Mimitina ti Imah

Dimuat di Majalah Mangle No 2613. 25-31 Januari 2017.

Mimitina Ti Imah

Ku Nina Rahayu Nadéa

                Geliats. Gerakan Literasi Sekolah. Hiji program pamaréntah anu boga tujuan pikeun ningkatkeun budaya maca  khususna di lingkungan sakola. Literasi sorangan ngawengku kana hal-hal anu aya patalina jeung maca, nulis, nyarita, jeung lainna.  Loba cara anu dilakukeun ku sakola sangkan barudak resep tur ngadukung kana gerakan literasi.  Ngahaja nyieun reward sangkan barudak paboro boro ngangsitkeun maca bukuna. Salah sahiji anu dilakukeun  sakola diantarana méré pin ka barudak anu geus tuntas maca buku, meunteun hasil résume barudak anu dibacakeun di hareupeun kelas. Aya oge anu ngahaja nyieun ‘pohon literasi’. Tangkal anu ngagambarkeun loba heunteuna buku anu geus dibaca. Lantaran dina tangkal téh narémpél daun anu aya ngaran-ngaran barudak anu geus rérés maca buku, bisa ogé maké judul buku atawa resumena.  

                Geliats. Dilakukeun saacan barudak nampa materi pelajaran ti guru. Saacan téng asup. Loba diantarana sakola anu geus ngalakukeun ieu kagiatan. Tapi aya  ogé anu acan ngalaksanakeun. Lataran béntrok jeung kagiatan lain anu geus aya ti saanggalna. Moga waé  ieu kagiatan téh bisa diturutan ku sakola  sakola anu acan ngalaksanakeun. Lantaran loba hal positif anu bisa dipulungan ku barudak ogé guru di lingkungan sakola.

Ku maca bisa nambahan pangaweruh anu pohara. Maca lain ngan saukur buku ngeunaan materi pangajaran di sakola. Tapi bisa ogé maca buku lain samisal fiksi atawa non fiksi. Buku naon waé anu sakira kira alus, luyu jeung cocog keur ukuran barudak sakola  saumurna.

Ngeunaan kagiatan literasi ieu. Ngahaja néangan buku nu loyog jeung pedaran ieu bahasan. Goréhél, manggih buku Jujumputan yasana Lia Somantri terbitan ti Imtima, taun 2009.

Ieu buku nyaritakeun hiji tokoh kuring anu ngaranna sarua jeung anu nyieun karangan Lia Somantri ngan nénéhna Ia. Ia téh budak SD anu keur meujeuhna hayang loba kanyaho. Sanajan mindeng dihukum ku indungna lantaran ngalawan waé malah dicap budak bedegong ku tatanggana, tapi Ia téh budak anu resep kana maca. Majalah Bobo jeung komik tara elat dibaca. Ia ogé heunteu tingaleun ulin. Remen ulin jeung babaturanna. Sarua waé siga barudak lainna. Nonton bareng di imah misalna. Hal ieu  penting pikeun ngaraketkeun hubungan sarta diajar maca situasi.  Nu jadi reueus, bapakna Ia remen nyadiakeun bacaeun. Apanan majalah bobo jeung komik flash gordon téh nya bapakna pisan anu mangmawakeun.  Sanajan majalah urut  tapi éta barang téh keur Ia mah mangrupa barang anu  kawilang hargaan. Unggal beurang bari  nungguan Ema nyangu Ia sok maca majalah jeung komik meunang mawa Bapak.  Ia ogé resep kana wayang. Carita wayang anu remen dipedar ku bapakna sok ditulis deui ku Ia dina buku, malahan mah dijieun diary berseri (39).

Mimitina ti imah. Kitu meureun pantesna pikeun ngaronjatkeun Geliats. Perkara maca jeung nulis alusna memang dimimitian ti imah. Kabiasaan anu alus ti imah bakal kabawa  dina kahirupan sapopoé, dimana wae ayana. Rék di sakola, rék di tempat umum, lamun maca geus jadi biasa tinangtu bakal resep. Teu mandang tempat. Atuh ku kituna ibu bapak guru di sakola tong bosen bosen nitah barudak maca lain wungkul di sakola tapi ogé di imah séwang-séwangan. Salaku kolot sarua kudu ngadukung program pamaréntah ku jalan merhatikeun barudak, komo leuwih alus nyadiakeun bahan bacaan  keur barudak. Buku naon waé anu kaduga saperti tokoh Ia di luhur. Jigana téh klop meureun lamun di imah jeung di sakola resep maca.  

 Élmu téh penting keur bekel hirup urang. Pikeun jalan urang ka hareupna. Sanajan dina kanyataan loba kolot anu masih percaya kana nilai anu aya dina rapot  lain karna prosésna. Hal ieu dicaritakeun  dina judul: Réngking Dua-kaca 43.  Kumaha keukeuh peuteukeuhna Bi Iyah. Teu sugema kana nilai rapot anakna-Melia. Meunang réngking opat. Padahal ceuk pangrasana mah Melia téh kaasup budak pinter lantaran mindeng diajarkeun ku emangna anu calon doktorandes. Kaéléhkeun ku Ia nu réngking dua. Sanajan indungna Ia mah teu sing jiga indungna Melia anu teu maksa teuing ka anakna, nu penting budakna daék diajar jeung diajar.

Tina masalah éta, Ia teu beunang bareng diajar  jeung Melia. Indungna Melia teu sugema disééhkeun ku budak bedegong anu can ngalaman asup ka TK. Malah loba kolot anu sindir sampir sagala  yén Melia mah rék ulin jeung anu palinter sarta  baleunghar wungkul.

“Sok tingalikeun wéh mun Ia téh lain budak bodo.”! Kitu caritaan Ema,  basa  kuring ngabéjakeun anu karandapan (47).

Éta pisan anu jadi pamecut Ia diajar kalawan gemet. Hayang ngabuktikeun ka balaréa yén  dirina téh lain Ia anu samanéa tapi Lia Somantri anu boga pangabisa. Sanajan  pada ngucilkeun. Tapi teu dijieun leutik haté, anggur beuki soson soson sakola. Sagala buku anu aya di sakola, di masjid béak dibaca, anu kungsi dibaca téh ditulis deui sarta ditémpélkeun dina témbok. Wuwuh hiji kagiatan anu kacida alusna.

Komo basa hiji waktu dipapancénan  jadi pembina upacara ku kepala sakolana. Teu dimomorékeun, tapi dipaké kasempetan anu hadé pikeun ngabuktikeun yén Ia bisa. Ia nyieun sorangan téks pidato. Nyieun jeung maca  sarta terus latihan. ‘Pentingna silih pikanyaah ka sasama’  inti tina eusi pidato. Kabéh keprok basa Ia bérés pidato. Dipuji ku kepala sakola Bu Unah  jeung Pak Endang ogé guru nu lain.

“Saé Lia. Saé pisan pidatona,” Ceuk Ibu Unah bari gumujeng.

“Ih, ari anak Bapak mah wanteran, hébatlah!” Pa Endang bari nepak-nepak kana taktak kuring.

Nulis jeung maca keur barudak jaman kiwari mah mémang kacida héséna. Loba budak anu geus haré haré kana hal maca.  Hal ieu wajar lantaran di imahna gé maranéhna teu diatik kana  samodél anu dicaritakeun di luhur. Ku ayana pamaréntah nyieun  Geliats. Kudu dideudeul ku saréréa sabab hal ieu bisa ngamotivasi barudak sangkan micinta budaya maca. Lian ti di sakola, alusna sakabéh kolot  ngabiasakeun budaya maca jeung nulis anu hadé. Hiji wahana anu bisa nambah kadariaan, nambah pangaweruh barudak. Tangtu waé salaku kolot kudu pinter milih. Mana buku anu alus atawa mana buku anu goréng. Entong karna hayang budakna maca. Budak diculkeun dina milih bahan bacaan.   Omat kudu diaping, lantaran  teu sakabéh buku cocog keur barudak.

  Ku maca bakal nambah pangaweruh. Sanajan dina prak prakan kahirupan jaman kiwari loba jalma anu pinter anggur  ngabobodo jalma leutik. Ah, keun baé éta mah urusan maranéhna nu penting  kudu inget yén ngabogaan élmu, urang bakal bisa ningali hikmah  tina kajadian anu dirandapan ku urang. Moal aya cai hujan  nu turun ari lain kersaning Alloh. Kumeclakna cihujan saeutik saeutik kana batu, pan kalilaan mah batu gé jadi legok.

Barudak ayeuna lolobana mah maca lamun  dititah ku guru. Lain karna butuh tapi lantaran sieun. Susuganan atuh ku ayana kagiatan literasi di sakola, budaya maca bisa ningkat. Leuwih alusna kagiatan maca jeung nulis téh lain ngan saukur di sakola wungkul. Tapi ogé di imah.  

Buktina Ia. Bisa ngahontal cita-citana. Neruskeun ka sakola SMP anu  dipikahayangna. Hasil tina ladang maca jeung nulis téh tinekanan. Wilujeng Lia, mugia jadi pamecut sakabéh anu maca  khususna barudak sakola sangkan iatna maca jeung nulis. Ikhtiar sangkan kahayang  tinekanan.***

Nina Rahayu Nadéa. Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di:  Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan, Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh, Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah Mangle, SundaMidang, Galura,  Tabloid Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka Tasikmalaya, Majalah Guneman,  Sastra Sumbar, Majalah Bobo, Buletin Jejak, KOMPAS, Kedaulatan Rakyat, Solo Pos, Joglo Semar, Radar Bayuwangi, jrrd

Minantu

Dimuat di Koran Galura, Minggu 5 Desember 2016. Alhamdulillah. hatur nuhun Galura :)

Minantu

Ku Nina Rahayu Nadéa

                Awak nyangsaya kana korsi. Teu nyangka sacongo buuk kana naon anu geus karandapan. Cipanon teu eureun eureun bedah. Nyeri haté jeung karunya kacida ka si cikal.  Gusti boga anak téh soléh soléh teuing. Dikitu kieu kunu jadi pamajikan. Cicing waé. Teu saeutik ogé betus kanu jadi indung. Dapon indung senang, teu loba pikiran. 

                Rumasa geus nganyerikeun haté budak, utamana si bungsu. Meureun ieu wawalesna ka kuring. Salaku indung nu teu weléh cangcaya ka manéhna. Mindeng ngagulkeun si cikal.

                “Mah kumaha?”

                “Kumaha... kumaha?” Kuring neuteup si bungsu nu ngajanteng. “Diuk heula,” nuduhkeun korsi hareupeun. Gék manéhna diuk. Luk tungkul.

                “Muhun. Kumaha abdi sareng Intan?”

                Kuring ngarénghap panjang. Nyieuhkeun bangbaluh anu pohara. Asa seueul kana angen.

                “Geus dipikiran, Gus?”

                “Tangtos, mah. Intan pilihan Agus.”

                “Ari kahayang Mamah mah tong gedebas gedebus. Kudu ditingali bébét bobot jeung bibitna. Bisi kaduhung engkéna. Ari nu jadi indung mah moal rék nyarék nyarék. Ngan saukur jurung dua.”

                “Mamah teu panuju abdi ka Intan?”

                “Ceuk Mamah gé moal ngahalang halang. Ngan kahayang téh tingali heula kahirupanna. Ningalina ogé Mamah téh éra, Gus. Mun kudu dicaritakeun mah. Calana jin ngetat tur disoék soék lebah pingpingna. Nangkring di jalan jeung barudak teu eucreug. Ah... tada teuing ceuk batur kumaha.” Kuring ngabalieus micen kalangkang nu ngajungkiring hareupeun. Intan. Awéwé nu salila ieu jadi catur salembur. Katelah budak bangor, gaul jeung saha waé, ngomong garihal. Kancing coplok tara eureun.

                “Éta mah kapungkur, Mah. Pan Mamah gé terang, Intan ayeuna tara ruang riung di jalan. Agus yakin Intan bakal robah. Komo tos rumah tangga mah.”

                “Ieuh, Agus regepkeun. Ari geus dicap goréng mah. Hésé leungitna, sok angger aya tapakna. Angger sok jadi catur. Mamah mah sieun, Gus. Enya ogé ayeuna ceuk Agus, Intan geus robah. Nya sukur. Tapi mun engké geus rumah tangga, kalakuan baheula balik deui, kumaha?”

                “Moal atuh, Mah... sing percanten ka Agus.”

                “Kuma Agus. Ari geus dipikir mah.”

                Rada baketut. Da kahayang téh boga minantu anu bageur, soléh komo ditiung mah. Hayang minantu anu siga Wanti, minantu nu kahiji. Wanti sok jadi kareueus kuring. Éta nu sok diomongkeun ka Agus.

                “Kahayang mah minantu téh siga...”

                “Siga Téh Wanti?”

                Teu nyarita.

                “Mah, urang mah teu apal kumaha jero-jerona. Da geus rumah tangga mah angger kudu silisumputkeun kagoréngan pasangan sorangan.” Agus cengkat ninggalkeun kuring sorangan di tengah imah

                Muji ka Acép budak ka hiji. Meunangkeun minantu anu soléh. Solat tara elat. Cindung teu lésot sanajan aya di imah. Atuh ngaji kitu, pangrajinna. Nyarita ka budak teu weléh lemes, tara pisan katingali nyentak. Atuh barudak gé katingali nurut pisan ka indung bapakna. Mun kuring nganjang ka imah teu weléh dagdag dégdég siga kadatangan gegedén. Sagala ditawarkeun. Bakat ku hayang nyugemakeun.Teu aya cawadeun. Acép? Sigana téh kacida bagja meunang pamajikan siga kitu. Can kungsi saeutik ogé ngarahuh, luh lah ngomongkeun nu jadi pamajikan. Rumah tangga geus 8 taunan. Can kungsi pakotrék iteuk. Adem ayem. Matak bungah nu jadi indung. Meujeuhna. Acép nu bageur jeung soléh, meunang pamajikan anu sarua  soléhna.

                Ayeuna si bungsu rék rumah tangga. Asa ngajenghok. Waktu nuduhkeun calonna. Intan.  Lanceukna katelah jéger di ieu lembur. Tato sa awak awak. Pantes lamun Intan gaulna jeung barudak anu teu bener. Da lanceukna remen mawa babaturan ka imah. Geus pasti lamun Intan disakompét daunkeun, sarua disebut jeger. Kahiji pédah lanceukna meureun jeger. Kaduana, rokok tara kaliwat aya dina leungeunna. Katiluna, nyaritana garihal. Sanajan enya ari ka kolot mah sok kadéngé lemes, Intan téh.  

                “Mulih, Bu?” Ceuk Intan hiji  waktu, basa kuring balik ti pasar. Angkaribung ku babawaan. Harita mah manéhna can aya hubungan jeung Agus. Nyarita lentong lain ka kuring wungkul. Ka kabéh saluruhan nyarita angger wé adab. Sanajan kitu haté angger teu mikeun boga minantu ka manéhna. Ijid wé nu aya.

                Diulah-ulah. Angger ngelemet. Ka Intan beuki montél. Tungtungna léah. Sieun aya nanaon babakuna mah. Ngidinan budak ngarangkep ka Intan.

                “Mamah ngidinan. Ngan omat tong cicing di ieu lembur.”

                “Muhun Mah, Agus ngartos.  Agus gé da tos nyicil bumi di Perumahan Jatiwargi.”

                “Syukur ari kitu mah. Sok diajar rumah tangga. Sing cageur. Sing bener.” Ukur sakitu. Teu hayang mamatahan Intan nu harita cenah keur ka luar. Barina gé horéam panggih. Sok asa harendeg haté, mun ningali manéhna.

                Dua taun Agus kawin. Berkah tara aya kacaritakeun  hog hag. Sanajan haté mah angger waé cangcaya kanu jadi budak. Sieun aya nanaon, sieun éléh ku pamajikan. Ah, loba kasieun anu aya dina haté. Kangaranan indung. Tinangtu masalah budak  jadi masalah indung ogé.

                Pareng ka lembur hiji waktu. Katingali Agus jeung Intan datang. Katangen sonona. Ngarangkul kuring. Celengok nyium pipi katuhu ogé ngénca. Asa tumarumpang. Ehm, hayang diaku minantu meureun. Jeung Wanti gé tara sun sunan. Datang ukur sasalaman. Peun.

                Teu kungsi lila Intan nyampeurkeun kuring nu keur popolah di dapur. Ceg, kana péso anu aya. “Ngadamel bala-bala, Mah? Wios ku Intan waé.”

                “Enya.” Pondok. Mikeun peso ka manéhna. Tuluy wé ka hareup hayang ngobrol jeung Agus. Keun wé Intan mah antep lah. Barina gé bisi ngeungeunaheun sagala disadiakeun mah.

                “Gus, ari Intan di imah sok masak?’

                “Nya muhun atuh. Mah. Wah, lamun mésér mah moal kabedag. Di kota téa arawis. Bisa bisa bangkrut atuh gajih Agus.”

                “Ning bisaeun masak?”

                “Ah, nya diajar wé atuh Mah.”

                Saminggu ti harita Acép datang ka imah. Paromanna alum. Datang nyorangan. Biasana mah sok ngabring jeung barudak.

                “Teu jeung barudak?”

                “Heunteu...”

                “Har...”

                “Mah abdi di dieu heula nya.” Ngebeubeutkeun awak kana korsi.

                “Naha ku naon? Pék téh teuing da ieu gé imah Acép. Aya masalah di kantor?”

                Manéhna unggek.

                “Jig istirahatkeun heula atuh. Tuh kamar hareup mah da kosong.”

                “Muhun. Abdi ka kamar heula atuh nya...”

                Rék ngaléos kadéngé sora Hp ngirining.  Hp luhur méja ditingali. Na layar, tulisan Mah Wanti, katingali.

                “Cép, telepon ti Wanti.” Rada ngagorowok.

                “Tos wé antepkeun.” Acép ngelol ti lawang panto.

                Ehm bakat ku nyaah kanu jadi pamajikan. Enyaan teu wani ngangkat. Inggis masalah nu karandapan kanyahoan kunu jadi pamajikan meureun. Ehm... Wanti...Wanti... bagja boga salaki téh. Teu hayang neumbleuhkeun masalah. Kuring ngaléos.

                “Cép!”

                Suwung. Tunga tengo ka kamar. Taya sasaha.

                HP nu disada, mimiti mah diantepkeun. Tapi angger disada. Dicokot. Aya nu penting meureun, gerentes haté waktu ningali saha nu nelepon.

                Kuring langsung ngangkat.

                “Goblog... anjing! Manéh téh belegug pisan. Enyaan aing mah asa teu boga salaki. Cing sing mikir atuh. Maenya méré duit ukur sakitu. Teu kira... kira.... Mun can bisa mawa duit loba, montong wani datang ka imah”

                “Ké.... punten ieu saha?”

                “Ari manéh saha?“

                “Wanti? Ieu Wanti? Ieu mah, Mamah Wan...”

                “Oh. Mamah. Sukur lah. Méh Mamah apal. Tah budak Mamah téh kitu kalakuanna. Belegug. Tara ngarti kahayang pamajikan.... Kaduhung aing kawin jeung....”

                Sora tina HP les lesan. Kapupul bayu. Kapidara ceurik cimata. Nyeri lir digerihan ku hinis.

                Lilir... lilir geus digulang gapér ku Acép.

                “Mah... hapunten abdi.” ***

               

Nina Rahayu Nadéa. Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di:  Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan, Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh, Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah Mangle, SundaMidang, Galura,  Tabloid Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka Tasikmalaya, Majalah Guneman,  Sastra Sumbar, Majalah Bobo, Buletin Jejak, KOMPAS, Kedaulatan Rakyat, Solo Pos, Joglo Semar, Radar Bayuwangi, jrrd

Nu Leungit Kaperkasaan

Hatur nuhun Mangle. Dimuat di no 2610. 5-12 Januari 2017. Alhamdulillah, #TahunBaruSemangatBaru

Nu Leungit Kaperkasaan

Ku Nina Rahayu Nadéa

                Geblug... geblug... kadéngé aya nu leumpang ti pipir imah, rekét  aya nu mukakeun jandéla kamar. Hiji jalma pikasieuneun némbongan.

                “Ampun.... ampun. Indit siah manéh, indit.” Nyekel guguling pageuh laju ngababukeun kanu aya hareupeun. Batan nyingkir, ngadon seuri. Metot guguling laju ditangkeup pageuh.

                Awak ngomprot ku késang. Sieun anu pohara nganjang. Bantal dialungkeun kanu ngabedega hareupeun. Tapi manéhna angger cicing. Sura seuri pikagilaeun.

                “Indit siah. Indiiit.” 

                “Ieu abdi,  Kang.” Nu rangéténg nyampeurkeun. Ngadeukeutan.

                “Ampun.” Kuring gentak nyokot simbut. Nutupan awak nepi ka kabéh katutupan. Nutupan ceuli bakat ku sieun. Sieun ku geremna. Sieun ku sorana.

“Geus wé mun Akang teu suka, sok balikeun deui Nuning ka kolot.” Lamat- lamat kadéngé anu nginghak. Mimiti mah diapilainkeun sieun si jurig datang. Sora nu nginghak beuki bedas. Kadieunakeun ngabangingik. Sora Nuning. Nyah beunta, rét kanu di gigir. Nuning nyuuh kana kasur . 

                Ukur bisa neuteup anu ceurik. Teu ngarti kana naon kajadian.

*

                Mimiti raket  jeung Nuning, waktu  manéhna keur raheut haté. Ditinggalkeun Wandi, sobat kuring. Ceuk Nuning mah ceunah Wandi geus dijodokeun ku indung bapakna di sebrang.

Nya kuring anu ngaleuleuyan. Nuning nu nguluwut, saeutik saeutik cageur. Bisa mopohokeun ngaran Wandi.

 Tresna téh datangna teu dihaja. Nyaah jeung deudeuh antukna euntreup kana diri. Ku remen panggih jeung Nuning, antukna micinta Nuning. Nya kitu deui Nuning. Léah, tumarima kana cinta kuring. Kolot gé teu ngalila lila kana hubungan kuring. Komo kolotna Nuning. Babakuna mah meureun trauma kunu kajadian nu  eungeus karandapan. Ukur bubulanan bobogohan langsung dikawinkeun.

                Mimiti léléngkah halu. Nguntun harepan nu geus diajam ti baheula mula. Hayang nyugemakeun manéhna lahir jeung batin. Kuring tihothat digawé dapon nyenangkeun Nuning. Sanajan enya aya kakurang anu hésé dicaritakeun. Teuing kumaha ngungkulanana, kuring gé bingung. Geus biur ka ditu biur ka dieu apanan taya nanaon. Tresna nu keur meujeuhna aya dina puncakna can bisa nepi ka lekasan. Ukur nganjang sakedapan kadituna lasut waé...

                Nuning? Sanajan enya satuhu satia. Tapi asa dosa, komo mun ningali  remen bedah cimata. Murukanan meureun kuring teu apal kitu? Ehm... geulis Nuning pujaan ati hampura Akang. Akang apal lamun Nuning sumegruk nangkeup guguling. Ukur bisa ngahuleng lamun ningali anjeun keur ngumbar lamunan. Geus kajudi naon anu aya dina manah. Kanyaah tinu jadi salaki can sampurna. Kasedih anu disumputkeun ku imut. Ku seuri bari ngarangkul. Nyumputkeun kuciwa dina gegel ambucuy salira. Dina damis anu ngagilisir sangkan kuring lilir.

Rindat anjeun, pamolah anjeun  can bisa kabales.  Can  bisa nyugemakeun. Hése hojahna. Kungsi dina hiji poé, ngahaja mangmeulikeun baju anu rada seksi. Dina prungna, kuring ngadon ngabirigidig. Enyaan kuring lalaki leumpeuh yuni. 

                “Naon atuh kakurangan Nuning? Nanaonan atuh mangmeulikeun baju nu kieu patut, bari jeung ngahina mah.” Lung baju séksi  dialungkeun kana beungeut kuring. Nyokot daster tina lomari.

                “Ning hapunten Akang nya.” Kuring ngarangkul nu diuk dina biwir kasur. Ukur ngabalieur.

                “Kunaon atuh, Akang beut   kitu ka Nuning.  Padahal mah teu kedah masihan suprise acuk nu kitu sagala. Sami sareng ngondang tapi diantepkeun. Pami Akang ngéwa ka Nuning pédah nganggo acuk kitu. Nanaonan geura?” Leuleuy nakeran nyaritana.

                “Kedah kumaha atuh Akang téh, Ning?” Kuring ngaheruk. “Anggur bantos Akang atuh. Teu aya maksud  nguciwakeun.”

                Ukur rénghap nu kadituna kadéngé ku kuring. Ngan kajudi manéhna neundeun katugenah sorangan. Api-api saré padahal  kuciwa. Nu nonggongan ditangkeup pageuh. Disimbutan parat kana dadana. Lalaunan cengkat tina pangsaréan. Wudhu.  Ménta tulung ka mantenNa sangkan daya upaya lulus, sangkan katugenah téh sirna gera gera.

                Sora HP disada sababaraha kali. Ditingali ti nu jadi lanceuk.

                “Aya naon, Téh?”

                “Mun bisa ayeuna pisan ka dieu. Ibu wales.” Ukur sakitu.

                Harita kénéh gesat gesut.  Ngasupkeun baju kana ransel sababaraha setél.

                “Nu ieu we wadahna, Kang.” Nuning nyampeurkeun. Ngasongkeun koper.

                “Ieu gé cekap, Ning,” témbal téh.

                “Abdi moal dicandak kitu?”

                “Nuning rék ngiring?”

                “Muhun atuh. Maenya sepuh teu damang diantepkeun.

                “Nuhun nya, Ning. Hapunten Akang...“

                Sajajalan taya nu nyarita, rupa-rupa lalakon piligenti nembongan. Remen maling rérét kanu  gigireun, asa béda titingalian. Ngan piligenti.  Kadang geulis kadang goréng patut. Kitu jeung kitu wéh.  Lebah péngkolan, jalan poék, ngarérét deui ka Nuning. Gebeg...  jirim  pikagilaeun datang deui. Atra. Manéhna seuri, huntuna rangéténg.

                “Ampuuun.”

                Duka kumaha kadituna, inget sotéh  geus aya di bumi Ibu. Pada ngariung ku dulur-dulur. Tinu jadi carita mah cenah kuring rék nabrakeun manéh kana tangkal gedé lebah péngkolan. Padahal mah teu kitu. Ngan sakadar nyingkahan  tina mahluk  nu pikasieuneun anu anjeucleu jeroeun mobil.

                 “Untung Nuning tiasa nyetiran nya. Janten urang tiasa di dieu,” kuring ngarawél gado Nuning.

                “Matakna atuh, Kang. Kedah seueur ngadoa. Maenya istri nyalira disangki nu lain-lain.” Nuning imut.

                “Enya. Duka atuh Akang gé teu ngartos, Ning.” Kuring nangkeup geugeut.

Dunya asa ngalegaan pohara. Di dieu di imah nu jadi kolot. Asa merdéka. Bisa malidkeun asih ka Nuning samemena.

“Geuning Akang téh hébat.” Bari jeung ngarangkul. “Anéh naha ari di bumi nyalira teu tiasa?”

                “Ehm... enya nya Ning, asa ahéng?” Kuring ngahuleng. Mikiran naon anu bieu karandapan. Antara sadar jeung heunteu. Antukna kuring bisa méré kabagjaan batin ka pamajikan. Kabagja anu geus lila didama dama.

                “Hoyong bulan maduna di bumi Ibu, panginten.” Nuning ngabéléhém.

*

                “Tah si Encép gé sigana nuju aya masalah nya.” Ki Kolot, tukang ngubaran nyarita.

                “Masalah naon, Ki? Teu aya nanaon abdi mah. Ibu anu aya masalah mah, kamari geubis cenah. Ngan kitu jaten pireu.”

                Manéhna ungut-unggutan, bari jeung angger mencrong ka kuring.  “Ké wé urang ngobrol nya, pami tos bérés ngalandongan tuang Ibu.

 “Mending ngalih we ti bumi éta,” Ki kolot mimiti nyarita. “Éta nu nyababkeun rumah tangga teu aya kaharmonisan.  Jeung na deui tina titingalian Abah mah. Aya anu kajida nyeri haténa ku kaayaan Ecep ngadahup ka Nuning. Jadi manéhna ngunek ngunek nepi ka téga ngirim naon rupa, sangkan Encep teu walakaya.” Ki Kolot neuteup ka kuring.

                “Enya abdi gé teu ngartos, Ki. Da asa teu gaduh panyakit kitu ti kapungkur gé,” kuring ngeluk.

                “Enya ieu mah aya nu rék culika. Ngahaja méh rumah tangga pukah. Émut émut wé saha jalmana anu kira-kira nyerieun haté, ku rumah tanggana hidep duaan. Tah poma kudu dijauhan.”

                “Wandi?” Nuning jeung kuring méh bareng

                Naha Wandi téga. Tapi pan salila ieu babarengan. Ngasupkeun kuring gawé di kantorna. Manéhna ogé anu ngahadiahan imah  leutik campernik di sisi lembur.

                “Kudu ati-ati wéh mun geus rumah tangga.” Wandi ngaharéwos kana ceuli basa keur panganténan.***


Nina Rahayu Nadea, penulis novel: Memilikimu di sisa hidupku, Memahar Rembulan, Dua Hati dan Robohnya Sekolah Kami :)