Rabu, 12 April 2017

UNBK jeung UNKP

Dimuat di Majalah Mangle No 2623, 6-12 April 2017. Ok. Selamat Ujian Nasional anak-anakku sayang, yang kebetulan sedang Ujian, jangan lupa baca artikelnya yah :)


Kolom
UNBK jeung UNKP
Ku  Nina Rahayu Nadéa
Guru / tutor kesetaraan UPT PK PNFI XI Dinas Pendidikan Kota Bandung
                Adu rényom perkara UN lekasan. Anu pro jeung nu kontra pamustungan kudu tungut ka  pamaréntah. Dumasar kana aturan No 0043/P/BSNP/I/2017 Ngeunaan PROSEDUR OPERASIONAL STANDAR PENYELENGGARAAN UJIAN NASIONAL TAHUN PELAJARAN 2016/2017, UN angger dilaksanakeun. Jadwal SMK 3-6 April 2017,  SMA 10-13 April 2017. Susulan SMK jeung SMA  18-19 April 2017.  SMP/MTS  2 Mei – 4 Mei, terus disambung 8 Mei 2017, sedengkeun susulan SMP 22 Mei-23 Mei 2017.
Komo ayeuna mah aya istilah UNBK jeung UNKP sagala. Urang jelaskeun hiji-hiji. UNBK-Ujian Nasional Berbasis Komputer nyaéta Ujian Nasional ngagunakeun komputer anu geus dilengkepan ku software anu husus disadiakeun pikeun ngalaksakeun UN  tur soal anu dipaké bobotna sarua jeung UN tertulis.
                UNKP-Ujian Nasional Berbasis Kertas dan Pensil nyaéta sistem Ujian Nasional ku cara maké naskah soal jeung lembar jawaban (LJUN). UNKP geus biasa dilaksanakeun dina taun taun saméméhna. Barudak ngeusian soal ku cara ngabuleudan Lembar jawaban anu geus disadiakeun. Maké barcode biasa mah.
               
                Atoh jeung hariwang meureun sakola ku ayana UNBK téh. Atoh nandaning pamaréntah bener bener merhatikeun Ujian Nasional. Hayang ngajadikeun UN sangkan teu kaeuntreupan ku hal hal négatif. Ningkatkeun ajén kajujuran. Apanan geus jadi catur ti béh ditu gé. Yén ku ayana UN loba kajadian anu teu dipikahayang, contona waé naskah soal  bocor, atawa budak anu nampa kunci jawaban. Duka bener heunteuna  mah. Ku ayana  kajadian éta meureun pamaréntah nyieun ihtiar sangkan hal anu tadi disebutkeun teu kajadian deui. Salah sahijina ku UNBK. Hal lain anu jadi pertimbangan: sangkan irit lebah waragad. Coba bayangkeun sabaraha naskah soal anu kudu dicitak pikeun jumlah peserta UN nu aya di  Indonesia?  Jeung nu utama nah mah  sangkan éfisien. Teu kudu angkaribung mawa naskah soal.
                Ari hariwang? Lebah noong sarana prasarana anu aya di tiap sakola. Geus kabayang tiap sakola can tangtu ngabogaan komputer pikeun ngayakeun UNBK. Dina ayana gé tangtu can nyumponan sarat pikeun ngalaksanakeun UN. UNBK bisa dilaksanakeun sacara mandiri di sakola séwang séwangan lamun ngabogaan komputer minimal 1/3 tina jumlah peserta.
                Kanu can ngabogaan komputer, tapi hayang ngilu UNBK bisa dilaksanakeun ku cara gabung jeung sakola lain anu pangdeukeutna. Bisa néangan sorangan atawa bisa ménta bantuan ka disdik. Éta meureun  kunaon pangna UN SMK, SMA tur SMP teu bareng. Sangkan silibantuan dina urusan sarana prasarana. Tapi sanajan bisa nginduk ka sakola lain, kudu dipikiran sing asak perkara nangtukeun sakolana, lebah nyaman jeung prestise.  
                Nilik kana waktu UNBK, bérésna UN téh moal sarua. Aya nu geus bérés aya ogé nu acan. Lantaran dina sapoéna dibagi 3 sési. Sési 1, Pukul 07.30-09.30. Sési 2, Pukul 10.30-12.30. Sési 3, Pukul 14.00-16.00.  Peserta login heula ku cara ngasupkeun user name ku nomor peserta anu geus aya. Terus ngeusian pasword nu dibagikeun ku proktor. Proktor nyaéta guru atawa tenaga kependidikan di sakola anu ngabogaan sarat: boga kompetensi di widang tékhologi informasi, kungsi ngiluan pelatihan pikeun proktor UNBK, sadia pikeun jadi proktor ku cara  ngeusian pakta integritas anu geus disadiakeun.
Dina niténan sési anu aya kana 3 sésina geus kabayang ku urang  kumaha dag-dig-dugna peserta. Komo lebah prasarana éror atawa loginna lila jeung laina anu aya patalina jeung téknis komputer.    
                Béré nyaho ka barudak sangkan teu melang. Apanan  bisa nanyakeun ka pengawas, tékhnisi atawa proktor. Pengawas; nyaéta guru anu ngawas jeung ngajamin kana kalancaran UNBK di ruang ujian. Proktor  nyaéta petugas anu dibéré wewenang pikeun ngungkulan aspék téknis UNBK di ruang ujian. Ari téknisi nyaéta petugas / pengelola laboratorium komputer anu ngabogaan tugas pikeun ngabantu proktor jeung peserta ujian ngeunaan téknis perkara perangkat keras ( komputer jeung sérver), jaringan jeung listrik salila UNBK.  Jadi dina prak prakan UNBK  teu kudu dipaké hariwang lantaran aya nu méré nyaho lamun  aya masalah, tapi lain hartina ngabéjaan eusi. Ukur merenahkeun lebah tékhnologina. Bisi waé teu bisa, gapték téa.
                Kudu loba  sosialisasi méméh prung dilakasanakeun UNBK. Aya kénéh waktu pikeun diajar sangkan dina prungna, teu loba kasieun. Sosialisasi penting pikeun nyingkirkeun sakadang stréss nu aya di barudak. Sosialisasi lain ngan saukur keur  peserta nu rék ngiluan ujian tapi ogé sosialisasi pikeun guru salaku pengawas, proktor, téknisi jeung lainna anu aya kakaitanna jeung UN. Perlu dilakukeun supaya caina hérang laukna beunang.
                Pikeun sakola nu can mampuh ngalaksakeun UNBK sabenerna pamaréntah geus nyieun kawijakan séjén nyaéta nu ngaranna UNKP-Ujian Nasional berbasis kertas dan pensil. Prak prakanna mah sarua waé  siga nu eunggeus eunggeus. Jadwalna ogé  sarua  jeung UNBK.  
                Kauntungan UNKP,  nyaéta waktuna anu sarua jeung nu lain. Lantaran teu aya sési.  Bareng kabéhananna. Béda jeung UNBK, bérés salah sahiji pelajaran téh teu bareng. Atuh barudak bisa waé silitanya jeung babaturanna anu ngeus ngalaksanakeun UN. Leuheung lamun nanya ka babaturan anu kabeneran mulus banglus teu aya nanaon waktu keur ngerjakeun. Pareng nanyakeun ka babaturan anu komputerna éror atawa loginna lila. Tinangtu sacara psikologis geus nambahan beban  ka barudak nu can ngilu ujian.
                Tinggal dipilih waé rek ngilu ujian nu mana naha UNBK atawa UNKP? Kudu dipilih sing asak alus goréngna. Ulah karna géngsi ngajaga prestise sakola  ngilu UNBK misalna tapi dina pamustunganna barudak jadi korban. 
Cenah UNBK bisa ngaleungitkeun kacurangan. Gumantung kana pribadina séwang séwangan. Da mun dipikir UNBK jeung UNKP sarua waé. UNBK  Ujian berbasis komputer, méré peluang ka peserta muka materi anu sarua jeung soal anu diujikeun ku cara ngabrowsing, tingal nanyakeun waé ka Mbah Google, geus sadia jawabanna. Komo komputerna disadiakeun jaringan internét.  Kitu deui UNKP sarua bisa nanyakeun ka batur atawa loba anu kacaritakeun cenah soal téh bocor. Tinggal nyalin waé jawabanna. Peluang ieu anu nyababkeun nilai murni can bisa kaukur. Si pinter bisa waé meunang nilai nu leutik, atuh anu biasa biasa, bisa waé meunang peunteun anu alus.
UNKP, siswa kudu nanda tangan dina lembaran anu geus disadiakeun, lain waé dina daftar hadir tapi ogé dina LJK. Wajib. Nandakeun manéhna hadir sarta teu ngawakilkeun ka batur. Ari UNBK, apanan siswa ngajawabna dina komputer. Nanda tangan ukur dina daftar hadir wungkul. Dina jawaban? Ah, pan teu kudu nanda tangan.  Méré peluang kanu hal teu bener. Joki téa. 
Rék UNBK atawa UNKP mangga téh teuing. Nu penting kudu bener bener aya kereteg  tina haté sakabéh pihak sangkan UN téh bener bener beresih, teu maké ihtiar sangkan nilai barudak undak.  Tapi naha tiap daerah geus siap lamun hasil UNna nyirorot? Naha teu éra kitu lamun nilai UN laleutik?***

               
Nina Rahayu Nadéa. Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di:  Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan, Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh, Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah Mangle, SundaMidang, Galura,  Tabloid Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka Tasikmalaya, Majalah Guneman,  Sastra Sumbar, Majalah Bobo, Buletin Jejak, KOMPAS, Kedaulatan Rakyat, Solo Pos, Joglo Semar, Radar Bayuwangi, jrrd

Gelembung Impian

Dimuat di Majalah Bobo, No 51.


Dongeng
Gelembung Impian
Oleh: Nina Rahayu Nadea

            Di negeri dongeng, tepatnya di  tepian hutan. Ruru tinggal dengan kakeknya yang sudah renta. Ia sudah tidak punya ayah ibu sejak kecil. Hari-harinya ia habiskan untuk mencari kayu-kayu kering di dalam hutan.
            Hidup dalam kesederhanaan  selalu menemani Ruru  setiap hari. Namun tak ada keluh yang tersampaikan dari mulut Ruru pada kakeknya. Bahagia bersama kakek yang menemani dan menyayangi setiap hari.
            Beberapa hari ini Ruru besedih. Karena kakeknya sakit. Kini semua segalanya dilakukan seorang diri. Bukan karena pekerjaan yang membuat Ruru bersedih. Ruru takut kakeknya akan terus sakit dan tak bisa menemaninya.
            Kakek tahu Ruru sangat sedih, karena dirinya tak bisa lagi menemaninya bermain. “Bermainlah di luar, Ru. Jangan di dalam terus.”
            Ruru melihat ke arah kakek. Menatap jendela kamar yang terbuka. Tapi tak menjawab, hanya menundukkan kepala.
            “Tak usah khawatir dengan Kakek. Kakek bisa sendirian. Kalau ada apa-apa kan tinggal teriak.” Rupanya Kakek tahu apa yang ada dalam hati Ruru. “Kakek punya sesuatu untukmu.” Kakek mengeluarkan sesuatu.
            “Apa ini, Kek?”
            “Itu mainan gelembung.  Sengaja kakek buatkan untukmu.”
            “Wah, asiik.”
            “Satu lagi.  Ucapkanlah keingnan atau impianmu ketika gelembung mengembang di udara.” Kakek berbisik. “Yakinlah ia akan menolongmu.”
*
            Semenjak itu Ruru tidak lagi murung. Selepas mengambil kayu bakar dan mengurus Kakek, Ruru akan ke luar dari rumah. Bermain di pekarangan. Asik dengan gelembung sabunnya yang baru.
            Setiap gelembung yang keluar dari mulutnya selalu ada impian yang disampaikan padanya. Ruru berharap gelembung impian yang terbang itu. dapat mewujudkan impiannya.
            Ruru  gembira karena dengan begitu ia mempunyai teman bicara. Ya, terkadang Ruru berbicara sendiri pada gelembung.
            “Terbanglah.... terbang yang tinggi yah, sampaikan impianku!” Begitu selalu dengan senyum mengembang. Ruru yakin dari ratusan gelembung impian yang terbang, ada satu keinginannya yang terpenuhi.
*
            Bocia  berdiri mematung di jendela kamarnya yang berada di lantai 2. Ia begitu kesepian. Ayahandanya yang seorang raja tak memberi ijin untuk main dengan sembarang orang. Apalagi situasi kerajaan sedang kacau. Ada penyusup yang akan menghancurkan kerajaan.
            Suatu hari Bocia melihat gelembung  ke arahnya. Satu dua dan kemudian ada banyak gelembung. Mula-mula dibiarkan. Namun semakin lama gelembung itu semakin banyak. Bocia pun dengan suka cita memainkan gelembung-gelembung itu. Hidupnya yang terkurung dalam sebuah istana, sedikit terobati dengan adanya gelembung.
            Semakin hari Bocia semakin penasaran. Dari mana  asalnya gelembung itu. Maka diperitahkannya burung kesayangan untuk menyelidiki dari mana asal gelembung itu. Sang burung manut mengikuti titah majikan.  Terbang melayang melewati pepohonan mencari arah gelembung itu berasal.
*
            Hari ini seperti biasa Ruru bermain di depan rumah dengan gelembung di tangannya.
            “Ayo... terbanglah tinggi.  Antarkan impianku. Aku ingin mempunyai teman... aku tidak ingin kesepian. Aku ingin kakekku sembuh.” Begitu suara Ruru.
            Ruru menatap lega gelembung yang semakin lama semakin meninggi.
            “Ru, tolong ambilkan air.” Suara kakek terbatuk.
            “Iya, Kek. Ruru datang segera dan  membawakan air untuk Kakek. “Kakek tidak apa-apa?” Ruru memegang dahi Kakek yang panas.
            “Tidak apa-apa,Ru.  Makasih minumannya. Ayo bermainlah kembali.”
            “Ruru...” Terdengar suara dari luar.
            “Ruru..”  Kembali suara itu terdengar.
            Ruru  dan Kakek saling berpandangan.
            “Ayo lihatlah?” Mungkin itu impianmu.
            Ruru keluar dan melihat sekeliling. Tapi tak ada sesiapa. “Mungin hanya pendengaranku saja.” Ruru berguman. Mengambil gelembung, bermaksud membawanya ke rumah untuk disimpan.
            Sekonyong-konyong dari arah belakang seseorang mucul dan mengagetkanya.
            “Ruru, yah?”
            “Eu...” Ruru terlongo.
            “Namamu Ruru kan?” kembali ia bertanya.
            “Koq kamu tau?”
            “Gelembung impianmu yang membawaku ke mari. Maukah kau menjadi temanku.” Tangan anak itu terulur. “Oh, iya namaku Bocia. Kamu bisa panggil aku Bocia. Oh iya, nih ramuan dari ayahandaku untuk kakekmu. Berikanlah. Ia akan segera sembuh.”
            Ruru begitu berbahagia, ternyata kakeknya benar. Gelembung impian itu, kini menjadi kenyataan. Semenjak itu Bocia menjadi sahabat Ruru. Dan Ruru bisa bermain di ke istana kerajaan.***
             

Dongeng Gayatri

Dimuat di Majalah mangle No 2622, 30 Maret-5 April 2017


Dongéng Gayatri
Ku Nina Rahayu Nadéa
                “Sora orok nu ngéar téh nyeuitan kana haté. Bangun nu ngajak waé. Sakapeung sieun matak kukurayeun. Embung ngadéngé sora ceurikna. Tapi mingkin dihulag mingkin remen datangna. Sakapeung kasono moho hayang ngadéngé ceurikna. Jadi sok ngalamunkeun orok.  Orok nu keur meujeuhna butuh kaasih, butuh keukeupan ti hiji indung. Téga nian éta indung nu ningalkeun  budak. Nepi ka saban peuting ngéar teu eureun néang indungna. Kang.... abdi teu kiat ngadanguna. Hoyong nyingkah ti ieu lembur. Mugi akang kersa ngabantos.”
                Kuring ngahuleng sanggeus maca inbox ti manéhna. Inbok ti FB hiji awéwé nu ngaran Gayatri. Mimitina mah sok haré haré. Wawuh gé apanan ukur na FB, teu dipikiran. Tapi kalilaan mah teu burung jadi pikiran. Komo manéhna remen pisan nyaritakeun masalahna. Kaayaan lembur Cihéam, lembur matuhna. Ti remen maca status ogé inboxna kuring mimiti  mairan status atawa inbox. Intina nitah sabar jeung tawakal. Bangun nu atoh manéhna, kuring ngomén téh. Ti dinya nyambung. Malah beut aya nu ngait kana ati. Rasa suka ka Gayatri.
                Hujan keur meujeuhna ngaririncik waktu kuring datang ka Lembur  Cihéam. Banget ku panasaran ka Gayatri. Geus ampir tilu taun wawuh di dunia maya, ayeuna waktuna tepung, gerentes kuring. Sanajan teu bébéja ka Gayatri, kuring ayeuna rék datang.
                Kapanasaran nambahan, waktu Gayatri ngainbox ka kuring nyaritakeun dongéng ngeunaan orok téa. Ceuk Gayatri,  lembur téh pernahna tukangan Gunung Ciseupan. Ngan cenah langka anu datang lantaran lemburna pikasieuneun. Lembur Cihéam  jadi geueuman tisaparak hiji awéwé miceun orok ka Walungan Cisitu. Walungan nu aya di Lembur Cihéam. Mun peuting komo lamun hujan ngecrek sok kadéngé sora orok ceurik ngéar. Pikarunyaeun. Kitu jeung kitu anu dicaritakeun ku Gayatri.
                Rasa panasaran anu nungtun kuring ka dieu. Ka lembur Cihéam. Sanajan rada anéh. Sajajalan nanyakeun Lembur Cihéam beut teu nyarahoeun. Ah, tapi teu  leutik haté. Angger leumpang. Haté tigin bakal bisa tepung jeung manéhna. Kahayang tinekanan waktu tepung jeung hiji aki aki keur manggul suluh. Leumpangna eureun sarta ngécagkeun bawaannana waktu kuring nanya.
                “Leres Encep téh badé ka lembur Cihéam?”
                “Leres pisan, Ki.”
                “Sok atuh diduakeun ku aki, sing lungsur langsar.”
*
               
                Wanci karék jam dalapan ningali kana jam mah. Ngan lembur téh poék mongkléng taya cahaya listrik saeutik eutik acan. Leumpang dibaturan ku hujan ngaririncik. Teu jejem. Da kudu nyuay nyuaykeun  jukut eurih nu kabeneran ngahalangan jalan. Bras ka jalan gedé. Lugina haté. Leumpang digancangan. Beuki sumanget waktu ningali aya imah leutik ku bilik. Rék ngilu heula istirahat, pikir téh.
                Pupuntenan sababaraha kali. Teu lila aya bapak bapak kaluar. Bari jeung mawa cempor.
                “Leuh gening aya tamu. Mangga Encép kalebet. Hapunten di dieu mah kieu. Poék, maklum teu aya listrik.” Manéhna nitah kuring asup.
                Kuring ngobrol ngalér ngidul. Nyaritakeun Gayatri. Katingali unggut unggutan.
                “Encép téh leres hoyong mileuleuheungkeun Gayatri?” Éta lalaki nanya daria.
                Kuring unggeuk.
                “Nuhun atuh. Mun percanten abi téh  Bapakna Gayatri.”
                “Bingah pisan tiasa tepang. Dupi Gayatrina dimana, Pak?” Kuring teu sabar.
                “Di kamar.” Bapak Gayatri nunjuk hiji kamar. “Bapak mah bingah nu aya, aya nu haat ngajait Gayatri. Ngan Encép kedah uninga kaayaan Gayatri téh kitu gening.”
                “Kitu kumaha?” Kuring rada ngalenyap.
                “Muhun siga anu kasurupan. Komo mun datang peuting. Mindeng gundam nyambat nu teu puguh. Mugia waé atuh ari sareng Encép mah pun anak tiasa damang.”
                “Muhun pido’ana waé. Da ari abdi mah tos keukeuh hoyong ngadahup ka Gayatri.”.
                Anteng ngobrol ngadadak jempé. Waktu kadéngé cluk clak cihujan kana kenténg. Teu lila paralak hujan gedé siga anu dicicikeun ti langit. Rék balik téh teu jadi da kahalangan ku peuting katambah hujan gedé.  Bener ceuk Gayatri Lembur Cihéam téh keueung. Tapi moal éléh wawanén. Dapon kahayang nyandingkeun Gayatri kacumponan, kudu nyingkahkeun kasieun.
                “Yatri teu nanaon?” Kuring neuteup Gayatri anu ngahuleng. Dina cahaya cempor anu kakalicesan, kageulisan Gayatri bisa katempo.
                “Teu nanaon, Kang. Ngan nyéta mun wengi téh sok asa teu pararuguh.”
                “Ah, tong diémutan. Ké mun urang tos ngadahup. Urang ngalih ti dieu. Méh Yatri damang.”
Riyeg imah asa oyag. Waktu kuring eureun nyarita. Asa deukeut pisan, pipireun imah kadéngé sora orok ceurik ngear. Katingali Gayatri élékésékéng. Rénghap ranjug. Nutupan ceuli tipepereket.
“Deudeuh... Néng.” 
“Kunaon Yatri?”
“Orok...orok...!” Manéhna midangdam. Ceurik. Nu ceurik jeung sora cihujan patémbalan. Nambahan keueung nu pohara. Nambahan Cihéam sungkawa. Kuring ningali ka Gayatri nu ceurik kanyenyerian. Ngarérét ka bapakna nu teu puguh cicing. Hujan gagebrét angger. Kitu deui sora orok les lesan angger kadéngé.
                Sora orok nu ngéar matak muringkak bulu punduk. Pantes lamun Gayatri jadi kitu, siga nu kasurupan. Da ngadéngé sora orok téh matak kukurayeun. Kurang kurangna inget mah bakal siga Gayatri anu leungit pangacian.
                Walungan Cisitu jeung lembur Cihéam baheula mah matak betah pada mikahéman. Tapi tisaprak kajadian éta, loba warga anu antukna pindah. Nyalametkeun dirina sorangan. Tinggal kulawarga Gayatri nu cicing di dinya. Lain teu hayang cenah pindah nuturkeun nu lain. Ngan mun diajak, Gayatri sok mugen waé. Ti baheula – ti leuleutik remen ulin di Walungan Cisitu. Geus kajudi panineungan nu hésé dileungitkeun. Éta nu ngalantarankeun Gayatri embung pindah.
                “Akang nyaah ka abdi?”
                “Tangtos matakna tebih tebih ka dieu gé. Hoyong ningal Gayatri damang. Hoyong ngambah sagara rumah tangga ngan sareng Gayatri.”
                “Mun Akang nyaah ka abdi. Jajap abdi ka walungan Cisitu. Mun ningali walungan téh kasakit sok ngadadak ilang.”
                Nya kitu mun balik ti walungan téh sok katangen béragna. Kasedihna leungit sok datang marahmayana. Tapi kituna téh teu lila. Komo mun manggihan peuting mah. Muyung jeung ngaheruk datang deui. Kitu carita Bapakna. 
                “Kunaon atuh. Yatri téh. Sok bisi aya nu disidem ka Akang caritakeun. Akang bakal ngadangukeun.” Kuring neuteup Gayatri.
                “Teu aya nanaon, Kang. Ngan duka teuing. Beut unggal peuting téh meni asa leuwang. Asa teu paparuguh. Ayeuna Gayatri hoyong ka Walungan Cisitu. Mugia Akang kersa jajap.” Manéhna eureun nyarita. Ngusap cipanon anu ngalémbéréh. “Pan Akang hoyong ningali Yatri damang. Mung sakali ieu da. Mugia Akang kersa nedunan kahoyong Yatri.” Deui deui manéhna nyarita.
                Kuring duaan leumpang dibaturan hujan. Dibaturan nu ngéar. Leumpang lalaunan dibaturan kakeueung. Dibaturan kasalempang anu teu eureun eureun.
                “Kang hoyong apal naha orok téh ngéar waé?” Gayatri diuk dina batu anu némprak. Sanggeus anjog ka sisi walungan.
                “Kunaon kitu?” kuring malik nanya.
                “Néangan indungna. Hayang babarengan atuh. Yatri aya dongéng. Akang badé ngadangukeun?”
                Unggeuk.
                “Waktu hujan ngaririncik. Aya hiji awéwé datang cenah ka ieu walungan.” Ngarandeg. Neuteup cai walungan nu kacaangan ku cahaya bulan.”Tah awéwé éta téh, kacida cintana ka kulawarga- ka indung bapakna. Embung nganyerikeun haté kolotna. Ku banget hayang ngabagjakeun kolotna luas lunta ka luar kota néang pagawéan, pikeun nyugemakeun kolotna. Tapi di tempat gawé téh ngadon kagoda ku dunungan lalakina malah nepi ka ngalakukeun anu teu uni. Nepi ka ngahasilkeun budak. Ti tempat gawéna ditundung. Lantaran sieun, éta awéwé téh micen éta orok ka ieu walungan, Kang.”
                “Gusti.... ku téga. Nya, Yat.”
                “Enya. Kang. Awéwé kitu mah  teu kudu dihampura. Anggursing kudu maturan budakna anu kokoléaban dina cai. Saban peuting ngulayaban néangan indungna. Ku harianeun nya, Kang.”
                “Enya. Ngadéngé carita Yatri beut matak kukurayeun. Ku aya tega nya....”
                “Geus ngaruksak ngaran lembur Cihéam deuih. Nu tadina katelah lembur nu héman. Jadi lembur anu geueuman.”
                “Ari eta awéwéna kumaha nasibna, Yat.”
                “Gering. Kagégéloan ku budakna.”
                “Baruk. Dimana cicingna.”
                “Di dieu Kang. Kuring pisan.” Gayatri nangtung, teu lila. Seuri. Waktu ti jero  walungan mucunghul hiji jirim, roroésan. Ngéar tarik. Ranggah ka Gayatri.
                “Hayu, Dé. Ieu Mamah.” Gayatri ngagujubar ka jero walungan.
                Kuring nu hareugeueun. Rikat  ngagajleng ka walungan. Ngan édas, suku teu daék ngagejebur. Ngadon ngadayagdag ka tukang, aya nu metot.  Sora adan ngalanglaung. Sora orok ngiles sapada harta. Sora céahna cai Cisitu leungit.
                “Tah kitu dongéng Gayatri téh, Encép.  Untung Encép mah teu nanaon. Bisa balik deui ka alam manusa.” Aki aki kolot nu manggul suluh téa cumarita.***            
               
Nina Rahayu Nadéa. Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di:  Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan, Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh, Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah Mangle, SundaMidang, Galura,  Tabloid Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka Tasikmalaya, Majalah Guneman,  Sastra Sumbar, Majalah Bobo, Buletin Jejak, KOMPAS, Kedaulatan Rakyat, Solo Pos, Joglo Semar, Radar Banyuwangi,  Haluan-Sumatera, jrrd