Hampura Kuring Méy
Ku: Nina Rahayu Nadéa
Geuleuh.
Gawé
téh
enyaan teu pararuguh. Kahayang mah cicing waé di imah. Horéam
gawé
mun si Ko Ahin teu neleponan waé mah.
“Di
mana kénéh,
Maya?”
“Macét
di jalan. Aya naon, Ko?”
“Barang
geus datang. Geura didata.”
“Pan
aya Méyméy?”
“Karunya.
Bisi lieureun. Ku di dinya wéh...”
Karunya?
Naha teu salah? Pan ceuk Engko kudu diajarkeun méh bisa. Piraku ayeuna teu
bisa? Kitu mun kongang hayang diomongkeun mah.
“Iya.
Ké
keur di jalan, Ko.” Kuring ngabohong. Padahal mah keur gogoléran
kénéh
na kasur. Hayang peré heula sapoé tadina mah. Ménta idin sapoé
mah tinangtu moal dihulag. Si Engko téa atuh, dunungan pangbageurna sadunya.
Kapaksa
horéam-horéam
gé
kuring gesat gesut. Teu kungsi lila geus saged.
“Naha
lain moal gawé?” Indung kuring nanya.
“Aya
barang anyar cenah, Ma. Kapaksa wé...” Ceuk kuring bari muka panto ka
luar.
“Enya
sok atuh, kadé di jalanna.”
Tisaprak
si Méyméy
asup gawé,
jadi teu betah téh. Asa kasaingan kitu? Tapi ah, naha bet sieun kasaingan
sagala. Da gajih angger, teu ngurangan saeutik-eutik acan. Atuh pagawéan
kitu deui angger siga baheula purah nyatet-nyatetkeun barang nu asup. Jeung nyieun
pembukuan. Malah mah ku ayana Méyméy asup téh,
pagawéan
kuring kabantu puguh gé.
Tapi enya kétang mun nanya haté nu
pangjero. Asa sirik ka Méyméy téh. Nya geulis, nya bageur, tara loba ceta. Teu salah lamun
anyar gawé
langsung pada merhatikeun. Bayangkeun wé geura. Si Ko Dédé anakna Ko Ahin nu biasana
sagala merhatikeun kuring. Ngajak dahar
bareng dina waktu istirahat atawa méré dahareun. Ayeuna mah teu
pati....
Sanajan angger kétang sok barang béré dina urusan kadaharan.
Tapi nu biasana ngajak ngobrol téh ayeuna mah jarang. Da mimindengna
mah ngobrol jeung si Méyméy téa. Kasebelan pan?
Anéh
ogé,
piraku aya turunan sipit daék gawé di béngkél leutik bogana Ko Ahin.
Padahal ceuk kuring nu bodo. Béngkél leutik
mah cukup waé
ku tanaga kuring sorangan. Kuring ngarasa salila ieu pagawéan
téh
masih bisa dihendel ku sorangan, teu kudu mawa pagawé anyar sagala. Tapi salaku
pagawé
mah, nya kitu téa. Teu bisa protés waktu dina hiji poé Ko
Ahin datang jeung hiji awéwé.
“May.
Tah ieu batur gawé manéh. Pangajarkeun pembukuan nya.” Ko Ahin ngomong tandes.
Sarta teu lila gé manéhna ka luar ti rohangan kuring.
Asa
dicéntar
gelap tengah poé éréng-éréngan puguh. Teu basa teu carita ku kalakuan si Engko. Teu
pupuguh mawa karyawan anyar. Jadi tumanya ka diri sorangan, geus nyieun
kasalahan naon kuring? Naha salila ieu pagawéan kuring teu nyugemakeun?
“Méyméy.”
Cenah manéhna
ngasongkeun leungeun.
“Maya.”
Walon kuring pondok. Bari jeung sasalaman. Sarta langsung wé ngagutrut
deui nulis, teu nolih ka manéhna.
Kahiji karagok jeung nu utamana mah kétang keuheul jeung horéam
wé
pangajarkeun ka manéhna. Pangajarkeun? Héhé. Kela... kela.... Horéam
teuing kudu ngajarkeun ka si Méyméy. Ke manéhna
nu bisa, nu dipuji dunungan, sedeng kuring teu dihargaan.
Matak
kuring tonggoi wé baranggawé. Teu nolih ka manéhna.
Ari Méyméy?
Diantepkeun téh geuning teu cicing. Jung manéhna nangtung, rarat rérét
ka sakurilingeun. Ningali lomari jeung korsi karebul téh manéhna singkil sarta langsung wé
pakepuk meresihan kekebul. Atuh ningali kitu mah kuring gé
teu ngeunah. Pangpangna mah sieun Ko Ahin ningalieun sarta ngambek ka kuring.
“Méy.
Sok ieu wé
teruskeun.” Ceuk kuring ka Méyméy. Sarta teu loba ngomong Méyméy
langsung nurut kana panitah kuring sanggeus dipapatahan.
*
Atoh
teu atoh aya Méyméy di tempat gawé téh. Méyméy téh ning kacida bageur sarta teu
weléh
nurut ka kuring. Jeung na deui nu matak atoh téh, sok mawa waé
dahareun ngeunah. Nu modérn. Jauh ti kuring nu salilana basajan. Basajan téh
da ku kaayaan. Lamun beunghar mah meureun kuring gé mawa kadaharan nu ngareunah
siga nu dibawa ku Méyméy. Sabangsaning donat jéco, donat madu, dunkin donat, rainbow cake. Nu salila ieun ngan saukur dina sawangan ayeuna mah
bisa karasaan ku ayana Méyméy.
Tapi
enya kitu Méyméy
jalma beunghar? Ah, teu percaya. Maenya beunghar – beunghar daék gawé di dieu. Di béngkél leutik. Enya teu percaya. Boa...
boa.... Pikiran goréng minuhan haté kuring. Ko Dédé, sigana geus kapentang asmara
ku Méyméy.
Matakna meureun sok mahugian duit ka Méyméy. Beuki sebel mun inget ka dinya téh.
Biasana kuring nu sok dipuji pédah
gawé
téréh.
Sok ditanya betah heunteuna. Naon wé sok sagala ditanyakeun. Malaur di
tempat gawé
téh
ngan kuring sorangan awéwéna. Jadi pantes wé mun unggal usik téh
Maya deui Maya deui. Pokona top wé ngaran Maya téh. Ari ayeuna? Sagala gé Méyméy
deui Méyméy
deui. Kitu deui pagawé lain nu biasana ngahelaran ka kuring ayeuna mah simpé.
Kabéh
kabéngbat
ku Méyméy.
“Méy
ku naon lieur?” ceuk Ko Ahin, waktu ningali Méyméy siga teu bérag.
“Teu
nanaon ah,” cenah némbal halon.
“Acian...
Acian....” Ko Ahin nyalukan Ko Dédé. “Anteurkeun Méyméy
balik, hariwang.” Cenah waktu Ko Dédé geus datang.
Teu
ngaengkékeun
deui, Ko Dédé
langsung nganteurkeun Méyméy. Si Méyméy? Api-api wé
teu daék,
lah akal bulus. Atoh wé sigana. Hadé pisan tah taktikna, naon wé sangkan
diperhatikeun, sangkan babarengan jeung Ko Dédé. Enyaan aya nu ngarérab
kana haté.
*
“May,
sigana Méyméy
isukan moal asup.” Méyméy ngadeukeutan kuring anu keur nulis.
“Ah,
meuni ngareunah. Karyawan anyar geus ménta idin. Wayahna tong waka, Méy.
Kuring isukan aya perlu heula.” Ceuk kuring, inget kana paménta
indung, anu ngajakan ka imah Nini di luar kota. Padahal mah kétang
ménta
na mah engké
wé
mun libur. Ngan ah, kasempetan. Keun si Méyméy sina ngarasaan gawé
sorangan. Sina ripuh. Haté sugema.
“Oh,
kitu. Enya atuh.” Témbalna deui. Bari gék diuk na korsi. Tapi katangan siga nu
ngalamun.
*
Enyaan
asa merdéka
ieu haté,
ulin ka imah Nini. Nu tadina rék dua poé téh jadi 5 poé.
Bolos 3 poé
ka tempat gawé, katambahan poé Minggu, jeung Senénna
kabeneran beureum. Atuh lumayan aya kana 5 poéna liburan téh.
Lamunan teu reureuh ngabayangkeun Méyméy nu pakepuk ku pagawéan.
Keun sina karasaeun ku manéhna kumaha ari gawé sorangan téh. Tong sok hayang waé
kapuji. Kuring seuri leutik.
Kabayang
beungeut Méyméy
nu geulis rancunit, irung mancung. Panon curelek. Ah, pokokna mah geulis. Mirip
artis Koréa
Kim So Yeon. Matak pantes lamun Ko Ahin
jeung Ko Dédé
kapéngpéongan,
pon kitu deui pagawé nu lain. Tapi pan gawé manéhna téh anyar kénéh.
Moal bisa dibandingkeun jeung kuring anu geus aya kana 6 taunna gawé
di bengkel Ko Ahin. Ku euweuhna kuring ayeuna, si Engko sina nganilai, kumaha
gawé
Méyméy
sabenerna bari jeung teu dibaturan ku kuring.
*
Poé Salasa
kuring indit gawé. Ngan anéh, waktu asup ka béngkél
téh
ning dikonci kénéh. Koréléng ka pipir maksud rék
ka imah si Engko nu aya gigireun. Ngan édas, diketrok-ketrok téh
beut euweuh waé nu muka. Sigana arindit jauh.
Naha, pan biasana gé méré ibar, gerentes haté. Aéh, enya pan salila di Ciamis téh
HP di non aktifkeun. Ngahaja. Méh si bebengok Méyméy teu loba tatanya perkara
pagawéan.
Jeung na deui hayang tiis ceuli wé. Kurah koréh kana kantong néangan
HP. Leuh geuningan HP na tinggaleun di imah. Antukna ngajentul salila-lila di
luareun imah Ko Ahin.
“Naha
teu ka imah Méyméy?” ceuk Mang Danu tukang dagang batagor bu biasa mangkal
hareupeun béngkél.
“Ka
imah Méyméey.
Aya naon?”
“Duka
teuing. Ngan katingali wé ti kamari si Engko bulak balik. Cenah mah Méyméy
gering.”
“Gering?”
Tuh
pan, katingali perhatianna téh. Gering saeutik waé,
langsung kabéh
ka imahna. Siga gegedén waé. Haté kuring pinuh ku rasa keuheul.
“Di
mana imahna nya?” tambah heunteu teuing. Kuring nanya ka Mang Danu.
“Teu
apal.” Omong Mang Danu pondok.
Pabeubeurang
Ko Ahin datang jeung kulawargana daratang.
“Maya?
Na ka mana ari di dinya, boga telepon teu aktif waé.” Ko Ahin nanya bari semu
ambek.
“Duh,
hampura Ko. Nini kuring geuring parna puguh.” Ceuk kuring ngabohong. Padahal nu
jadi Nini mah jagjag belejag. Ngan bakat ku sieun Ko Ahin ngambek kapaksa wé
ngabohong.
“Naha
béngkél
libur, Ko?”
“Na
teu nyaho kitu manéh?”
“Aya
naon kitu?”
“Acian...
Acian. Anteurkeun tah si Maya ka imah Méyméy. Méh apaleun geura.”
*
“Méy
hampura kuring nya. Geuning kuring geus goréng sangka. Padahal mah haté
anjeun téh
ning beresih. Enyaan ngarasa dosa. Karék apal geuning anjeun téh
boga kasakit Thalasémia kronis. Kasakit anu hésé diubaranna. Kasasaha gé
geuning tara daék wakca. Pon kitu ka kuring.
Ah,
kétang.
Kuring na waé
nu embung ngadéngékeun omongan anjeun salila ieu. Haré-haré. Da buktina Ko Ahin jeung Ko
Dédé ogé
pagawé
lain mah ning geus nyaho lamun anjeun téh boga kasakit anu parah. Karék
apal deui yén
anjeun téh
bener jalma beunghar. Daék sotéh gawé di Ko Ahin, cenah
hayang ngabrangbrangkeun manéh. Gawe di batur. Teu ningali gajih.
Enya kétang
da niatna gé
lain hayang boga gajih. Ngan hayang ngabrangbrangkeun pikir. Ko Ahin gé
asalna nolak kana kahayang Méyméy. Ngan sanggeus Ko Suin sobatna
Ko Ahin nerangkeun pamaksudanna, antukna ditarima. Kuring geus salah sangka,
geus goréng
pikir ka anjeun, Méy. Mun apal anjeun
boga kasakit kitu, mun apal anjeun rék ningalkeun kuring. Meureun salila
ieu dibarengan, moal dibaeudan waé.
Asa
dosa nataku. Poé harita. Poé panungtungan tepung jeung anjeun.
Naha atuh teu nyarita yén anu sabenerna ménta peré gawé téh sangkan bisa transfusi darah. Tapi anjeun kemba.
Hayang katingali jagjag. Ah, kuring na waé ketang anu teu peka, teu bisa
ngaragap haté
anjeun nu sungkawa. Hampura, Mey.
Kuring
sumegruk, na hiji pajaratan. Pajaratan nu masih seungit ku taneuh beureum.***
Nina Rahayu Nadéa. Lahir di Kota Garut 28
Agustus. Nulis dina bahasa Sunda jeung bahasa Indonesia. Tulisan séjénna nu
geus dimuat bisa dipaluruh di www.ninarahayunadea.blogspot.com