Grup Trio

Midang di DisdikBandung, Januari 2020

Rebo Nyunda

Grup Trio 

Ku Niradéa

“Ka dieu Baba Banténg urang peperangan,” Nunu Babi nyalukan 

“Hayu, siapa takut,” Baba Banténg nyampeurkeun. “Mana Céli Uncal nya? Céliii,” Baba nyalukan.

“Enya hayu ngiluan lah.” Teu lila Céli Uncal nyampeurkeun. “Manéh rék naon. Ngajedog waé di dinya. Ngaheurinan.” Panon Céli Uncal méh kalaur kabéh, basa ningali aya Jiji Anjing.

“Nyingkah bisi diparieuskeun tah leungeun téh.” Baba Banténg nyampeurkeun. Melak cangkéng.

Jiji Anjing  cicing. Teu miroséa, anggur ngoléséd ninggalkeun anu keur gutreng.

“Dasar banci.” Kadéngé sora Nunu Babi. 

Teu betah sabenerna aya di tempat ieu. Tempat anyar. Sanajan biasa pipindahan angger wé anyaran mah sok ngarumas. Ngilu Bapana nu gawéna pipindahan, nyababkeun manéhna jeung kulawargana pindah.  Pindah deui batur ulin,  tapi kitu ning kabeneran di tempat ulin téh aya nu katelah grup trio. Disebut grup trio téh pédah jumlahna aya tiluan. Nya grup tiluan ieu téh kalakuaan kacida pikasebeleun. Kolot budak geus apal kana adatna. Ari keur Jiji Anjing mah sabenerna di mana waé sarua. Lamun manggih nu kitu téh  sok cicing waé.  

Karesepna grup trio nyaéta  néang masalah, paséa.  Teu kaop aya anu anyar datang pasti wé dibuli. Disindir sampir kitu jeung kitu matak ka réréan mah  nu datang  téh tara arulin ka dinya. Mending ulin ka nu jauh.

“Deuh nu anyar datang. Sebutkeun atuh ngaranan saha? Terus kudu  rengkuh ka nu  aya. Ka para senior.” Nunu Babi nyarita bari jeung nunjuk irung Jiji Anjing nu  anyar datang.  Keur cicing dina bangku handapeun tangkal caringin harita téh. Teu loba omong. Ngaranna anyar datang mah kudu niténan heula kumaha kaayaan sakuriling. Kitu kabiasaan mun aya di tempat anyar. Indungna geus papagon sangkan tong saruana lamun manggih hal anu matak jadi tugenah.

“Antepkeun, Ji. Lamun maranéhna ngabuli, mendingan ngajauhan nya. Omat,”  ceuk Uu Ucing  hiji poé. “Da kahayangna kitu. Hayang aya layan pikeun  migawé nu teu eucreug. Tong saruana.”

“Barina gé nanaonan lah urang mah horéam ngalayan nu kitu. Geus biasa manggih nu siga karitu gé. Komo baheula keur aya di leuweung gerot. Iy, loba pisan kalakuan mahluk nu pikasebeleun. Enya kungsi dilawan bakat ku keuheul. Nepi ka galungan. Kuring ka rumah sakit, musuh asup ka bui. Euweuh untungna.” Ti dinya tara ngalawan deui. Ceuk indung kuring tong dilayanan kacapé-capé.

Enya sanggeus dipikir bener ogé,   ngadon capé haté. Ukur eureun saharitaeun, maranéhna mah,  tutas dilawan téa. Ka dituna mah angger teu reugeujeug. Matakna ayeuna mah diantepkan. Nuhun nya Uu Ucing, pépélingna. “Tenang kuring mah geus biasa nyanghareupan nu kieu,” Jiji Anjing nyarita.

“Sukur atuh ari teu nanaon mah. Bisi waé nyeri haté ku caritaan maranéhna.”

Ti dinya  mah tara ieuh diwaro lamun grup trio nyaritana nyigeung  atawa nyiar-nyiar masalah gé  sok diantepkeun wé. Sanajan enya mun kongang mah hayang ngalawan. 

“Jiji, manéh banci nya? Naha geuning lamun dipoyok atawa disigeung  téh sok cicing waé. Ngarasa jalu mah kudu aya kawani. Maenya disigeung atawa dicarékan  cicing sarua jeung banci...” 

“Nu kitu ngaranna naon?”

“Bancii...”Céli Uncal,  Nunu Babi patarik-tarik.

Hiji waktu balik ulin. Jiji Anjing siga biasa balik pandeuri. Mantuan heula beberesih dibantuan ku Uu Ucing sasapu téh. Geus bérés langsung baralik.

Keur leumpang duaan bari jeung upkek ngobrol. Kadéngé sora nu lumpat, tarik. Geuwat maranéhna nyumput tukangeun batu. Teu lila datang Baba Banteng, Nunu Babi, Celi Uncali lumpat tarik. Dituturkeun ku Bona Babi.

“Mending eureun, atawa mending dilaporkeun ka nu berwajib?”  Sora Bona Babi tarik.  Nu tiluan langsung eureun ngadéngé ancaman Bona Babi.

Jiji Anjing  rék cengkat, ngan leungeunna dibetot ku  Uu Ucing. Neundeun leungeun dina biwirna  

“Nanaon kalakuan maranéh kitu waé. Kieu-kieu gé kolot. Naha sikep téh kitu waé. Lain sakali dua kali kalakuan manéh kitu.  Nyigeung di jalan, ngawurkeun dagangan. Nanaonan?” Katangen Bona Babi ambek. Leungeunna réflék nyabok nu aya hareupeun.

“Aduh.”

“Ampunnn.”

“Geus tong ampun-ampunan. Hayu urang anteurkeun ka kolot manéh.”

“Moal... enyaan moal deui deui. Entong.... Tong dianteurkeun ka kolot kuring.” Baba Banténg luwa-lewé.

“Bona Babi. Hampura kalakuan babaturan kuring nya.  Pasti kapokeun, moal ngalakukan hal anu tadi disebutkeun. Kuring jaminanana. ” Jiji Anjing kaluar tina panyumputan.

“Euh geuning manéh, Ji. Babaturan manéh ieu téh?”

Jiji Anjing unggeuk.

“Nya sok atuh. Da mun lain manéh nu méntana sigana geus digusur tah ieu sato kasebeleun téh. Wayahna nitip nu tiluan nya.” 

“Regepken. Ari kalakuan téh kudu siga Jiji Anjing. Sanajan manéhna jawara silat sanagara tapi  tara nyirikeun. Anggur handap asor.” Babi Bona nyarita. 

“Nuhun Jiji.” Nu tiluan ngarangkul Jiji.