Kamis, 24 Juli 2014

Carpon, Tribun Jabar, 22-24 Juli 2014



Lebaran Taun Ieu
Ku: Nina Rahayu Nadéa


                Dolly di pager beutis. Awéwé, lalaki, budak leutik tumplek. Lir gulang-gulang anu sayaga ngabéla raja. Inyana teu sudi nagara kameumeutna diranjah deungeun. Rido padungdung.  Sayaga nyanghareupan balai anu aya di hareupeun. Rido uculan. Rido raga paturay jeung nyawa. Lain bobohongan demi harga diri. Demi kahayang anu kacida gedéna.
                Pon kitu deui kuring sarua ngilu ka jalan. Dapon ngahargaan kanu lain. Aub jeung mangrébu jalma nu campuh ti béh ditu mula. Gotong royong ngabélaan nasib. Teuing geus sabaraha kali kikieuan. Geus teu kaitung. Tisaprak pamaréntah nyieun putusan yén Dolly keukeuh kudu ditutup.
Ngajajar weweg. Teu kaéléhkeun ku aparat, mawa pakarang. Beungeut diteregos. Badis téroris. Geuleuh sabenerna ningali gambaran diri sorangan. Nanaonan maké dibarulen kieu, pan biasana gé némbong-némbong orat. Naha ieu jeung maké panutup beungeut sagala? Wera. Pantes da sieun disorot ku  média. Inggis poto kuring jeung nu lainna sumebar dina média. Der, kéh kanyahoan ku nu di imah. Beu... beu... Si  Entat téh geuning gawé purah.... Hah, teu wasa sorangan neruskeun caritana gé. Tada teuing Ema jeung Bapak di lembur, gudawang haténa.
                “Urang kudu bajoang,” ceuk Mamih Nirce hiji poé.
                “Bajoang kumaha, Mih?” Lély malik  nanya.
                “Nya bajoang sangkan ieu wisma angger aya. Sangkan maranéh angger bisa ngabogaan duit pikeun maraban anak di lembur. Urang kudu tetep diajénan ku batur. Yén urang téh bisa mandiri.”
                Diajénan? Kuring neureuy ciduh. Kecap nu papalingpang jeung kanyataan. Moal aya nu ngajénan urang nu ngan saukur jadi runtah, jadi leutak dina lautan nirca. Sora haté beuki bedas. Ngamuara jadi sagara kingkin. Peurih Mih, kuring kikieuan téh, embung mun kudu disebutkeun mah. Hayang kabur. Hayang leupas. Hayang ngadukung  aparat. Ngadukung  para pamingpin nu bener-bener bisa nutup Dolly salilana. Kuring hayang ngejat. Haté ngocéak. Kedal ku ngagukguk.
                “Meunggeus Tati tong ceurik. Ngado’a wé sing remen, Mamih rék bajoang sangkan maranéh angger bisa gawé di dieu. Mamih rék nyieun rencana. Rék ngaharéwosan Pak RT sangkan bisa ngerahkeun masa.” Si Mamih ngaléos.
                Rébuan jalma moyég ngajajar... ngabaris lir prajurit nu sayaga nyanghareupan perang. Enya maranéhna sadia  ngorbankeun jiwa raga. Rido peperangan demi ngabéla bebeneran. Bebeneran? Naha bener kitu anu dilakonan téh? Pan geus pada nyaho maksiat téh dosa. Dilaknat ku Pangéran.
                “Lamun pamaréntah nutup Dolly. Perang heula jeung kuring.”
                “Cipanon Getih di Dolly, lamun pamaréntah teu ngagugu.”  tulisan dina spanduk katingali écés.
                Ngalawan  pamaréntah demi ngabélaan kahayang, demi ngabéla beuteung anu kudu dieusian. Rék timana deui pakasaban  lamun lain gawé di dieu. Enya ku ditutupna Dolly geus nyababkeun pugagna ékonomi mangrébu jalma. Lain ti ngan saukur PSK, mucikari tapi ogé pagawéan lain ti mimiti tukang parkir, tukang dagang, tukang béca kabéh kaleungitan pakasaban.
                Aya kabungah  saéstuna nyaangan haté kuring.  Kamar haté nu salila ieu medem kapoékan  éling, saeutik saeutik ngabaranyay. Keun, ngan kuring nu nyaho kumaha kabungah haté. Ti baheula hayang leupas tina dunya kotor téh. Ulukutek dina urusan rurujit. Ngan nya kitu téa. Ku kaayaan. Kuring geus dipenjara di ieu tempat. Teu bisa ngejat. Pan kuring sasat geus jadi primadona. Omsét si Mamih salaku mucikari naék sababaraha kali lipet sabada kuring aya di dieu. Pangabutuh  kanu keur di lembur kacumponan ku kaayaan kuring siga kieu.
                Sedih sabenerna. Hayang leupas tina ieu pagawéan anu sabenerna teu barokah. Ladang ngajual awak anu kacida dilaknatna. Ngan kumaha tadi gé geus disebutkeun, hésé keur ngejat.  Sababaraha urang bodyguard si Mamih teu weléh ngukuntit. Ayeuna aya warta yén Dolly rék dibubarkeun, enya asa ngalegaan alam dunya téh. Geus sababaraha poé teu aya anu transaksi. Si Mamih sieuneun aya nu datang ngagerebeg dina situasi genting kieu mah. Sanajan loba langganan anu kuduna dilayanan.
                Gusti... mugia ieu jalan keur kuring sangkan bébas tina pagawéan nirca. Ceuk kuring nyuuh dina pangsujudan. Asa bébas merdéka dua poé ieu téh. Ngalaksanakeun solat anu salila ieu tara dilakonan. Asa tengtrem, ayem ieu haté, enyaan asa bagja. Mudah-mudahan bener Dolly rék ditutup salilana.
                “Tat geus saré?” sora si Mamih  ngetrokan panto.
                “Teu acan. Ké sakedap.” Kuring gura giru ngudar mukena. Diasupkeun kana lomari. “Aya naon, Mih?” kuring mukakeun panto.
                “Aya picaritaeun sakeudeung.” Cenah bari jeung langsung asup ka kamar. Diuk dina biwir ranjang.
                “Kumaha?”
                “Tati apal kumaha kaayana ayeuna di luar?”
                Dijawab ngan saukur unggek.
                “Mamih gé teu apal, kumaha lalakon urang saterusna. Usaha mah eunggeus béak déngkak. Tapi mudah-mudahan wé bisa nuluy. Mamih karunya ka Tati nu geus betah di dieu, geus jadi primadona. Ogé karunya ka Lély, Lisna, Mérry  jeung nu lainna. Rék dibiayaan kunaon barudak di lembur lamun pagawéan ieu ancur....” Sorana dumareuda.
                “Ah, Mamih kuring mah atoh wé nu aya. Pan ti baheula gé apal. Hayang eureun tina pagawéan ieu. Hayang ngencar. Enyaan atoh... atoh. Mi...” haté kuring galecok. Omongan nu kahayang mah betus. Kadéngé ku si Mamih. Tapi teu kaluar tina tikoro.
                “Tadi aya surat. Cenah mah duit kompénsasi keur maranéh. Saurangna 5 jutaan. Wayahna isuk bawa. Mamih gé sarua rék kaditu. Ngan ku sorangan wéh nya méh puguh. Jing  ka ditu jeung nu lain.” Si Mamih mikeun sacewir kertas.
                Ditampa ku kuring bari gancang dirawatan. Duit 5 juta. Duit halal paméré pamaréntah nu ngahaja dibikeun ka sakabéh PSK jeung mucikari sangkan aréling, areureun tina pagawéan kotor. Tur dijadikeun modal.
                “Rencana Tati kumaha ayeuna?” Si Mamih neuteup kuring.
                “Duka.” Témbal téh halon. Hayang apal sabenerna naon kahayang si Mamih satuluyna.
                “Balik heula wé ka lembur. Di dieu keur teu aman, loba aparat, loba démontrasi. Mamih rék nutup heula ieu wisma. Jeung Kagok sakeudeung deui gé lebaran. Ké lamun geus aman ku Mamih ditelepon deui. “ Si Mamih nangtung ninggalkeun kuring anu keur ngahuleng.
                Balik ka lembur? Asa teu percaya kana dédéngéan bieu. Hayang mah ngajorowok bakat ku atoh. Pan salila ieu, can pernah kuring diidinan balik.  Sanajan kungsi sababaraha kali ménta ka si Mamih anggur dihaok.  Ti dinya mah ngabebetah manéh waé. Ayeuna kasempetan. Ya Alloh, mugia teu robah kaputusan Si Mamih. Kabayang budak kuring anu ditinggalkeun sigana geus gedé. Hayang ngarawu, hayang geura ningali manéhna. Budak hiji-hijina anu ditinggalkeun, disérénkan ka nini akina, sabada disérahkeun ku Kang Maman.
*
                Kabéh carinakdak, tinggarupay ka kuring waktu ninggalkeun Dolyy. Lély ngarangkul kuring kacida lila. Beurat papisah. Geus asa jadi dulur. Sapapait samamanis sabagja sacilaka.  Ayeuna sasat kuring nyieun kaputusan. Kaputusan anu dijieun kusabab aya lolongkrang ti si Mamih. Lolongkrang anu dipiharep bisa ngabébaskeun kuring tina sagala rereged. Ari maranéhna babaturan  téa? Majar masih betah di Dolly. Rék nungguan waé di Dolly, rék pait rék amis.  Jeung na deui lamun balik teu puguh rék gawé naon cenah.
                Jeung  enyana. Kuring gé can nyaho naon pilampaheun kuring sabada aya di lembur. Rék gawé naon? Rék ngabayuan budak jeung kolot kunaon. Tapi lahaula. Pan ieu kahayang kuring,  pan geus puguh di dieu mah duit tinggal ngarawuan, teu hésé nungguan lalaki nu gering daratang nyalampeurkeun sorangan, teu kudu ditéangan. Piduiteun geus sidik hareupeun. Babari. Enya babari pisan. Dina sapoé teu weléh ngaladangan. Lamun dipikir geus puluhan, meureun ratusan lalaki anu geus sapatemon jeung kuring. Lalaki nirca anu cenah teu cinta ka anak pamajikan, anu cenah dipangnyerikeun haté ku pamajikan pédah salingkuh.
Lalaki buaya. Lalaki  tolohéor. Pinter ngékol. Bari jeung geus ka imah mah angger nyebut sayang. Dasar nurustunjung. Pikasebeleun. Aéh, enya kétang meuning gé loba lalaki nu siga kitu méh dunya kuring angger haneuteun. Pan geus kabuktian ku kuring anu bisa ngabayuan Ema jeung Bapak di lembur.
                Cipanon murubut... dijajap panggupay ti babaturan. Kahayang mah angger jeung maranéhna, embung pipisahan. Ulah... ulah kaéléhkeun ku pangbibita. Pan kuring hayang babalik pikir. Kuring miceun lamunan. Tekad buleud kana putusan.
*
                Balik ka lembur teu disaha-saha, éstu dibagéakeun ku Ema bari reumbay cisoca.
                “Aéh Entat geuning,  bisa balik ayeuna mah. Naha teu méré ibar atuh. Nyaho Entat rék balik mah meureun disadiakeun kadaharan anu ngareunah.” Ema muka panto.
                “Hapunten Entat nya, Ma. Tambélar ka Ema.” Kuring nyuuh na lahunan.
                “Teu nanaon geulis, Ema  ngarti. Hidep gawé. Tihothat ngabélaan Ema jeung Bapak. Ngabélaan  budak. Tuh ku hidep geus katingali ladang hidep gawé. Imah weweg. Ema reunceum atuh tabungan di bank alhamdulillah boga, éta teh ku kakeyengan hidep geulis.” Ema némbongkeun leungeun nu pinuh ku geulang. “Anggursing Ema jeung Bapak  nganuhunkeun.” Ema ngomong cumalimba.
                Kuring rarat rérét. Enya geus robah 180 darajat. Basa ditinggalkeun téh, imah masih panggung, méh doyong ayeuna  robah jadi gedong anu weweg. Bagja, ningali paroman Ema nu hégar, kabulen ku pakéan anu hargaan.
                “Ma?” Kuring neuteup semu asa-asa.
                “Aya naon Tat?” Ema mencrong.
                “Teu nanaon mun Entat cicing di dieu deui?  moal deui indit ka kota, Ma.”
                “Ku naon?” Ema siga nu reuwas.”Di kaluarkeun di tempat gawé?”
                Kuring ngeluk. Teu wasa paadu teuteup jeung Ema. Kagambar rasa kuciwa Ema. Karék gé ngomong kabungah, ayeuna  meunggaskeun kabagja. Enya kabayang ku kuring. Sasat duit sabulanna ngocor gedé, ayeuna kudu dieureunkeun. Pasti Ema ngarumas.
                “Teu aya nanaon, Ma. Asa betah di lembur ning. Eya gé gawé Entat di kota ngeunah tapi ning haté mah teu bisa dibohongan. Agger maskét ka lembur.”
                “Enya keun atuh ari geus jadi putusan hidep mah.” Ema rumahuh. “Rék gawé naon atuh ayeuna  di lembur Tat?” Ema nalék.
                “Can kaémutan, Ma. Hoyong reureuh heula. Ké ku Entat diémutan.”
                “Nya moga-moga waé aya jalan,” ceuk Ema.
                Ema... ema naha geuning taya riuk kamelang kuring aya di kota. Haté halon cumarita. Ema mah percaya saratus persén naon anu ku kuring dipilampah. Enyaan teu melang Ema?  Ah, meureun Ema gé melang ngan baé kaubaran ku duit anu dikiriman ku kuring unggal bulan.
                “Sok geura éntépkeun ka kamar. Tah kamar Entat panghareupna.” Ema mawa babawaan ka kamar.
                “Nuhun, Ma.”
                “Ari si Ujang ka mana,  Ma?”
                “Keur dibawa jalan-jalan ku Bapak hidep. Ngabuburit  ka dayeuh.”
*
            Alloohu akbar… Alloohu akbar … Alloohu akbar … Laa ilaaha illalloohu walloohu akbar… Alloohu akbar walillaahilhamd...
                Sora takbir ngalanglaung. Handaruan meulahkeun simpe. Aya nu ngésétan kana haté ngadéngé éta takbir. Cipanon bedah teu katadah. Juuh maseuhan pangsujudan. Gusti kuring rumaos milampah nirca. Codéka geus dirungrum kekebul dunya, mugia anjeun ngahapunten sagala dosa abdi. Mugia anjeun maparin jalan tur pitulung ka jisim abdi, sangkan bisa ngaléngkah tetep dina jalan anu diridoi ku anjeun.
                “Entat... buru geura ka cai, bisi kabeurangan urang ka masjid. Solat Id. Jeung etah saré di dinya. Tiis atuh.”
                Kuring nguniang tina pangsujudan. Kasaréan satutas solat Shubuh.
                “Asa lieur puguh gé, Ma.”
                “Tong maksakeun atuh ari rieut mah. Istirahat waé.”
                “Hayu, Ma. Moal kua kieu. Ké gé cageur. Lebar... Meungpeung di lembur.”  Kuring nuturkeun Ema ka masjid.
                “Duh Entat meuni pangling. Alhamdullilah ning bisa lebaran di lembur.” Ceu wati anu aya di gigireun ngajak sasalaman.
                “Muhun. Alhamdulillah ceu?” kuring seuri konéng. Kumaha Mang Jaka damang, Ceu?” tamba heunteu teuing, kuring nanya. Da inget salaki Ceu Wati téh stroke basa kuring indit ti lembur.
                Ceu wati teu némbal.
                “Ssst, geus maot.” Ema ngaharéwos kana ceuli.
                “Hapunten, Ceu. Ngiring bélasungkawa.”
                “Teu nanaon Tat. Da geus lila. Ayeuna mah Euceu téh....”
                “Senang Entat. Tah turutan Ceu Wati, meunangkeun urang dayeuh, jalma jegud.  Sakeudeung deui gé Ceu Wati mah pindah ka kota.”
                “Ehm ... ngiring bingah atuh, Ceu.”
                “Keun dido’akeun ogé ku Ceuceu. Entat sing geura boga jodo deui. Teu ngeunah disebut randa téh. Karasa ku Ceuceu. Teu kaur ngalengkah aya wé piomongeun nu teu ngeunah.” Ceu Wati ngaharéwos. Meg, kana angen aya nu nonjok. Boa kalakuan kuring gé....
                Satutas solat Id kabéh ngantay. Sasalaman jeung papada warga. Kahayang mah tiheula muru imah. Asa can siap panggih jeung jelema loba. Ngan karunya ka Ema nu keukeuh hayang dibaturan. Antukna kapaksa ngantay ngilu jeung nu lain.
                Réma pataréma, silihampura. Sililubarkeun dosa. Teu kaur sasalaman da bari jeung nyusutan cipanon anu teu weléh bedah. 
                “Tati,” sora hiji lalaki écés.  Sorana ngingetkeun kuring ka hiji lalaki nu remen nganjang ka wisma Mamih. Balayar dina lautan cinta. Manéhna nu salila ieu mikanyaah mikahéman ka kuring. Kungsi dina hiji waktu mah balaka seja mawa kuring ti éta tempat. Rék dijieun istri sah ceunah. Kuring tanggah lalaunan. Bréh...
                “Kang Bény!”
                “Paingan kamari dipilarian teu aya. Ning aya di dieu béntang pujaan téh. Énggal ka ditu deui nya, akang sono.” Panon ngiceupan cunihin.
                Teu hayang némbalan. Anggur asa dijejeléh. Gusti geuning dunya téh heureut, naha atuh beut panggih deui jeung nu kieu.  Teu bisa kitu kuring ngaléngkah sabébasna. Hayang néang jalan nu hadé téh geuning sesah, ya Rabb. Kuring nyusut cipanon.
                “Tat, tah ieu salaki Ceuceu téh. Kadé nya.” Ceu Wati norojol  ngaléng leungeun Kang Bény siga nu kasieunan.***

Kamis, 10 Juli 2014

Carpon, Galura 10-!7 Juli 2014


Kembang Asih
                                                        Ku: Nina Rahayu Nadéa

Yuni di mana  anjeun? Duh ieu diri beuki migandrung, lara nalangsa beuki marengan. Angot kamari mah teu bisa saré sakerejep-kerejep acan. Pédah basa kuring ka supermarkét panggih jeung awéwé nu pakéan sarta pangadegna blég anjeun. Sajongjonan mencrong ka manéhna nu keur nonggongan. Baju kayas, buuk ngarumbay galing muntang semu beureum, ngaharib-harib urang bulé, persis anjeun. Baju kayas mawa lamunan kuring.  Harita wanci sareupna, balik gawé ngahaja nepungan anjeun  di tempat nu biasa.
            “Jajap Yuni ka BIP nya?”
            “Tong ayeuna nya Yun,” kuring ngabangbalérkeun anjeun. Apal kana adatna lamun ngajak ka hiji tempat geus pasti aya paméntana.
            Anjeun ngadon seuri.
            “Apal Yuni gé lah teu gaduh artos nya?? Wios Yuni gaduh da. Pokona jajap nya!”
            “Ning apal?” ceuk kuring ngajembél pipina.
            “Biasana gé pan gajihanna ping 25. Héhé.”
            Éléh déét, antukna kuring nganteurkeun  ka BIP. Kurulang kuriling aya kana dua jamna. Abong awéwé, sagala dirampa, sagala diilikan. Rap kana baju ieu, rap kana baju itu. sagala dicoba. Antukna kapilih baju kayas lékmong, hareupna diofnésel kerep, ditindes ku benang warna kayas kolot, ngepas dina awak. Beuki geulis. Beuki maskét kuring ka anjeun.
            Tambah pulsanya, Bu? Lagi promo nih!
            Gebeg ... lamunan nyingray.
            Ngak ah, baru diisi.” Ceuk awéwé nu baju kayas. Atra ayeuna mah beungeutna, geuning lain anjeun. Pipina pinuh ku ewateun, jauh jeung anjeun nu salilana luis jeung limit,  tandaning hadé ropéa. Lemes kacida. Kitu pantes atuh da anjeun salilana ngariksa awak jeung beungeut. Tiap amprok teu weléh cahayaan. Sakalieun aya jarawat hiji gé, tagiwur siga nu manggih naon boa.          
*
Yuni, ayeuna kuring  lunta ti ieu  kota, rék ngabangbalérkeun haté nu pinuh ku panglamunan ngeunaan anjeun nu teu weléh nembongan waé. Rék nyingkahan sagala lampah ngeunaan anjeun jeung kuring nu  ngabaruang tineung. Léléngkah halu. Léléngkah dina naratas haté nu teu weléh canéom, malahmandar kacaangan ku lampah anyar nu rék dilakonan ku kuring. Pon kitu deui léléngkah dina naratas karir nu burakrakan. Gawé ti nol, napak lalaunan dina tiap hambalan.
Nyumangetan diri sorangan ku cara gawé suhud.  Tara nolih kacapé jadi ubar mujarab pikeun saeutik saeutik neundeun ngaran anjeun. Dirawat dihadé-hadé dikonci ganda, disimpen na lomari nu diteundeun di kamer haté,  méh teu ngulayaban lain wayah. Lamun gawé rada rinéh, konci kamerna sakali-kali ku kuring dibuka. Tepung jeung anjeun dina lamunan ngapak méga ngambah jomantara, duh éndahna.
Siga ayeuna, pagawéan nyieun laporan geus réngsé. Rét kana jam nu ngadaplok dina témbok. Jam dua belas kurang lima belas. Lima belas menit deui ka istirahat. Rét kana papan pengumuman, di dinya katingali undangan, sigana anyar diterapkeun, da tadi isuk-isuk mah asa teu ningali.  ‘Kepada Yth Karyawan / Karyawati PT Indotex’.  Ningali éta undangan, beut kasuat-suat ka anjeun. Sabulan saacan anjeun ngiles pan urang kungsi nyieun sketsa undangan. Undangan nu sarua persis jeung nu ayeuna ditingali ku kuring.
“Tong coklat ah, mending biru,” ceuk anjeun.
“Naha meni keukeuh hoyong biru?”
“Biru mah warna kalem, komo deui ieu biru langit. Supados rumah tangga urang salamina aya nu mayungan, pan ibarat langit nu salamina mayungan cinta urang.” Anjeun nyarita bari gek diuk dina lahunan kuring.
Kuring anteng nyieun sketsa undangan, siga kahayang anjeun.
“Tah sae, tapi tong tangkal wungkul ah, mending diluhurna nganggé dua manuk nu nuju ocon, héhé supados romantis.”
Yun, ieu desain undangan geus jadi. Tuh pulas langitna meni éndah persis paménta anjeun. Pangluhurna, tulisan undangan ku tinta emas,  handapna gambar dua manuk nu keur ocon dina luhureun tangkal nambah mamanis  undangan. Bagja nya Yun? urang sakeudeng deui bakal ngadahup. Bakal hiber sakahayangna siga manuk nu bébas merdéka taya rereged. Rék ngahajakeun nepungan béntang, nu salila ieu ngintip cinta urang. Rék ngenalkeun anjeun ka saniskara makhluk, yén anjeun ayeuna geus jadi milik kuring.
Yun, tuh tingali persis kahayang anjeun. Undangan nu kandel nu jerona aya ukiran ngaran urang, dipasieup maké pita hérang warna konéng diadumaniskeun jeung beureum. Padahal harita anjeun kungsi rada nyeuneu, pédah pita nu diterapkeun téh, kagunting saeutik, atuh jadi aya nu ngawir jeung teu rapih katingalina. Untung masih kénéh aya cadangan. Jamedud leungit  kaganti ku imut sugema  anjeun nu kacida nyari. Imut nu ngirut. Ah, jadi hayang geura hiber ka surga jeung anjeun. 
“Matakna geura boga pamajikan,” teu kanyahoan Anwar geus aya tukangeun.
“Éh, Anwar!” satengah maksakeun kuring nyoara. Padahal haté mah keuheul pisan ka manéhna. Teu ngartikeun pisan. Keur sosonoan ngumbar lamunan, nguntun harepan aya nu ngaganggu. Rék ngapung panganténan teu tulus. Dasar. 
*
“Mana pasanganna?”
“Nyorangana waé?”
Bosen ngajawabna. Tiap jelema nu amprok nanyakeun kitu. Aya nu nyelekit kana haté, asa digerihan ku hinis. Enya ayeuna mah nyorangan teu mawa pasangan, tapi maranéhna can apaleun baheula kumaha. Tiap  ka undangan kuring teu weléh jadi sorotan, jadi sumber gosip. Pangpangna loba nu sirik. Kuring lalaki basajan nu bisa nyandingkeun awéwé geulis rancunit lir bidadari ti kahyangan. Matak ngajuralit panon  lalaki anu mencrong anjeun. Tapi anjeun tetep tonggoy, muntang kana pigeulang leungeun kuring. 
Ari ayeuna? Nyorangan taya nu marengan. Kaéléhken ku si Andi nu ngan saukur jadi OB di kantor. Gagah, makalangan ngagandeng awéwé pasanganna. Lieuk ka Amran ngagandeng awéwé. Ningali Andri jeung kabogoh. Bener-bener jadi jelema paling jomblo sadunya. Yuni kamana anjeun?
Keur ngeunah-ngeunah ngahénggoy mie kocok, torojol Anwar jeung kabogohna. Gék nu awéwé diuk gigireun kuring, sanggeus dititah ku Anwar. Nalipak manéh. Jung we cengkat, ningalkeun maranehna.
Muru pangantén. Gagah. Kharismatik. Dina umur nu setengah abad, teu katingali geus cetuk huis jeung reuay incu. Abong jelema jegud, sagalana kasilep. Dibendo, maké baju adat sunda. Paroman hégar, soméah daréhdéh. Angger matak ajrih boga dunungan téh. Waktu sasalaman awakna rengkuh, tanda ngajénan, tanda ngahormat. “Sok enggal geura milari calon,” paneuteupna anteb. Dijawab ngan saukur ku seuri koneng. Leungeuna ngarangkul kuring. Teu ningali kuring ngan saukur bawahan, teu ningali kuring téh jelema cacah. Enyaan asa diajénan, asa dihargaan jadi jelema leutik gé. Mun sakabéh pajabat siga kieu, ngarasakeun ka jelema nu siga kuring. Sigana dunya téh aman.
Maju saléngkah ka pangantén awéwé. Awak rengkuh. Réma pataréma, leungeuna nu rancunit, lemes, ngahudang rasa nu salila ieu aya dina panjara haté. Ngageterkeun tineung nu beuki migandrung. Kuring tanggah. Neuteup bidadari nu geulis kawanti-wanti. Bidadari nu salila ieu ngait na ati, maskét na haté. Paadu teuteup. Mulangkeun panineungan waktu nu larung. Mangsa urang paduduaan, jangji ngawelah rasa dina lautan cinta, jangji sapapait samamanis, hirup kumbuh babarengan. Pangantén imut.  Imut nu ngirut, ngageterkeun haté nu liwung. Liwung ku gandrung kasmaran. Ngageterkeun kembang-kembang asih nu maluguran katebak angin kasimpé.
“Wilujeng Yuni!”***

Selasa, 01 Juli 2014

Cerpen Merapi 22 Juni 2014



Absurd
Oleh: Nina Rahayu Nadea
            “Dana Bos, dana bawaku katanya sudah cair,” ucap seorang TU berkata keras.
            “Ssst... jangan keras-keras, nanti ada cicak.“
            “Cicak? Oh dia!” ia tersenyum ketika melihat sahabatnya menyimpan telunjuk di bibir. Menunjuk ke ruangan sebelah. Ruangan kepala sekolah.
            “Ya, tapi tetap saja nanti juga ia tahu sendiri.” Ia tersenyum lebar melihat sahabatnya yang seolah takut uang itu segera berpindah. Ya, pindah seperti sebelumnya. Uang dari pemerintah untuk biaya operasional sekolah. Sering mampir ke rekening pribadi kepala sekolahnya. Memang ada juga yang dijadikan biaya operasional. Tapi jumlahnya tak seberapa. Lebih banyak meringkuk di kantung pribadi, di dompet. Bertengger menjadi hunian pribadi yang mewah.
            “Ah moga cepat cair, aku kasihan sama guru honor. Sudah tiga bulan belum digaji.”
            “Dan yang pasti semoga tidak mengendap lagi di dompet ibu. Hihi.”
            “Moga saja ibu cepat sadar.”
“Sadar? Mustahil. Buktinya, perkara bangunan kelas yang roboh akibat mark up anggaran belanja, tetap saja tak membuat ibu sadar. Segalanya selesai dengan uang. Walau beliau sempat ketar ketir karena berhadapan dengan aparat. Kini melenggang seperti biasa, masalah dulu hilang tak berbekas.”
Mereka bergidik ngeri membalikan ingatan masa lalu. Ketika suatu pagi. 10 menit yang lalu lonceng baru saja berbunyi. Anak-anak dengan riang dan bersemangat masuk ke kelas. Menerima ilmu-ilmu dari para guru. Senyap. Ketika tiba-tiba kegaduhan terjadi. Atap kelas di lantai dua rubuh. Jerit tangis pilu seketika terjadi. Darah tercecer di mana-mana. Mengerikan.
Beberapa menit kemudian, sekolah  dipenuhi para polisi.  Police line, membentang. Wartawan menyemut di lokasi kejadian. Para korban bergelimpangan. Patah tulang, pingsan bahkan satu orang siswa terluka parah mengalami gegar otak. Begitu menegangkan. Beruntung tidak ada korban jiwa. Walau semenjak itu sekolah menjadi tidak laku. Banyak murid yang tidak mendaftar ke sekolah ini. Takut.
“Iya, yah. Ngomong-ngomong ke mana sudah siang begini ibu belum datang?”
            “Ah, ngak usah dipikirkan, paling ia mencari tahu tentang uang yang akan cair.  Atau juga membersikan mukanya yang semakin berjerawat. Hihi.”
***
            Bu Suti datang ke salon langganannya. Menyembuhkan jerawat yang akhir-akhir ini semakin banyak menyembul dari kulit pipinya yang bersih mulus. Asalnya satu, kemudian dua tiga terus beranak pinak dan kini memenuhi  wajahnya. Jerawat yang semakin hari semakin membuatnya gelisah. Ia yang selalu menjaga penampilan agar semakin trendy dan semakin disanjung anak buahnya kini harus memperlihatkan jerawatnya.
            “Gimana nih, katanya obat mujarab dan manjur,” Bu Suti bersungut menghadap pemilik salon. Melemparkan obat jerawat yang mahal dan berseru lantang pada pegawai di sana. “Pokoknya kalian harus bisa menghilangkan jerawatku. Berapa pun akan kuganti. Asal kulitku mulus kembali,” dengusnya jengkel.
            “Jangan marah Bu, mungkin ada kelainan di kulit. Atau ibu periksa khusus saja ke rumah sakit,” dengan halus Bu Via pemilik salon  mendekat, memegang bahu Bu Suti. Berharap marahnya reda. “Aneh juga kenapa jerawat ini ngak bisa hilang?” ia melihat jerawat di pipi Bu Suti. “Padahal obat ini nomor satu lho. Tak biasanya seperti ini,” tangannya meraba kulit Bu Suti. Wajah yang menurutnya semakin dihiasi oleh jerawat. Jerawat yang dua hari ini semakin membesar. “Ini sepertinya bukan sembarang jerawat, Bu?”
            “Maksudmu?” Bu Suti mendelik.
            “Sebaiknya ibu ke dokter kulit sajalah. Insya alloh cepat sembuh yah. Jangan kuatir aku punya kenalan dokter kulit bagus,” ia memberikan alamat pada Bu Suti. Bu Suti menerimanya. Dengan harapan begitu besar. Semoga dokter ini bisa menyembuhkan jerawat yang membandel. Berapapun biayanya ia akan sukarela mengeluarkan, asalkan wajahnya yang senantiasa digandrungi, molek kembali.
***
            Dokter itu keheranan melihat wajah Bu Suti yang dipenuhi jerawat. Sebagian darinya mengeluarkan nanah yang berbau.
            “Koq dibiarkan begini? Kapan kejadiannya?”
            “Belum lama, baru tiga hari, Dok.”
            “Tiga hari?” dokter itu mengernyitkan dahi, memeriksa kulit muka Bu Suti. Meneliti dengan seksama. “Ya,  mudah-mudahan obat ini mampu menyembuhkan penyakit ibu.” Ia membuat sebuah resep untuk Bu Suti. Dalam hatinya dipenuhi seribu tanya. Tiga hari. Waktu yang sangat singkat. Tapi begitu cepatnya sang jerawat menyebar dan bahkan telah menutupi seluruh wajah Bu Suti. Jerawat tidak normal dan mengeluarkan nanah yang  berbau.
***

            Karena jerawat yang semakin melebar membesar juga bernanah, menyurutkan niatnya untuk senantiasa datang ke sekolah. Sekolah di mana senantiasa dijadikannya tempat berladang. Berladang mencari uang yang selama ini menumpuk. Di sekolah dia dapat mengekspresikan diri. Memperlihatkan kecantikan yang membuat iri bawahannya. Perintahnya senantiasa digugu oleh anak buahnya. Hem, siapa yang takut pada dirinya seorang kepala sekolah. Sekali protes telunjuknya langsung beraksi, memerintahkan pada para wakaseknya untuk senantiasa membuat SK. SK pengunduran diri anak buahnya. Apalagi guru yang sering mangkir.
            Para guru honorer menunggu dengan setia kabar baik. Kabar yang dapat menyenangkan keluarganya di rumah. Tapi kabar itu tak pernah ada. Bisik angin segar yang biasanya datang dari TU tak pernah ada. Bendahara TU pun, sepertinya enggan untuk bertemu dengan para guru honorer. Mereka lebih baik menyembunyikan wajah-wajahnya, menyembunyikan diri di balik lemari-lemari besar,  di balik komputer tempat mereka bekerja. Takut mereka menjadi kena getahnya, takut jika para guru marah. Bertanya:
            “Kapan honor akan dibagikan?”
            Pertanyaan yang memang seharusnya dijawab dengan  amplop hasil kerja keras mereka. Bukan rahasia lagi memang jika uang itu sering mampir di dompet ibu kepala. Mengendap. Tapi kini sudah sangat keterlaluan. Tiga bulan lebih, bukan waktu yang sebentar untuk menunggu.
            Kini para guru semakin malas untuk berangkat. Bukannya tak ada semangat untuk mencerdaskan anak bangsanya tapi apa dikata. Dompet mereka kosong. Anak- anak didik terlantar karena guru yang mangkir. Membiarkan tunas-tunas harapan bangsa menyimpan lara.
            Tak adil memang di tengah pendidikan yang semakin digembor-gemborkan. Dana pendidikan naik. Gaji para guru  naik. Semua guru akan disertifikasi dan mereka akan sejahtera. Kehidupan para guru honorer akan sama, sederajat dengan para guru PNS. Mana buktinya?
            Tak terbukti. Keringat dan tenaga mereka musnah. Tetap ada diskriminasi. Diskriminasi yang membuat kesenjangan begitu dalam.
***
            “Apa gerangan penyakit saya? Apa obatnya?”
            “Obatnya banyaklah beristigfar!”
            “Maksud Pak Ustad?”
            “Kembalikan segala uang yang bukan hak ibu.”
            Bu Suti termenung. Merenungi perkataan Pak Ustad yang sengaja ia datangkan ke rumahnya hanya untuk menyembuhkan jerawat.
            “Secepatnya ya, Bu. Insya Alloh ibu akan segera sembuh. Ingat mereka sangat membutuhkannya,” Pak Ustad tersenyum dan segera berlalu dari rumah megah Bu Suti.
            Bu Suti terdiam memandangi punggung Pak Ustad yang semakin lama semakin menjauh. Ingin sebenarnya ia marah, berteriak memaki,  karena lantang menggurui. Tapi semakin niat  kencang tertanam di hati. Jerawat itu semakin berdenyut, semakin marah, dan mengeluarkan nanah berbau.***

Nina Rahayu Nadea, lahir di Garut - Jawa Barat,  28 Agustus. Menulis dalam bahasa Sunda dan bahasa Indonesia. Karyanya dimuat di beberapa media. Tulisannya bisa dilihat di www.ninarahayunadea.blogspot.com