pamajikana.
Antukna
Bi Juni ngéléhan.
Manéhna
wé
nu bulak balik antara imahna jeung imah Mang Mamat. Nalingakeun nu dua. Nyéta
Mang Mamat pituin jeung incuna. Dobel.
Tapi teu aral. Duanana diéstokeun, sarua dipikanyaah. Itu lanceuk, ieu incu. Dianggap
incu sorangan. Bubuhan Bi Juni mah teu boga incu. Boro-boro incu, pan anak gé
teu boga. Berkah tibarang ngadahup ka Mang Aca jenatna, teu dikersakeun boga
turunan.
Hiji
waktu mah sakulawarga sapuk. Rék mangmeulikeun korsi roda keur Mang Mamat.
Supaya Mang Mamat teu ngahuleng teuing. Pan ari boga korsi roda mah bisa-bisa
geugeuleuyeungan ka luar. Atawa ngadaweung di teras imahna. Lian ti udara seger,
atuh nu dipiharep supaya pikiranna teu rungsing teuing ku panyakit. Jeung nu
leuwih peunting sangkan sukuna teu karasa teiung nyanyautan lamun aya korsi
roda mah.
Ayeuna
korsi roda geus aya di imah. Atoh. Mang Mamat ngajaran. Leuh geuning hésé
ogé
ari ku sorangan mah, ugil-ugilan, pédah can biasa meureun. Tapi lila-lila mah
teu burung lancar. Nu aya di imah saruana pipilueun diajar maraké.
Pamajikana kadua Bi Juni sarua riweuh, pada-pada hayang ngajaran korsi roda.
“Leuh dasar nini-nini,” Mang Mamat
nyenghél
ningali kalakuan maranéhna.
“Hayang
ngajaran wé
atuh. Di jero imah ieuh, da di luar mah
moal. Éra,”
ceuk pamajikana seuri konéng.
Hiji
waktu pamajikan Mang Mamat jeung Bi Juni keur ka Pasar Baru. Meuli obat rampé
keur inyana. Atuh Mang Mamat anteng hareupeun tivi bari sakapeung ka luar maké
korsi roda, ngalangeu hareupeun imah bari nungguan anu baralik ti Pasar Baru.
Aya
kana 4 jamna nu ditunguan karék mecenghul. Sarua datangna téh
jeung Pak Rw anu rék mikeun undangan rapat désa. Geuwat semah diangkir asup ka tepas ku Bi Juni. Barang bréh... saréréa seuri.
Ningali nu gering. Ingkud-ingkudan ngadodorong korsi roda nu dieusian ku
incuna.
“leuh
geulis, karunya atuh aki. Pan teu damang. Kedahna neng geulis nu ngadorong
aki,” Bi Juni ngomong.
“Aim.
Pan enin ogé
kamari nganggé korsi roda. Ayeuna bagéan Ade.”
Pamajikan
Mang Mamat jeung Bi Juni tingkalieus, miceun beungeut. Éraeun ku Pak RW.
