Sabtu, 25 Oktober 2014

Cerita Misteri

Dimuat di Majalah Mangle, 22-29 Oktober 2014


Nu Ngajak Kawin
Ku: Nina Rahayu Nadéa
                Antukna nu jadi kolot nyaluyuan ogé waktu kuring keukeuh kana pamadegan.  Rék diajar mandiri. Rék diajar ngaleungitkeun sagala ruruwet anu kungsi kaalaman. Sanajan enya mimitina mah Ema jeung Bapak kacida beurateun.
                “Teu kudu pindah. Meuggeus di dieu wé jeung Ema. Imah sakieu gedéna. Ieu gé sarua imah hidep. Ema mah moal ngaboga-boga.” Ema ngusapan kuring banget ku deudeuh.
                “Enya, Rum. Enggeus wé di dieu. Kabéh nyaah ka hidep. Geus nu geus mah tong dipikiran. Kabrangbrangkeun puguh di dieu mah da loba batur. Geura lamun pindah? Ngontrak sorangan? Bapak mah sieun hidep anggur loba ngalamun teu puguh.”
                “Moal, Pak.  Arum moal ngémutan anu kapungkur. Arum hoyong pangdeudeul ti Ema kalih Bapak. Arum hoyong naratas jalan énggal. Ninggalkeun pangalaman pait anu kapungkur. Bapak sareng Ema teu kedah mangmang, tong sieun ka Arum. Ngaran Bagas tos dihapus tina ingetan. Enyaan, Ma.” Kuring ngeluk.  Inggis katohyan rasa haté nu sabenerna. Ngaleungitkeun ngaran Bagas? Lalaki nu geus 8 taun mihukum kuring. Lalaki nu geus téga megatkeun duriat, lantaran kapincut awéwé séjén. Hésé! Ngan ka Ema jeung ka Bapak kuring ngayakinkeun, yén éta ngaran anu teu weléh aya na ati téh geus didélét, dihapus tina memori haté. “Enya, Ma. Arum rék diajar.” Gerendeng haté. ”Ma, alhamdulillah Arum katampi damel, ngawitan dinten Senén  payun.”
                “Digawé? Asa teu katingali Arum  nyieun lamaran?”
                “Ti Nita, Ma. Sobat damel kapungkur.”
                “Nya sukur atuh. Sugan ku gawé mah hidep moal nguluwut.”
                “Muhun, Ma. Pasti. Tapi Arum panuhun ka Bapak sareng Ema. Supados ngawidian Arum ngalih. Lamun leres-leres Ema sareng Bapak nyaah.”
                “Pasti nyaah, matak hidep kudu cicing di dieu gé.”
                “Ema. Calik di dieu sami sareng menjarakan haté Arum. Sami miwarang manah Arum ngulayaban nepungan Kang Bagas. Enyaan Arum alim ngémutan. Ma. Pan Ema terang. Arum sareng Kang Bagas tos lami balayar dina sagara rumah tangga. Bumi, ieu, pangeusina, lamun Ema hoyong terang angger nyuatkeun haté Arum ka lalaki nu ngaran Bagas.” Kuring neuteup Ema. Ngumpulkeun pangacian. Negerkeun haté sangkan cipanon teu beudah. Tiap ngomongkeun Bagas. Enya cimata teu weléh bedah. Tah, danget ieu waktuna, némbongkeun diri anu teger.
                Sakedapan Ema jeung Bapak ngahuleng. Ema neuteup ka Bapak, ménta jawaban.
                “Nya ari kahayang Arum kitu mah. Bral bapak moal ngahalangan.” Antukna kecap nu dianti kaluar tina biwir Bapak.
                “Diduakeun ku Ema geulis.” Ema nangkeup kuring dibarung reumbay cisoca.
*
                Sanajan ceuk batur tempat anu ku kuring dicicingan téh sanget, pikasieuneun. Heunteu ceuk kuring mah. Anggur asa betah. Komo di tukang, loba kekembangan anu keur meujeuhna  mangkak pikabitaeun. Nya di tukang pisan kuring mindeng ngareureuhkeun kacapé satutas balik gawé. Nengetan kekembangan nu aya.  Tisaprak pindah ka ieu, can kungsi ningali ieu kembang layu. Padahal ceuk sababaraha urang nu nyarita. Ieu imah téh geus lila kosong. Mun dipikiran mah, pasti waé barala, katurug di tukang loba tatangkalan anu garedé. Tapi, anggur resik jeung lening.
                Ah, batur mah nyebut pikasieuneun jeung geueuman  téh pédah wé dicipta-cipta  meureun. Padahal geus di jero mah. Genah waé. Jeung tiis pisan imah, téh. Kawantu imah jaman baheula. Imah walanda.
                Sanajan enya teu ngabibisani, mimitina mah  sieun cicing di ieu téh.  Pangpangna mah sok ngawawas sorangan waé kétang. Lamun keur saré bari lampu pareum, pas dihurungkeun aya mahluk lain. Lamun hujan badag bakal aya nu datang ti tukangeun imah. Kabawakeun ku caritaan babaturan, anu kungsi ngadéngé, yén ieu imah aya jurigan.
                Tapi beuki lila mah ning beuki betah. Taya kajadian nanaon.  Perkara éta aya kajadian anéh nu karasa. Misalna waé, cai dina bak anu asalna kosong ujug-ujug pinuh. Mun tengah peuting pareng keur hujan badag pikasieuneun. Anggur sok ngimpi nu éndah. Ngimpi panggih jeung nu kasép sarta lalayaran dina sagala kabagja. Kitu wé angger lamun wanci comrék. Hujan ngaririncik. Kuring sok buru-buru ka kamar ngadon saré, tinimbang di ruang tengah nu ublug ablag. Gégéléhéan nepi ka reup wé saré. Mimitina anéh ngimpi nu kitu. Tapi na barina gé pan ngimpi téh kembangna saré. Ah, barina gé ketang keun wé lumayan aya nu ngabaturan, tibatan ngagugulung kasieun. Kuring ngupahan manéh.
                Sakapeung sok asa aya nu nyerangkeun lamun kuring keur dangdan atawa keur ngalangeu di hareupeun imah. Ah, barina gé éta mah rasarasan ceuk kuring. Keun wé anggap babaturan ceuk kuring waktu ngadongéng ka  babaturan gawé, perkara asa aya nu marengan jeung asa aya nu ngeukeupan waktu saré.
                “Keun wé atuh karunyaeun ka kuring. Pan nyahoeun kuring geus randa. Héhé.”kuring seuri sorangan.
                “Heuheu, tapi nu ngabaturana gé mahluk gaib.”
                “Keun méh teu rudet. Moal nganyerikeun haté sugan. Tinimbang ka jelema bari jeung mangnyerikeun haté. Salingkuh téa,” kuring anggur banyol.
                Béh dieunakeun kaanéhan beuki karasa.  Mimitina mah meureun poho waé. Harita hudang kabeurangan. Rusuh. Gesat gesut indit ka pagawéan. Ti tempat gawé ngahaja langsung balik, padahal biasana mah pan ngerumpi heula. Inget di imah can bébérés. Teu resep ningali imah teu asri téh, asa inget waé.
                Harendeg waktu geus aya di imah. Kasur anu balatak geus merenah. Kitu deui kumbaheun teu nyésa hiji-hiji acan. Poho meureun ceuk pikir bari jeung garo-garo teu ateul.
                Nu kadua waktu aya gawéan ti Pak Marzuki, nyieun proposal keur MOU  hiji perusahaan. Lantaran can bérés, pagawéan di bawa ka imah. Ngan édas  migrén kumat. Diteundeun wé luhureun komputer di imah. Teu dibawa deui ka pagawéan. Da apal. Pak Marzuki merlukeunna saminggu deui. Ké wé dibawa mun geus bérés. Ceuk pikir téh.
                “Rum. Proposal nu kamari tos bérés?”
                “Teu acan, Pak. Pan dianggéna gé minggu payun?”
                “Teu nanaon can bérés gé. Éta konsép nu kamari aya nu salah. Di bawa teu?”
                “Heunteu.” Walon kuring pondok. Asa kaduhung proposal jeung konsép nu ti Pak Marzuki teu dibawa. “Bisa teu dibawa ayeuna? Keun dianteur ku Pak Atmo wé. Bapak hayang ningali jumlah anggaran nu kamari, asa aya nu can kaasupkeun.”
                “Iya. Manga, Pak. “ ceuk kuring nyokot kantong. Tapi bréh handapeun  kantong  aya map warna beureum. Asa apal kana éta map. Panasaran ditingali, enya wé gening proposal anu tinggaleun téa. Anéh, gerentes haté, da sidik teu dibawa.
                “Ieu geuning Pak, kacandak.” Kuring mikeun éta proposal bari jeung kerung.
                Ti dinya bruh bréh kajadian anu teu masuk akal.
                “Aya nu ngaping ka Néng Arum mah.” Ceuk Pak Hérman, kokolot urang dinya anu ngahaja diangkir. “Moal ngaganggu sabenerna, ngan manéhna geus asa ngapimilik Néng Arum.”
                “Ngapimilik kumaha? Jeung diaping ku saha? Iy....” Kuring ngabirigdig. Komo waktu kuring inget sok  mindeng ngimpi jeung lalaki kasép.
                “Geus ngarasa Néng Arum pamajikanna.”
                “Kang Bagas?”
                “Sanés.”
                “Saha atuh?”
                “Hésé nyariosna. Mahlukna aya. Ngan teu ngajilim.”
                “Hah? Bangsa dedemit?”
                “Nya sabangsaning nu kitu....”
                “Jurig? Iyyy.” Bulu punduk  cengkat, inget kana sababaraha kajadian. Inget kuring nu betah pisan cicing di imah, da asa aya nu maturan. Aya nu nyimbutan, aya nu ngabagéakeun  lamun balik ti pagawéan.
                Karék apal, yén imah nu dicicingan téh urut Tn Mogens, bangsa Walanda. Manéhna nelasan pati lantaran pamajikanna urang Indonésia-Nyimas salingkuh.  Tn Mogens kacida nyeri haté, padahal kacida bogohna ka pamajikan.  Lantaran cintana kacida gedé, angger mihukum Nyimas, taya niat saeutik gé pikeun pipisahan. Ngan, pamajikanna milih kabur jeung lalaki nu dipicintana batan ngahiji  deui jeung dirina. Ti dinya Tn Mogens tara pisan kalur ti imah. Gawéna ngan huleng jentul.
                Ngan ceuk béja deui. Tn Mogens nelasan pati ku cara ngaruang manéh na jero taneuh. Di kebon tukangeun imah. Lebah runggunukna kembang malati nu teu weléh hegar nyambuangkeun seuseungitna.          
                Rieg... imah karasa eundeur. Ssssr.... angin nyéak ti béh tukang, karasa pisan. Saawak-awak karasa tiis. Nyelecep.  Angin handaruan museur. Ngageblég warna hideung. Ngabelegbeg  siluét manusa.
                Wil jet me trouwen? (Daék heunteu kawin jeung kuring?).”  Bréh lalaki bulé hareupeun. Sorana handaruan dibaturan angin kakeueung. Lalaki nu sok datang ngaleungitkeun kasimpé. Lalaki impian.***

Selasa, 21 Oktober 2014

Tekhnologi dan Kebebasan

Artikel ini dimuat di Majalah Potret, Banda Aceh. Edisi Oktober 2014. :)

Tekhnologi dan Kebebasan
Oleh: Nina Rahayu Nadea

            Tak dipungkiri keberadaan tekhnologi yang semakin canggih memudahkan kita mendapatkan informasi terkini. Up to date. Dengan gampangnya  membaca, melihat dan menonton apapun yang ada dalam media tersebut. HP yang canggih, i-pad, tablet yang dengan bebas dibawa anak untuk kemajuan dan supaya tidak ketinggalan jaman. Mereka menjadikan benda tersebut layaknya sahabat, yang selalu dibawa ke mana pun. Tak mau sedetik pun ketinggalan Di tempat tidur, di ruang makan, saat menonton televisi, benda ini selalu ada di sisinya.
            Mereka lupa bahwa di sekeliling mereka ada mahluk sosial yang sama membutuhkan. Tapi apa benar begitu? Sementara lingkungan yang lain pun sama. Sama sibuknya menikmati gadget, menikmati tehknologi tanpa pernah memikirkan kembali sosialisasi di sekitarnya.
            Pun di lingkungan sekolah. Kehadiran gadget dan sejenisnya telah membuat khawatir para guru. Seringkali mereka menelan ludah dan merasakan was-was berlebih dengan prilaku anak-anak yang cenderung ‘kurang tatakrama, kurang disiplin’.  Kendati larangan membawa HP dan sejenisnya jelas tertera di tata tetib. Tapi tetap saja kecolongan. Betapa tidak keberadaan tekhnologi ini telah membuat anak-anak bersifat individualisme terfokus untuk gadget dan tak mau menerima saran dari orang lain.
Kekhawatiraan Orang tua
            Keadaan sekitar dan situasi yang memang membuat ragu orang tua untuk melepas anak begitu saja. Orang tua khawatir tentang keadaan anak ketika berada di luaran. Perlu adanya alat komunikasi, perlu sarana yang dapat memudahkan mereka memantau anak-anak. Sehingga pada akhirnya memutuskan untuk memberikan HP.
            Situasi yang kemudian menyebabkan anak asik dengan komunikasinya, tanpa pernah sungkan atau tanpa pernah takut untuk bepergian karena dapat berkomunikasi dengan HP tersebut.
            Tapi banyak diantara anak yang ingin memiliki alat komunikasi hanya untuk bergaya-gaya, tidak mau disebut anak kampungan karena tidak mengenal tekhnologi. Coba tengok saja anak- anak sekarang. Kebanyakan mereka akan berontak dan menolak ketika orang tua memberikan HP yang biasa saja, dengan fasilitas SMS dan telepon. Untuk mencari informasi, supaya tidak ketinggalan jaman, itulah rengekan pada orang tua agar dibelikan barang yang lebih canggih.
            Ada banyak pemikiran yang menyebabkan  orang tua pada akhirnya mengabulkan keinginan anak. Takut anaknya minder, tidak punya teman, berlaku nekad itu beberapa alasan sehingga tanpa berfikir dua kali mereka mengabulkan keinginan anaknya tersebut.
            Alasan lain dari orang tua adalah karena anaknya takut main di luar rumah, takut terbawa arus jika keinginanya ditolak. Tapi apa kenyataannya? Banyak anak yang kemudian semakin asik sendiri dengan HP. Banyak anak yang kemudian tergerus dan semakin tertarik untuk  melihat gambar-gambar unik di dalamnya.
            Gambar unik? Nah ini yang biasanya awal dari keinginan para remaja melakukan sesuatu. Melihat gambar unik biasa itu tidak masalah tapi ketika anak dituntut untuk melihat gambar yang bukan waktunya. Gambar pornografi itulah yang biasanya membuat anak ketagihan dan kemudian kembali melihat foto-foto tersebut.
            Kekebasan yang diberikan orang tua, dimanfaatkan anak untuk melihat hal-hal yang sebenarnya tidak patut. Secara, banyak anak di usia seperti itu yang mempuyai perasaan yang tinggi, ingin melihat dan melihat lebih jauh. Dan mirisnya lagi banyak anak yang kemudian melakukannya. Astagfirullah.
            Tak heran jika kemudian anak semakin berani menonton, melakukan berduaan dengan pasangannya. Yang lebih mengkhawatirkan adalah banyak mereka yang melakukannya di tempat warnet, di tempat terbuka yang seharusnya dijadikan untuk umum malah dijadikan tempat untuk berpacaran.
            Yang lebih mengkhawatirkan adalah ketika anak SMP yang secara terbuka, secara terang-terangan menggandeng atau mencium pasangannya di depan umum. Apakah ini bukan suatu pertanda merosotnya nilai-nilai akhlak? Mereka sudah  tidak lagi memandang siapa yang di sekelilingnya. Rasa malu sudah luntur. Ini terbalik, malah orang yang melihat mereka malu, sementara yang melakukannya hanyalah cuek bebek dengan sekelilingnya. Asik dengan dunianya, asik dengan yang dilakukannya. Pengaruh tekhnologi memang luar biasa.
Yang harus dilakukan orang tua?
Pengawasan. Sedari awal orang tua seharusnya mempertimbangkan masak-masak ketika memfasilitasi anak dengan HP yang canggih. Biarlah  sebagai orang tua dikatakan kolot, dikatakan tidak mengikuti trend, tidak mengikuti jaman, jika pada akhirnya anak yang menjadi korban.
            Berilah anak dengan fasilitas HP, biasa saja. tanpa ada fasilitas lain yang kemudian menggiring mereka melakukan hal-hal negatif. Apalagi ketika anak belum cukup umur. Karena secara pada kenyatannya, kini banyak sekali disaksikan anak TK, anak SD. Mereka terbiasa membawa tablet, memakai blackberry dan lainnya. Apa itu tidak berpengaruh terhadap kestabilan emosinya? Psikologisnya terganggu? Ketika tiba-tiba saja melihat foto atau apalah yang belum pantas untuk dilihatnya.
            Berikan anak, barang yang sesuai kebutuhannya umurnya. Ketika anak dianggap sudah stabil, sudah pandai memiih mana yang baik dan mana yang benar. Sudah pandai untuk menolak sebuah ajakan yang pada nantinya akan menggiring mereka pada hal yang negatif.
            Sebagai orang tua, selalu terbuka pada anak. Ajaklah mereka selalu untuk berkomunikasi dan berkomunikasi. Jauhkanlah gadget, HP atau semacamnya, ketika berkumpul bersama. Luangkan waktu untuk selalu bercengkrama dengan mereka. Tidak asik bukan, ketika acara bersama, bertatap muka, tetapi kenyataannya malah mereka asik dengan gadget masing-masing. Asik dengan teman mayanya masing-masing. Maksimalkanlah semua pertemuan yang dimiliki dengan leluasa. Pastikan anak-anak begitu membutuhkan orang tua. Berbicara dan bercengkrama itu indah, apalagi ketika anak-anak didera masalah. Siapa lagi yang akan membantu melapangkan hatinya, kalau bukan kita sebagai orang tua. Jangan sampai anak terbuka pada yang lain. Sementara pada orang tua begitu tertutup. Jadilah orang tua sebagai teman curhatnya. Orang tua adalah teman dan sahabat untuk mereka.***

Nina Rahayu Nadea, lahir di Garut-Jawa Barat. Tulisannya dimuat di berbagai media. Twitter; @NinaRahayuNadea. Blog: www.ninarahayunadea.blogspot.com  

Kamis, 16 Oktober 2014

Untuk Ibu

Carpon, dimuat di Koran Galura 2-8 Oktober 2014.
Pangemut-ngemut kangge pun biang di kalanggengan. Katineung nu salilana marengan, hamo laas. Tawis asih kanu dipicinta..... "IBU"

Haturan Ibu
Ku: Nina Rahayu Nadéa
                “Duh meuni asa gok, asa gok. Enyaan hoyong gera tepang jeung Ibu, Kang.” Ceuk kuring ngaléndéan kanu jadi salaki.
                “Sabar tilu dinten deui, nya Nung.” Salaki ngusapan.
                “Tada teuing Ibu bagja. Bisa lebaran di lembur bari jeung masihan kejutan ka Ibu. Kejutan qurban kanggé Ibu kalih Apa.” Kuring nyipta nu jadi indung. “Nuhun nya, Kang.” Kuring ngarangkul nu jadi salaki.
                “Naha nuhun sagala. Ibu Enung nya sami Ibu akang. Moal diwilah-wilah. Ibu urang saréréa.” Salaki imut. Kuring sarua imut. Alhamdulilah milik téh banget ku bagja, boga salaki anu kacida nyaah ka diri kuring. Nyaah heunteu ngan saukur ka diri  kuring sorangan ketang. Kanyaahna karasa ku kulawarga besar kuring. Enya pan Kang Maman salaki kuring geus balaka, yén ikatan tikah téh lain waé ngan saukur ngahijikeun dua jinis nu panganténan tapi ogé kudu bisa ngahijikeun kulawarga kuring jadi kulawargana.
                Sanajan geus apal ka tabéat salaki. Tapi teu burung kuring reuwas campur atoh basa Kang Maman ngabéjaan yén taun ayeuna mah rék nganiatkeun qurban keur kolot kuring.  Kaparengkeun boga milik. Tapi tong waka diuar-uar. Keun wé  Ibu sina apaleun dina poéan sakalian bari jeung arulin ka lembur.
                Kriing HP disada. Diilikan geuning ti Ibu.
                “Ehm panjang umur. Sigana Ibu panaseun cepil ku urang diobrolkeun.” Kuring ngomong ka salaki, méméh ngangkat telepon.
                “Ibu...?”
                “Enya Nung, kumaha cageur di Bandung?”
                “Alhamdulillah Ibu. Kumaha Ibu kalih Apa saréhat?”
                “Sukur calageur mah. Ibu ogé Apa katut dulur di lembur alhamdulillah saréhat. Iraha atuh ka lembur? Ibu sono.”
                “Insya alloh Bu, pami aya rejekina ké boboran di lembur.”
                “Alhamdulillah sukur atuh. Ibu sono pisan ka si Dédé. Ké urang ngabedahkeun atuh ari apal Enung ka lembur mah.”
                “Ah teu kedah Bu. Tong ngarérépot.”
                “Teu. Keun wé pakaulan atuh barudak ngariung. Da Ibu gé geus nitahan Mang Jaka sangkan engké ngabedahkeun. Sugema barudak Ibu kabéh ngariung.”
                ‘Nuhun atuh, Bu. Ibu sing séhat nya. Kadé capé teuing.” Kuring nutup telepon.  
*
                Piisukeun deui lebaran, ti subuh kénéh geus tatan-tatan nyiapkeun kaperluan.  Ti mimiti pakéan, kuah kuéh keur boroeun urang lembur geus dipisahkeun. Kitu deui baju nu geus teu kapaké dikumpulkeun aya kana sakantong badagna. Lumayan baju urut gé di lembur mah sok loba nu butuh.  Keur dadahut, kirining HP disada.
                “Téh dimana kénéh?” sora Ibu meni ngoncrang.
                “Ké sakedap deui Bu, ngantosan heula Kang Maman aya kaperyogian heula. Tadina mah hoyong nyubuh kénéh angkat téh. Tapi kumaha geuning Kang Maman aya peryogi. Ké pami tos aya mah langsung angkat ka lembur, Bu.” 
                “Enya sok enggal atuh. Ibu geus mais lauk baradag keur Maman.  Lauk sawah. Amis gera, moal hanyir.”
               
*
                “Tah geuning ngurunyung.” Cekéng kanu jadi salaki.
                “Enya hayu atuh. Geus sariap.”
                “Atos tatadi gé. Ké atuh ngadamel heula cai?”
                “Cai keur saha?”
                “Muhun kanggé Akang.”
                “Moal hayu ah. Bisi nu di lembur arep-arepeun.”  Teu talangké kuring jeung salaki ngadius dibarengan ku kabungah. Komo si bungsu mah meni capétang ngobrol ka ditu ka dieu, atoh dibéjaan rék ka lembur. Meuncit domba.
                “Asiiik, pendak sareng Enin.”
                “Muhun sareng Enin, sareng Engki. Tah engké meuncit domba. Sebatkeun nya ieu domba ti Dédé kanggé Engki sareng Enin.”
                “Asiiik. Aya domba.”
                Kirining HP disada deui. Ditingali ti Yandi, adi kuring.
                “Haloo....”
                Euweuh soraan
                “Haloo...”
                “Euuu. Enya Téh, ieu Yandi.”
                “Enya kumaha, Yan?”
                “Tétéh di mana kénéh.”
                “Di jalan Yan, ka lemburkeun.”
                “Enya sok atuh, Téh. Énggalkeun. Tos diarantosan.”
                “Iya.”
                “Enyaan, Kang. Geus ditungguan ku urang lembur. Héhé.” Kuring seuri inget kanu nelepon meuni rabul. Ibu, Yandi ogé Uwa. Pipilueun ngilu nelepon. Nanyakeun kuring geus aya di mana.
                Sajajalan reuteum ku harepan. Ngabayangkeun Ibu katut dulur anu pastina sugema ka kuring. Kuring  bisa ngabagjakeun kolot. Kahayang mah miangkeun  anu jadi kolot ka tanah suci, tapi can kaduga. Ngan saukur karék dina kahayang. Ayeuna mah nu kahontal heula. Niat qurban keur Ibu jeung Apa. Alhamdulillah. Kuring ngagerendeng.
                Jam 2an geus aya di kota kuring. Teu langsung ka lembur. Ngahaja néangan heula domba. Milih anu alus jeung garedé  sadua-dua.  Keun hargana rada undak nu penting Apa jeung Ibu sugema dipangmeulikan domba aralus.
                “Ké sonten dijajapkeun.” Ceuk tukang domba.
                “Enya kadé nya Mang, bisi nyasab.” Ceuk kuring ngaheureuyan.
                “Moal atuh. Tos terang lah ka Lembur Cidadap mah.”
                Nepi ka lawang lembur asa simpé, beuki jero mobil nyemprung katangen hiji dua jalma. Malah beuki deukeut  abrulan jalma asa mingkin tingaraleut. Siga nu geus nganjang ka hiji imah.
                “Aya naon, nya meni ramé kieu?” Salaki nanya ka kuring.
                “Pan. Énjing badé lebaran atuh, Kang.”
                “Enya kétang. Tapi tingaraleutna téh geuning ka lembur urang.”
                “Biasa wé meureun badé paresen kupat .” Kuring ngajawab sahayuna. Apal di lembur loba  nu ngéngkén  nyarieun kupat mun manggih lebaran téh. Padahal mah haté gé sarua neundeun pananya, ningali aleutan jalma anu teu eureun-eureun murudul.
                Komo beuki deukeut ka imah nu ngaleut beuki loba. Malah tiap paadu jeung kuring manéhna nareuteup leleb. “Enyaan ka urang kota mah meuni hayang nelek-nelek.” Gerentes kuring, ambon sorangan. Nepi ka buruan imah. Katangen nu ngaleut teh geuning ti imah. Rada anéh. Tapi inget ka Ibu. Pan Ibu mah kokolot di lembur, pasti geus ngayakeun acara sigana keur isukan, pananya téh dijawab ku sorangan.
                Da jeung enyana Ibu téh Ibu saréréa. Kagiatan RT, nepi ka kelurahan Ibu nu turun. Lian ti kitu Ibu aktif dina kegiatan keagamaan. Ibu-ibu nu tara pangaosan, nu asalna haré-haré, tara ngilu pangaosan, dideukeutan jeung diobrolan, nu antukna maranéhna ngariluan. Atuh masjid, madrasah nu asalna tiiseun, jadi haneuteun ku alpukahna Ibu. Teu anéh lamun panganjrekan Ibu, mindeng waé kaanjangan sémah, nyawalakeun sagala hal.
                Jrut salaki dituturkeun ku kuring tarurun ti mobil. Dipapagkeun ku Bibi jeung Uwa.
                “Sing sabar nya geulis.” Uwa ngarangkul kuring.
                Sabar? Dina haté loba pananya. Tapi suku teu burung ngaléngkah asup ka patengahan imah. Teu hayang waka ngobrol jeung nu mapagkeun. Kasono ka Ibu geus kacida. Hayang geura tepung. Hayang ngarangkul, sumolondo na lahunan Ibu.
                Di imah kasampak, adi-adi keur ngarariung. Dulur-dulur careurik nyanghareupan mayit nu ngajepat.
                “Yandi?“  Kuring muru ka Yandi anu keur diceuhceuhan ku dulur-dulur.
                “Téh. Ibu Téh...”
                “Ibu? Ibu kumaha.” Rét kanu araya. Kemba. Neuteup kuring salila-lila. Rét kana mayit anu aya hareupeun.
                “Yan. Mana Ibu?”
                “Itu Ibu Téh.” Yandi  ngajerit, ngarangkul kuring. Curukna bentik nunjuk kanu ngajepat.
                “Ibu?”
                “Enya Ibu, Néng. Sabar. Ibu tos ngantunkeun.” Uwa nangkeup kuring.
                “Naon ari Uwa nyarios téh ka mana waé. Ibu mah tadi gé nelepon ka Abdi. Pa, Mana Ibu?” kuring nereleng ka kamar Apa nu sarua keur diriung-riung. “Pak. Mana Ibu, Pak?”
                “Nung?” Ukur sakitu Apa nyarita. Apa ngarangkul pageuh kuring. “Sabar geulis anaking, Ibu hidep geus mulih ka kalanggengan.”
                “Ibu!”
                Karék apal poé harita. Ibu  geuning tos teu aya. Dipundut umur, dicandak kunu kagungan, lantaran katabrak motor, keur meuntas di jalan gedé, waktu rék meuli sayuran keur nyadiakeun kuring.
*
                Mbééé.... 
Getih ngucur tina beuheung domba. Disaksian ku kuring, salaki katut dulur kuring.
Langit angkeub ngilu nyaksian nu qurban. Kagumbira nu geus diuntun ti béh ditu teu ngabukti. Jodo pati bagja cilaka, anjeun nu ngatur Ya Rabb. 
“Haturan kanggé Ibu, mugia katampi, Bu.” Kuring ngagerentes, neuteup domba nu sakarat, laju nyusut cipanon ku tonggong leungeun. ***
                                                                                                               
Bandung,  September 2014
Haturan pun biang di kalanggengan.

               

Nina Rahayu Nadea. Nulis dina bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di:  Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan, Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh, Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah Mangle, SundaMidang, Galura,  Tabloid Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka.