Nyingraykeun
Lalangsé
Ku:
Nina Rahayu Nadéa
Ngahaja
isuk kénéh
geus ngalangeu hareupeun imah. Hawa tiis dibaturan angin ngahiliwir ti landeuhkeun.
Nebak awak nu tatadi ngadayagdag dina korsi. Ngararasakeun hawa nu nyelecep,
nyulusup kana lulurung kalbu. Éndah kacida. Saparat panon nénjo
kajauhna, ukur pakebonan jeung
gunung leutik nu mapaésan kaéndahan alam. Jalan blung blong ka ditu ka dieu. Kacida pisan
simpé,
euweuh sora kandaraan anu nyababkeun polusi sora jiga di kota. Anu aya ngan sora manuk jeung
sabangsaning sasatoan anu kacida matak genah tumaninah kana haté.
Ngupahan anu sungkawa.
Matakna ngahaja reureuh di dieu.
Bumén-bumén
di tempat anu kuring sorangan can wawuh. Ngahaja. Lian ti hayang ngahirup hawa seger. Ogé
aya nu lain, hayang nyingkahkeun lalangsé. Miceun rereged anu aya dina diri. Hayang
muka lambaran hirup anyar di dieu. Di tempat anyar. Satutas kajadian harita.
Kajadian anu kacida matak down.
Rendah diri jeung putus asa ngabaturan kuring.
Kajadian
anu langsung nangkubkeun jeung meunggaskeun sagala pangharepan anu karék
mucunghul, pating parentul mapaésan haté ku karir anu neut neutan
alus. Jabatan alus sakeudeung deui baris kacangking ku kuring. Jabatan anu
salila ieu dipiharep ku sakabéh pagawé di perusahaan tempat kuring.
Tapi ku kajadian anu tumiba. Kuring kudu nutupkeun haté, malah nepi ka resign ti perusahaan sagala. Bongan,
enya bonganna atuh mamala beut nganjang na diri. Sakapeung mah aral kacida.
Mendingan nemahan pati daripada nandangan lara.
“Allohu
Akbar.” kuring jumerit waktu awak ngudupruk labuh.
Gubrag!
Panci anu dipaké
naheur cai murag, meneran pisan kana leungeun katuhu anu neueul kana lanté. “Awww....”
Rabul
tatangga anu deukeut. Pamajikan rawah riwih ningali kaayaan. Aya anu ngabaluran leungeun ku minyak, aya ogé
anu ku odol. Paciweuh.
Sababaraha
lila jadi pasén di rumah sakit. Ngubaran leungeun anu kaléob.
Tapi ning kitu, geus titis tulisna. Anu dipiharep sangkan normal, teu waluya. Leungeun
katuhu jadi kompér, euweuh tanaga, sarta warnana hideung pabaur jeung bodas
anu pating gareblég totol-totol. Matak geuleuh ningalina. Komo lebah curuk
mah. Iy, pasti ngabirigidig. Ningali tumpukan daging anu teu mangrupa, jiih.
Kacilakaan anu nyababkeun kuring
tatu saumur-umur. Rujit. Sorangan geus
ngarasa kitu, komo meureun nu lain. Kitu anu jadi momot kuring saban waktu.
Sanajan pamajikan salilana nyarita tetep nyaah, tetep narima kana naon rupa anu
tumiba. Ngan kuring angger teu sadar. Ti harita jadi leuwih kasigeung jeung gedé
ambek. Teu kaur aya omongan anu rada teu
merenah langsung nyentak. Kitu deui mun ngadéngé anu ngalelemu, ngagedékeun
haté
teh lain atoh. Tapi beuki ijid kanu ngomong asa ngaléléwa, asa ngahina.
Sakapeung sadar jeung mangkarunyakeun
kanu jadi pamajikan pareng disentak.
Tapi nya kitu téa atuh kuring téh sok asa geuleuh. Matak mending nyamunikeun diri di ieu tempat anu hara-haraeun. Méh
teu panggih jeung jelema loba. Tiis
ceuli hérang
panon.
Kapaksa
meureun. Pamajikan ngéléhan manéh nuturkeun kuring pindah. Ari barudak mah
angger waé
di kota. Satia ka salaki, ngurusan kuring anu keur karandapan aral. Tinimbang
aya kajadian anu teu dipiharep. Mimita na mah manéhna mugen sarta ngalelemu ka
kuring sangkan cicing, angger di tempat anu baheula.
“Naha
tos diémutan,
Kang?” cenah panonna manco ka kuring.
“Komo!”
kuring teugeug, teu nempo saeutik ogé ka pamajikan.
“Saur
pangemut abdi mah mending di dieu heula atuh. Tong getas harupateun. Anggur
sing tawakal. Pan Akang gé di dieu keur diubaran. Mudah-mudahan aya jodona. Bisa
cageur cara sasari.” Pamajikan ngalelemu.
Leungeunna ngocékeun gelas. Song gelas di ka kuringkeun. “Leueut heula cai
téh
haneut, meh janglar.”
“Teundeun
na méja.”
Kuring teu miroséa.
“Kang.”
Pamajikan ngarahuh.
“Hem.”
“Akang
téh
sing sabar. Sakieu gé alhamdulillah ngan saukur panangan anu tatu.”
“Na
di dinya ngaharepkeun kabéh awak kaléob cai panas kitu?”
“Astagfirulloh,
Kang. Sanés
kitu....”
“Heup...
heup gandéng.
Meunggeus tong loba carita deui.” Panon kuring mencrong ka luhureun méja
kerja. Map anu numpuk, buku-buku, kantong
jingjing, ngingetkeun kuring waktu digawé.
“Hapunten.”
Manéhna
cengkat.
“Nung...!”
“Kumaha?”
cenah ngarandeg, léngkahna kandeg.
“Hampura
akang,” cekéng.
“Teu
sawios. Ngartos.” Gék deui di gigireun.
“Akang
téh
éra
ku kaayaan. Enung gé apal kumaha akang baheula. Jadi wayahna mun Enung nyaah
ka akang....” kuring neuteup panonna nu liuh carinakdak. “Akang hayang pindah.
Hayang ngumpi diri. Keun waé
cicing nyorangan gé, ari Enung teu daék mah.”
“Pami
tos buleud mah, mangga. Keun abdi gé bakal nyarengan.” Sorana dareuda.
*
Tempatna
jauh ka ditu ka dieu. Kabeneran aya rélasi
anu ngajual vila. Alhamdulillah, teu ditawar deui langsung diduitan bakat ku
atoh. Tempat anu ceuk batur hara-haraeun, pikasieuneun téh. Cek kuring mah betah
kacida. Tempat anu saeutik saeutik
miceun bangbaluh, nyingraykeun lalangsé anu asa ngukuntit diri.
Unggal
isuk ngalangeu hareupeun imah. Jalan-jalan ngarasakeun hawa anu seger tumaninah
kana awak, sumarambah kana bayah. Katunggaraan saeutik-saeutik kaubaran ku
ningali kaayaan ciptaning Gusti anu éndah kacida. Sanajan angger wé
sok aya kasedih datang mun inget kana kajadian.
“Gusti,
naha anjeun masihan sagala kasedih nu pohara.” Kuring nyusut cipanon ku
tonggong leungeun nu datang teu kaampeuh. Panon angger nyérangkeun
sakuriling, rét ka kénca rét ka katuhu.
Karék
sidik, gening rada jauh, beulah kalér aya jalan badag molongpong. Di dinya
aya gapura badag warna emas. Patingborélak katojo sumirat.
Gapura anu jadi batas hiji wewengkon.
Katangen di luhurna aya aksara badag. Ngan teu pati écés, jeung teu kaharti
tulisanna, teuing batas daérah naon. Tulisanan rada teu jejeg, siga tulisan sunda buhun.
Awak asa lungsé,
asa sedih pohara ningali gapura anu aya di dinya. Gapura anu dipinding tihang beton kénca katuhu. Beton mangrupa dua
leungeun anu keur nadah, siga anu keur ngadoa ka mantenNa.
Aya
nu merebey ningali éta dua leungeun anu keur ranggah. Leungeuna anu katuhu ning euweuh ramo anu katingali.
Ti pigeulang nepi ka ramo teu aya. Buntung.
Rét
kana leungeun katuhu kuring anu teu daya teu upaya. Tong boroning bisa ranggah
siga kitu. Anggur beut asa ngaheurinan. Teu bisa nanaon. Jadi hahalang pikeun
ngalakuken kagiatan. Ngulapés, teu daya teu upaya. Sagala ngan
saukur dilakukeun ku leungeun kénca.
Rét
deui kana leungeun ranggah di luhur gapura. Katingali leungeunna bedas. Ngadoa
unggal waktu. Jung nangtung lajag léjég. Aya amarah anu datang teu
diondang. Ambek ngurunyung inget kana papastén anu karandapan. Kabayang waé
waktu keur gandang. Sapopoé
maké
mobil. Datang ka kantor pada ngahormat, pada ngajénan. Ari ayeuna?
“Na
atuh manéh
teh ngadon ngulapés. Euweuh guna. Euweuh gadag. Asa mendingan siga leungeun
di luhur gapura. Sanajan buntung tapi geuning perkasa katingalina. Gagah.” Kuring ngabeubeutkeun manéh
kana korsi. Ngépéskeun leungeun katuhu satarikna.
“Aduuuh.”
Kuring ngajerit basa leungeun keuna pisan kana armrest korsi. Nyuuh kana méja
sababaraha lila. Ngarasakeun nyeri dina leungeun.
Clak...
clak.... Sora nu ngeclak écés
kana ubin. Ngarérét sakeudeung ka lebah sora anu deukeut suku. Bari angger nyuuh. Gebeg. Ningali getih
anu anu aya dina ubin ngabayabah. Beuki loba bareng jeung nu ngeclak ti luhur
saeutik-saeutik. Tanggah, euweuh nanaon. Paneuteup balik deui kana ubin, nuturkeun getih, ti mana asalna. Rét
kana leungeun anu beuki nyanyautan.
“Gusti!”
kuring ngajerit ningali leungeun kuring nu buntung. “Nung... Enung...!” Kuring
ngagero pamajikan bakat ku reuwas. Antara sadar jeung heunteu aya nu nyoara tan katingali. “Sukur geus mikeun éta
leungeun ka kuring. Dasar jalma merekedeweng. Salilana ngagugulung aral!”
Sorana
ti béh
kalér....
lebah gapura. Rét ka gapura. Rét ka luhur gapura. Ningali leungeun
anu ranggah téa. Cacadna leungit baganti dua leungeun anu sampurna. Leng
teu inget di bumi alam.***
Nina
Rahayu Nadéa. Lahir di Kota Garut 28 Agustus. Nulis dina bahasa Sunda jeung
bahasa Indonesia. Karyana mimiti dipublikasikeun ti taun 2007. Tulisanna bisa dipaluruh
di www.ninarahayunadea.blogspot.com