Mapag Balébat
Ku Nina Rahayu Nadéa
“Kaluar heula nya.”
“Muhun
ati-ati, Kang.” Pamajikan imut. “Sok sing kénging inspirasi nu seueur.”
Omongna tandes, nyumangetan kuring.
Kuring
leumpang ka buruan. Leumpang nuturkeun léngkah teuing ka mana jucungna. Geus
biasa. Panon neuteup kana naon anu bisa diteuteup. Kana naon rupa anu bisa
dibaca. Macaan tempat, maca lingkungan sabudeureun. Diajar maca, lain ngan
saukur maca buku. Tapi maca kumaha kaayaan di luar saujratna, pikeun kamajuan
kuring sorangan. Tina maca, bisa nambah pangaweruh, nambah inspirasi kuring.
Atuh karya kuring tambah merul jeung eusian.
Rét
ka peuntaseun, salaki pamajikan pagéyé-géyé. Ditukangna kaciri awéwé
lalaki geus kolot. Duka indung bapakna
saha. Duka nu awéwé,
duka anu lalaki. Ngan nu pasti rék
indung bapak, atawa rék mitoha. Ari geus katalian iket ku tikah mah. Maranéhna
téh
apanan jadi kolotna pituin. Ngaran mitoha mah ngan saukur istilah, da jeroan
mah angger waé kasebut indung bapak sorangan. Bonganna geus wani kawin
ka anakna.
Ajrih nempona. Katingali layeutna.
Malah kalan-kalan lalaki ngora, teu éra nungtun indungna. Komo lebah
manggih jalan anu taringgul semu nanjak mah. Panon kuring neuteup maranéhna
nepi ka ngiles kalegleg péngkolan.
“Hem... piraku kudu nulis
pangalaman sorangan mah,” haté ngagerentes. Nyenghél,
inget kana kaayaan sorangan. Mitoha awéwé kacida nyatru. Sanajan tara
ieuh opénan. Sok ngantep waé lamun mitoha ngomong kitu kieu gé.
Mendingan nyingkah tibatan paadu hareup. Tinimbang jadi patelak.
Bonganna. Enya bongan kuring meureun
teu boga pagawéan matuh. Lamun boga pagawéan matuh mah, komo gawé
di kantor bari jeung boga gajih gedé, pasti wé mitoha téh moal nyatru, malah sigana téh
sukaeun pisan ka kuring.
Ngan
karunya téh
ka pamajikan wé nu mindeng digelendut ku indungna. Ka kuring mah tara
wanieun ari ngomong langsung mah. Tapi kétang ari sindir sampir mah mindeng éta
gé.
Ngan api-api teu kadéngé wé.
“Teu
ngantor, Jang?”
“Heunteu,
Ma.” Dijawab halon bari jeung seuri maur. Mun ka batur mah meureun hayang némbal
teugeug. Bari jeung teu méré budi. Ngantor ka mana atuh. Nyaho kuring téh
pagawéanna
kieu. Teu boga kantor, teu boga gajih matuh. Api-api waé nanya téh.
“Kumaha
atuh nya tukang ngarang téh bet loba waé moé korong.” Bari jeung merenahkeun
piring anu karék dikumbahan ku pamajikan. Teu ngarérét-rérét acan ka kuring.
“Kang.
Énggal
sanes badé
ka bumina Pak Sanusi téa.” Pamajikan norojol ti kamar, semu ngiceup. Ngarti.
Ngahaja nitah kuring indit méh teu gutreng jeung Ema. Bisi katoél
meureun émosi
kuring. Padahal mah can kungsi. Sanajan haté ngagugudag bakat ku napsu.
Moal wani ngomong ka Ema.
“Énggal,
Kang, bisi Pak Sanusi keseleun.” Manéhna ngajurungkeun.
“Enya
atuh, kaluar heula, Nyi. Dikantun heula, Ma.”
“Ati-ati,
Kang.” Pamajikan nganteurkeun ka luar.
Ngan
pamajikan nu salilana ngupahan. Ngarti kana kaayaan kuring. Najan ku batur mah
pagawéan
kuring loba nu ngahina, loba nu ngajejeléh. Ih, da manéhna mah teu kireum-kireum. Teu
saeutik ogé
ngarahuh perkara pagawéan kuring. Sanajan enya tina ladang ngarang jeung nyieun
tulisan téh
teu bisa méré
nu leuwih. Cukup keur dahar sapopoé téh lain bohong. Ngan untungna
pamajikan sok ngéngkén ngaput, nya manéhna nu mindeng nalangan, lamun kuring
keur suwung.
“Kumaha
atuh Danu. Manéh téh ngan ngahayal jeung ngahayal, kadé ah bisi jadi jelema eusleum” ceuk si Endang basa keur ngobrol di pos kamling.
“Enya
nanaonan ngarang. Gawé pangedulan. Mending nu puguh wé atuh, gawé
di pabrik, atawa gawé nu lain. Jeung nu
pasti gajihna gedé. Lain kétang euy, tina ngarang téh
di dinya gajihna gedé teu?” Entis mairan.
“Nya
kitu wé.”
Kuring teu kapapanjangan. Da matak nyiwitan ceuli jeung batin barina gé.
“Heueuh
sok wé
lah sing remen ngalamun. Kadé wé nya manéh
bisi jadi eusleum beneran. Ha...ha....” Si Endang, teu bosen nyarita. “Aéh
enya, Danu. Aya carita geura. Kamari béjana di lembur sabeulah aya nu bunuh
diri terus ngajungjurigan. Pék gera jieun carita.”
“Enya
Danu. Lumayan tah dibéré ilham ku si Endang. Sok jieun karangan méh
boga duit. Ké
mun geus nampa honorna. Sigana pos kamling téh dikiriman waé
cikopi.”
“Meunggeus
hayu ngaronda. Anggursing ngadoa. Karya kuring difilmkeun. Ké
maranéh
dijadikeun pamaén utamana.” Kuring nangtung rék
ngurilingan lembur.
*
“Marsih
kumaha pagawéan
salaki téh
atuh. Ema mah ningalina gé meni kaluman. Unggal ka dieu, ngan ngahuleng wé
jeung ngahuleng hareupeun mesin tik. Nyonyoo buku. Naha bisa tina buku téh
ngahasilkeun dahareun. Da moal ceuk Ema mah. Enyaan kaluman ningalina gé.”
“Ema
teu kenging kitu atuh. Kang Danu gé henteu calik, Ma. Nuju uleng ku
padamelan éta
téh.”
“Matak
Ema ngomong gé. Apal euweuh gawé puguh. Naon gawéna?
Mana hasilna? Kabéh gé bisa ari ngan saukur
cimekblek hareupeun mesin tik. Kutak ketik teu puguh mah.”
“Ma.
Kang Danu téh
pan pengarang. Nya kitu atuh damelna.”
“Lamun
enya gawé
mah meureun katingali manéh reunceum, duit loba. Jeung asana can kungsi Ema kabéréan
tina ladang gawéna. Jeung na deui, manéh téh ngora kénéh.
Geulis. Panggeulisna di lembur. Pasti loba kénéh nu....”
“Ema...!”
pamajikan ngomongna rada tarik, ngahaja ngahulag indungna.
Éta omongan téh
kadéngé
pisan ku kuring anu keur di kamar. Tadina mah bener wé saregep nyanghareupan pagawéan.
Tapi ari kadéngé
aya nu hoghag mah. Kuring kaluar nyampeurkeun maranéhna.
“Ma.
Hapunten Danu teu acan tiasa ngabagjakeun Ema. Mung nembé tiasa ngabayuan kulawarga
abdi nyalira, kitu ogé seueur peurihna. Seueur puasana batan ceuyahna. Hapunten
pisan, Ma. Insya Alloh, doakeun ku Ema. Pami abdi aya rejeki mah tada teuing
hoyong méré
mawéh
kanu jadi sepuh.” Kuring antukna kedal. Nyanghareup ka Ema. Nu biasana ngan saukur
cicing. Teu teu wasa. Komo ngadéngé pamajikan diseukseukan béak
karep. Asa hayang ngabéla. Keun ari ngan nyebut kuring euweuh gadag mah geus
biasa. Tapi ningali pamajikan dikitu
keun mah. Teu téga.
“Hampura,
Nyi. Can bisa ngabagjakeun. Bener ceuk Ema. Kuduna téh Nyai geus reunceum, geus
ginding. Ngan kumaha atuh. Ngan sakieu tah kaayaan Akang. Hampuraa.” Ceuk kuring
dumareuda neuteup kanu jadi pamajikan.
“Akang
teu kenging nyarios kitu. Lahir batin abdi tumamprak. Rejeki Akang salami ieu
katampi pisan ku abdi. Ema, hapunten abdi sareng Kang Danu teu acan tiasa ngabagjakeun
Ema. Tos wé,
sasih payun Ema teu kedah ngintunan deui béas ka dieu. Amanat apa
almarhum sok wé mangga kanggé Ema. Éta kanyaah abdi sareng Kang Danu.” Pamajikan
nyarita tatag. Neundeun peurih dina haténa.
“Ah,
kawas nu bisa wé salaki di dinya maraban. Sakitu euweuh gadag téh.”
Ema ngabéngbéos.
“Ma...
badé ka mana?” pamajikan nyalukan.
“Rék
balik wé
Nyai. Teu paruguh cicing di imah gé. Ngadon ningali waé
nu huleng jentul mah.”
“Kang,
hapunten Ema nya?”
“Ari Nyai. Anggur Akang nu ménta
dihampura. Rumasa Akang teu bisa nyugemakeun. Ayeuna mah kumaha Nyai waé,
da akang mah geus sakieu buktina. Gawé ngan ukur kurah koréh
tina ladang tulisan. Hampura.”
“Akang
abdi ngartos kumaha batin Akang. Abdi mah dugi ka iraha waé gé
tetep ngadukung Akang. Insya Alloh ké gé aya waktosna. Urang tiasa
hirup. Tiasa waluya jiga batur. Ngan teu acan waktosna. Wayahna waé
deui, sasih engké mah urang kedah langkung ngirit nya. Pami teu aya cikopi
hapunten. Kintunan béas ti Ema, moal ditampi ku abdi.”
“Asal
Nyai rido lahir batin. Tur teu ngarasula.
Akang mah baris ikhtiar sabisana. Yakin, Nyi. Tina ladang éta
urang bisa hirup.” Kuring neuteup gegenclang panonna. Aya kayakinan nu nambahan
panyumanget keur kuring, ningali linduh liuh panonna. Manéhna
nu bajoang, salilana nyumangetan kuring. Bajoang lamun kuring keur kaeutreupan rasa
horéam.
Noélan
sangkan kahoréam téh ngiles. Nyumangetan lamun kuring humandeuar pédah
tacan aya honor anu dibayar tina ladang tulisan.
“Keun
da abdi gé
gaduh simpenan. Kanggé tuang waé mah.” Kituna téh tara jeung ngarahuh sumawona humandeuar. “Sok, anggur Akang
tambih rajin nyeratna.” Kitu ceuk pamajikan saban usik lamun kuring rumahuh.
“Duh
Gusti paparin abdi jalan. Sangkan tiasa ngabagjakeun kulawarga abdi, ibu rama
abdi.“ Kuring sumujud dina doa pamustungan. Yakin jeung yakin, tina ladang nulis sagalana bisa kacumponan.
*
Poé
Saptu pabeubeurang. Siga biasa kuring datang ka kantor kecamatan. Ngamanpaatkeun
komputer jeung internét gratis anu aya di dinya.
Ngadon ngetik jeung ngirim tulisan
kana sérélék.
Geus pada arapal pagawé camat gé, pagawéan kuring. Ngahaja datang tiap
Saptu beurang, méh teu ngaganggu ka maranéhna, kitu deui kuring teu
kaganggu. Dina poé Saptu maranéhna ngantor nepi ka jam 12. Atuh kuring
bisa bébas
di dinya. Malah mindeng saré di kantor. Balik-balik poé
minggu pabeubeurang atawa magrib. Ngabélaan
leumpang heula ti imah aya sababarah kilona, pikeun muru ka kantor camat téh.
Ah, dilakonan waé da butuh. Rumasa di imah teu boga pasilitas komputer,
sumawona internét. Ngan boga HP jadul, kitu gé alhamdulillah bisa dipaké
ngetik. Nulis téh digundukeun, terus ditransfer kana komputer, ninggang
Saptu. Anu diketik maké mesin tik mah, langsung di ka kantor pos keun. Kabeneran
pagigir-gigir. Da aya sababaraha média anu kudu dikirim maké
jasa pos.
Poé
Minggu geus rinéh barang gawé. Mukaan sérélék nu asup. Bisi waé
aya pesen anu matak bungah. Samisal méré nyaho yén
karya rek dimuat. Tétéla
aya hiji sérélék
nu asup. Asa anéh ngaranna, lain ti media anu biasa. Pirajeunan dibuka
laju dibaca. Asa teu percaya Kana éta tawaran. Yén hiji media anyar anu dikelola ku perusahaan swasta badag
ngajakan gawé
bareng. Kuring dipercaya pikeun ngokolakeun
éta
média
nu karék
ngadeg. Manéhna kacida katajina ku
tulisan-tulisan kuring. Bagja ku hiji kudua puguh gé. Kahiji gawé
angger dina widang nu dipikaresep. Kabungah séjénna. Gening dibéré
gaji tetep tiap bulanna. Komo barang
ditingali mah, gajihna ngaleuwihan UMR.
Harita
kénéh
langsung nelepon. Nanyakeun panjang lebar. Banget ku bagja ning nu ngajakan gawé téh
babaturan SMA baheula anu geus jeneng jadi direktur di perusahaan swasta anu
ayeuna ngajakan gawé. Nya manéhna pisan anu nampa telepon téh.
Ngahaja cenah méré nomor pribadi, lain kantor da hayang ngobrol.
“Isukan
langsung gawé
nya?”
“Siaap!”
Dijawab kalawan giak.
*
Subuh-subuh
geus hudang. Dangdak déngdék hareupeun kaca. Didangdanan kunu jadi pamajikan. Méh
teu katingali rudin teuing. Komo ieu gawé munggaran.
“Akang
ka luar heula nya?”
“Muhun
ati-ati, nya Kang. Wilujeng. Sok sing betah.”
“Nuhun
geulis ku kasabaranna. Doakeun Akang.”
Kuring ka luar imah dipapagkeun ku
sora manuk anu récét. Rét ka pamajikan anu masih nangtung nyerangkeun kuring. Ngaléngkah
deui. Ngajengjen saheulaanan hareupeun imah. Mapag balébat nu pinuh ku pangharepan.***
Nina Rahayu Nadea. Nulis dina
bahasa Indonesia jeung bahasa Sunda. Tulisanna dimuat di: Pikiran Rakyat, Galamedia, Kabar Priangan,
Majalah Kartini, Analisa Medan, Radar Bojonegoro, Majalah Potret Banda Aceh,
Majalah Baca Banda Aceh, Suara Karya, Suara Daerah, Majalah Kandaga, Majalah
Mangle, SundaMidang, Galura, Tabloid
Ganesha, Tribun Jabar, Koran Merapi Yogyakarta, Majalah HAI, Majalah Loka
Tasikmalaya, Majalah Guneman, jrrd